Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1917, Blaðsíða 118

112
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
stóð í nánu frænda og vina sambandi bið marga
þeirra. Líka má fullyrða, að líf hans var sönn
mynd af nýbyggjara örðugleikunum á þeirri tíð.
Pað var saga stríðs og sigurs. Hann var fátækur
lengi og átti í vök að verjast efnalega. .pað var
stríðið, en hver var þá sigurinn? Já, hann var nú
margvíslegur. Hogan lét aldrei hugfallast, þó á
móti blési, en vann með frábærri atorku og iðni og
trúmensku fyrir heimili sínu fram á seinasta dag-
inn. Hann möglaði aldrei, var aldrei óþolinmóður
né ergilegur, þótt þungur væri róðurinn. Hann öf-
undaði ekki þá samferðamennina, sem byrsælli virt-
ust vera, en var ætíð boðinn og búinn að rétta
hjálparhönd öðrum til góðs og greiða. Hann var
sama, óbrigðula valmennið til enda. Hann bjó ekki
ætíð einn að sínu, en þáði aldrei neitt af öðrum.
Hann gat sagt með fullri djörfung: “pessar hend-
ur hafa unnið fyrir mínum nauðþurftum og þeirra,
sem með mér voru.” Efnahagur hans fór batnaudi
á síðustu árum og var í góðu lagi, þegar hann skilaði
af sér.
Börn Hogans sjö, sem nú lifa, eru öll hin mann-
vænlegustu. Sýna, að þau hafa fengið gott uppeldi.
Eru vel mentuð og hin gjörvulegustu. Og hver sem
nú lítur yfir þann fríða hóp, myndi eðlilega hugsa á
þá leið, að mikil gæfa hlyti að hafa fylgt þeim for-
eldrum, sem svo vænan og veglegan skerf hafi lagt
til í stofn hinnar nýju þjóðar þessa lands.
W. H. Paulson.