Afturelding - 01.06.1971, Page 40

Maðurinn er aldrei einsamall
Everett MacKinley Dirksen er ieiðtogi minnihlut-
ans í Þjóðþingi Bandaríkjanna. Hann hefur játað
það hreinskilnislega, að hann hafi fundið það ailt
sitt líf hve nærvera Guðs var honum ljós og persónu-
leg. Maðurinn er aldrei einsamall, játar 'hann. Þeg-
ar alvarlegur sjúkdómur var að því kominn að
leggja hann að velli, greip aimættishönd Guðs inn
í kringumstæðurnar og læknaði hann á yfirnáttúr-
legan hátt. Við eigum enn mikið eflir að uppgötva
í heimi Guðs, segir þessi þekkti stjórnmáiamaður.
Eins langt aftur í ævi mína og ég man, hef ég
reynt nærveru Guðs í lífi mínu. Eiztu minningar
mínar frá morgni lífs mins, eru þær, þegar öll fjöl-
skyldan heima safnaðist saman í dagstofunni og
móðir mín las úr stórri Bibiíu, sem ávallt var látin
liggja á borði í stofunni.
Faðir minn dó, iþegar ég var aðeins fimm ára
gamall. Þá stóð móðir mín ein uppi með þrjá unga
syni og tvö fósturbörn. En þessar hörðu kringum-
stæður brutu ekki trú hennar á lifandi Guð. Það
var síður en svo. Lífið féll í sömu rás og áður, nema
hvað mikiu meiri ábyrgð féll á lierðar okkar drengj-
anna.
SunnudagasJcólinn gaf hjartanu eitthvaS.
Hvern sunnudagsmorgun vorum við vaktir
snemma til að fara í sunnudagaskólann, og því næst
til guðsþjónustu í kirkjuna. Á kvöldin vorum við
á unglingasamkomum og síðar á vakningarsam-
komum. Með þennan bakgrunn ævi minnar ætti öll-
um að vera auðvelt að skilja, að frá því fyrsta hef
ég ráðgast við Guð í öllum mínum draumum og
áhugamálum. Hvern dag ævi minnar hef ég talað
við hann um óskir mínar og ráðgast við hann um
allt, sem ég hef tekið mér fyrir hendur. Flestir kaila
þetta bæn, en mér finnst það iíkjast meira samtali.
Þetta veitti mér svo friðsælar tilfinningar af því að
ég fann, að ég var aldrei einsamall, en við vorum
tveir saman.
Sérstaklega minnist ég einnar stundar í lífi mínu,
þegar þessi tilfinning, þessi vissa um nálægð Guðs,
varð einkar augljós fyrir mér. Það var árið 1948
þegar Bandaríkjaþing var að undirbúa og semja
lög í fyrsta sinn til fjárhagsráðsins. Þetta var ákaf-
lega mikið og erfitt verk. Lesa þurfti svo mörgum
klukkustundum skipti daglega uppkast laganna,
ritað með ótrúlega smáum stíl, og innskotssetningar
ótölulegar. Er ég hafði unnið við þetta fimm til
sex vikur, var ég búinn að fá þrálátan verk í bæði
augun. Ég leitaði til sérfræðings í augnsjúkdómum.
Hann sagði að bólga væri komin í augnhimnurnar.
Þegar þetta vildi ekki batna, fór ég til annars sér-
fræðings. Hann kvaðst hræddur um að þetta væri
illartað æxli, sem væri að búa um sig bak við ann-
að augað. Strax að þessari rannsókn lokinni, var
ég sendur til sjúkrahúss til augnauppskurðar. Þeir
höfðu sagt mér að það þyrfti að taka annað augað.
GuS lœknaSi augaS.
Á leiðinni til sjúkrahússins fór ég að tala við
Guð um kringumstæður mínar. Þetta var einkar
einfalt samtal, mjög persónulegt og ef til vill nokk-
uð viðkvæmnislegt. Ég sagði við Guð, ósköp blátt
áfram, að ég vonaði, að ég þyrfti ekki að láta taka
augað burtu. En væri það nú samt sem áður vilji
hans þá vildi ég sætta mig við það. Það sem ég þó
sérstaklega lagði áherzlu á í samtalinu, var, að ég
fengi að vita það með vissu, hvort ég ætti að fall-
ast á ráð læknanna, að láta fjarlægja augað. Á
knjám mínum þarna í járnbrautarlostinni íékk ég
svarið.
— Þegar yfirlæknirinn á sjúkrahúsinu ætlaði að
fara að búa sig undir að skera burt hægra auga
mitt, sagði ég við hann:
40