Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1917, Blaðsíða 156

150
ÓLAFUK S. THORGEIRSSON:
Þa'öan fluttist eg til Æöeyjar, sem liggur rúma viku sjávar
frá Vigur, við norður-strönd Djúpsins. Þar var eg í sextán
ár og fór þaðan til Ameríku. Alt af stundaði eg smíðar,
kendi piltum, með fram öðrum atvinnuvegum, sem tíðkuð-
ust við Djúpið. Fjórtán ár sat eg í sýslunefnd. Hrepp-
stjórn og sveitarstjórn afsagði eg ætið að hafa nokkur af-
skifti af. Var eg í mörgu mjög mótfallinn samtíðartízk-
unni í þeim efnum.
Á þessum árum fór eg enn einu sinni til Noregs og
þaðan til Kaupmannahafnar og var þar veturinn allan,
frarn á vor. Aðal-erindi mitt þá var að bæta dálitlu við
þau síldarveiða áhöld og útbúnað, seni enn voru fyrir hendi.
Gekk þá etazráð Klausen í félag við mig. Fór eg með
skipi hans til ísafjarðar um suntarið. Átti eg dálitið hægra
aðstöðu með tilraunir mínar við þær veiðar eftir það. En
síldin yar oft æði prettótt í þá daga og svo var þetta sumar.
Ævintýra feril minn um þetta timabil er mér eigi unt að
rekja lengra út í æsar. Hann væri efni i dálitia bók. Sum
þeirra voru þess eðlis, að torvelt væri að skilja þau, nema
rakin væri öll tildrög til Jieirra. Verður þvi að nema hér
staðar að sinni.
fig vil helzt ganga fram hjá að minnast mikið blettanna
svörtu, sem Bakkus skildi eftir á ferðum sinum við ísafjarð-
ardjúp á þessum tínnim. Eg ætla að eins að setja hér fá-
einar vísur, sem einhver hagyrðinganna á hinum óæðra bekk
mælti fram undir nafni eyjarinnar Vigur.
Vigur.
Eg má muna æfir tvær,
e:tt sinn mælti Vigur ;
hér var áður höfðingsbær,
heiður, vald og sigúr.
Nú er alt á annan veg.
orðinn svipur dapur.
Hrösun, þræta hversdagsleg.
harmur, drykkjuskapur.
Far þú Bakkus feigðar til,
frið og sætt er kefur;
á þér kann eg engin skil,
upp þú syndir grefur.
Börn mín ung þín heljarhönd
hefir niður slegið,
og þau i vanans voðabönd
og vondra siða dregið.