Afturelding - 01.06.1971, Síða 18

Norskur dómari segir frá
Þekktur dómari í Noregi var kominn á þann ald-
ur, að hann var að láta af erribætti. Á þessum ald-
ursmörkum íhitti vinur ihans 'hann að máli, og Vík-
ur að farsælu og mjög virtu dómarastarfi hans á
löngum erribættisferli. Þar kemur má'li þeirra, að
vinur hans spyr hann, hvort hann muni ekki eftir
eirihverju dómsmáli, er öðrum fremur 'hafi orðið
honum minnisstætt. Dómarinn hugsar sig um, og
segir þvínæst: „Ef ég á að vera hreinskilinn, þá
er íþað eitt sakamál, sem ég minnist sérstaklega og
hugurinn hvarflar oft til. Ekki er það þó vegna þess,
að málið væri í sjálfu sér svo flókið eða veigamikið,
heldur vegna eðlis þess og varnar sakborningsins.“
Vinurinn bað 'hann að segja sér nánar frá þessu, og
dómarinn gerir það.
„Nítj'án ára maður var kærður fyrir innbrot í
sælgætisverzlun. Hann hafði tekið ófrjálsri hendi
dál'ítið af hrjóstsykri, súkkulaði og sígarettum.
Málshöfðandi var harður maður og vildi láta dæma
unga manninn eftir harðasta lagastaf, er svona brot
heyrðu undir.
Þegar sókn í máli þessu hafði farið fram, gaf ég
piltimim tækifæri að tala, ef hann hefði einhverjar
varnir að ileggja fram í málinu. Ungi maðurinn Iróf
mál sitt. Og nú heyrði ég þá athyglisverðustu varn-
arræðu sem ég hef nokkru sinni heyrt, og hefur
sú varnarræða oft talað til mín á óþægilegan hátt.
Hann sagði: „Faðir minn var mikill sjósóknari.
Hann stundaði sjóinn með ofurkappi alla daga.
Hann gerði engan mun á rúmhelgum dögum og
sunnudögum. Móðir mín var trúuð og reyndi að
'beina sál minni og hugsun inn á Guðs veg. Hún
lét mig t .d. ganga í sunnudagaskóla í þorpinu og
sagði mér margt fallegt um innihald og gildi trú-
arinnar. En faðir minn var ískaldur gagnrýnandi á
s'líka hlud. Fyrir hann var trúin hégómamál, ekk-
ert annað. Þegar ég var enn nokkuð innan við ferm-
ingu var það einn sunnudagsmorgun, að faðir minn
réri snemma og með yfirlagðri liugsun lokkaði
hann mig til þess að fara með sér út á fjörðinn í
fiskiróður, án þess að bera það undir móður mína.
Veður var yndislegt, fiskur allgóður og tíminn leið
eins og í ævintýri fyrir ungan dreng. Þegar faðir
minn sá, hvað ég naut mín vel, og var glaður og
hress, fer hann að tala meira við mig:
Var ég ek'ki góður, að taka þig með mér svona
snemma í dag, til þess að mamma þín fengi ekki
tíma til þess að neyða þig í sunnudagaskólann?
Svo fer hann að rífa niður trúna, guðdómleika
Jesú Krists og trúna á Guðs orð. „Allt er þetta bara
kerlingahækur, sem ekkert er að gera með, leggur
sálir hinna ungu í fjötra, svo að þedr mega ekki
gleðjast og leika sér og njóta þeirra tækifæra, sem
lífið vill gefa við leik og dans. Ég vil ráða þér til
þess, að hafna þessum vegi algerlega, sem mamma
þín vill fá þig inn á, því að þú verður aldrei að
manni, ef þú ferð eftir ráðum mömmu þinnar. Þess
vegna tók ég þig með mér í morgun, að ég vildi
fá tóm ti'l þess að ræða þessi mál við þig, og ráða
þér heilt, áður en allt verður um seinan."
Við 'fiskuðum vel þennan örlagafíka sunnudag.
Um kvöldið, er við komum heim, hafa sjálfsagt fáir
séð neina hreytingu á litla drengnum, ytra til að
sjá. Þó var það svo, að hann sá hjarta sitt eins og
litla akurspildu, sem væri alsáð eiturfræi, er
hrenndi allan jarðveg hurtu.
Síðan 'kom harnaskólinn og síðan framhaldsskól-
arnir: Kennararnir með skólastjórana í fylkingar-
hrjósti héldu 'áfram að sá dauðafræinu: Trúin á
Jesúrn Krist hábiljur einar. Enginn Satan, engin
glötun. Leik þér, ungi maður og njóttu lífsins! Og
nú stend ég 'hér í dag, 19 ára gamall, sem afbrota-
m'aður. Þetta er málsvörn mín. Ég á enga aðra
vörn til,“ sagði ungi maðurinn og settist.
Réttarvitnin litu niður í gólfið, og mér sýndist
pennaskaftið riða í hendi ritara réttarins. Ein
18