Afturelding - 01.06.1971, Síða 38

Þetta viljum við vita
SPURNING:
Nágranni minn hefur ofsótt mig í sjö ár. Fjöl-
skylda hans hefur stórskemmt eign mína og gagn-
rýnt mig ranglega á margan hátt. Þau blóta, börn
þeirra fá ekki ad ganga í sunnudagaskóla, þau fara
aldrei í kirkju, og þau vinna hverskonar erfiSis-
vinnu á sunnudögum. Hvdð eigum við að gera
undir svona kringumslœðum? M. V.
SVAR:
Sjaldan veldur einn iþá íveir deila. Eruð þér alveg
viss um, að tþér eigið ekki hina rninnstu sök á
þessu rnikla ósamlyndi? Ef þér eruð eannkristinn,
ber yður að taka iþessu sem gullnu tækifæri til
þess að sýna kristindóm yðar.
Hinn norski rMiöfundur, Jolhan Bojer, segir í
'bók sinni: GREAT HUNGER no'kkuð athyglisvert.
Hann skrifar um mann, sem missti ‘barn sitt á
þann sorglega hátt, að hundur nágrannans drap
það. Hefndin gaf honum enga huggun. Þess vegna
valdi hann ennþá ágætari veg 'tfil þess að sigrast
á sorginni. Það var vegur hins knistna.
Þegar uppskerubrestur 'og hungursneyð kom yfir
byggðarlagið, 'og akrar nágrannans lágu sviðnir og
naktir, og hann hafði e’kkert sæði til þess að sá
fyrir næsta ár, geldc hinn harmþrungni og syrgjandi
faðir nótt eina út á akur hans og sáði hveiti í akra
hans. Seinna gaf hann skýringu á þessu:
„Ég gekk út og sáði I akur 'hans mínu eigin
sæði til þess að óvinur minn fengi sönnur á að
Guð væri til.“
Þér skiljið, að nágranni yðar trúir ekki að nokkur
Guð sé tiil. Eina tækifæri yðar tiil þess að sanna
honum annað, er að þér getið sýnt honum það í
Máttur eins orðs
I þýzku fangelsi sat fyrir nokkrum árum fangi,
sem var dæmdur til dauða fyrir morð. Eftir tvo
daga átti að 'færa hann til aftöku-staðarins. í dýpsta
vonleyisi sat hann þar og virtist a'lgjörlega kærulaus
fyrir ö'llu og öillum og harðlokaður fyrir sérhverj-
um sem reyndi að ná samhandi við hann.
En eitt orð náði þó tii hans.
Einn dag heyrði hann tvo menn ta'la saman
úti fyrir klefadyrunuin. Annar spurði: „Eru stór-
afbrotamenn hér í þessum klefum?“
Fanginn þékkti rödd yfirfangavarðarins, sem
svaraði. „Já, yðar konunglega 'hálign! I þessum
klefa er einn Vesalings glataður fangi. Hann er
dauðadæmdur og það er ekki útlk fyrir að hann
fái náðun.“
„Einn glataður.“
Fanginn heyrði orðið skýnt og það endurmóaði
í hjarta hans sem örvænlingarfu 1 lt bergmál:
„Glataður, glataður, glataður.“
En állt í einu rofaði tiil 'í sál hans. Hann minntist
atviks frá barns'árunum, iþegaT hann sat á skóla-
békknum og kennarinn stóð fyrir framan hann og
spurði hann út úr biblíuversi og hann mundi greini-
Jega að orðið „glataður“ koim fyrir i því. Biblíu-
versinu 'hafðii hann gleymt og Ihann reyndi árangurs-
laust að gruíla það upp.
Þegar fangavörðurinn kom með kvöldmatinn til
hans, bað hann um >að fá að tala við fangelsis-
prestinn.
Presturinn undraðist iþessa beiðni. Hvað skyldi
þessi dauðadæmdi fangi vilja honum nú, sem álltaf
hafði áður isVarað 'honum með fyrir.litningu?
„Hvaða biblíuvers er það, sem orðið „glatast“
er að 'finna í?“
Prestinnm varð orðfall um stund vegna þessarar
óvænitu spurniingar. „Góði maður, þér verðið að
framkomu yðar og breytni. Takið Iþér óvináttu hans
og 'fjandskap í vðar garð, sem ákjósanlegt tækifæri
að sýna honum með yðar kristna lífi, að Guð er
til og hann lifir — í hjarta yðar.
38