Alþýðublað Hafnarfjarðar - 18.12.1964, Blaðsíða 17

ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
17
Ilallstein Hinriksson íþróttakennara þarf ekki að kynna fyrir Hafn-
firðingum; þeir þekkja hann af störfum sínum hér í bænum í full-
an þriðjung aldar, enda hefur ótrúlega mikill hluti bæjarbúa notið
handleiðslu hans í skólaleikfimi, sundi, úti-íþróttum ýmsum eða
handknattleik. En forystustörf Hallsteirts í handknattleik hafa öðru
fremur gert nafn hans þekkt um allt land. Nú síðastliðið haust
voru liðin 35 ár, síðan Hallsteinn kom til starfa hér í bæ. Enn
stundar hann sömu störf, léttur á fæti og léttur í tali. I febrúar-
mánuði síðastliðnum varð hann sextugur. Jólablaðinu fannst því
vel við eiga að minnast Hallsteins hér að nokkru og sendi mann
á fund hans til þess að spyrja frétta, ekki af nýjungum í íþrótt-
um eða störfum hans yfirleitt á þeim vettvangi, heldur af komu
hans hingað til bæjarins fyrir hálfum fjórða áratug og starfsemi
fyrstu árin. Reyndist þetta nægilegt efni í alllanga grein, en öll-
um spurningum og innskotum blaðamannsiris er sleppt til þess að
gera frásögnina samfelldari og orðalagi breytt í samræmi við það.
Spjallað við
Hallstein
sextugan
Þegar ég fluttist til Hafnar-
fjarðar haustið 1929, var skóla-
leikfimi þar í bezta lagi, eftir
því sem þá gerðist. Hér hafði
lengi starfað einhver merkasti
íþróttafrömuður þess tíma,
Bjarni Bjarnason, skólastjóri
barnaskólans, en hann tók við
stjórn hins nýstofnaða Laugar-
vatnsskóla einmitt haustið 1929,
en hafði verið erlendis veturinn
áður. Dugandi leikfimikennarar
aðrir höfðu einnig kennt skóla-
fólki í Hafnarfirði: Oskar Lárus
Steinsson, Sína Asbjarnardóttir
Arndal og Valdimar Svein-
björnsson. Tvö hin síðarnefndu
höfðu lært í Statens Gymnastik
Institut í Kaupmannahöfn, en
það er skóli fyrir íþróttakennara.
Þar stundaði ég nám veturinn
1928—29 og tveir íslendingar
aðrir, fimleikakennararnir Aðal-
steinn Hallsson og Friðrik Jón-
asson. Eg var svo í Kaupmanna-
höfn sumarið 1929 og æfði frjáls-
ar íþróttir, sem svo eru kallaðar.
Svo var ég líka í róðrarklúbb
og æfði róður. Fyrst var ég
settur á bát með öðrum ræðara,
við rerum sinn á hvort borð, en
þriðji maðurinn sat undir stýri.
En von bráðar var ég fluttur á
bát, þar sem við vorum fjórir
undir árum, og ekki löngu síðar
á bát, þar sem ræðararnir voru
átta. Það kom sér vel að hafa
alizt upp í Mýrdalnum og lært
ungur áralagið. En þó að ég
hefði verið við íþróttaæfingar
hálfu og heilu dagana um vet-
urinn, var ég samt með harð-
sperrur í öllum skrokknum
fyrstu dagana eftir að róðrar-
æfingarnar byrjuðu.
Bjarni Bjarnason hafði hitt
mig í Kaupmannahöfn um vet-
urinn og eiginlega ráðið mig til
þess að kenna leikfimi við
barnaskólann í Hafnarfirði
næsta vetur, bara næsta vetur,
en það fór nú svona, að ég lief
kennt þar síðan og kenni enn.
Svo kenndi ég líka við Flens-
borgarskólann strax eftir að ég
kom hingað, fyrsta veturinn og
næstnæsta einungis piltum, en
Sína kenndi þá stúlkunum, en
annars kenndi ég öllum nem-
endum Flensborgar þangað til
Þorgerður Gísladóttir tók við að
kenna stúlkunum; það var 1944.
HÚSNÆÐIÐ
Leikfimihúsið, sem smíðað
var 1921—1922 milli Gamla
barnaskólans og sýslumanns-
hússins og sneri gafli til sjávar,
var eitthvert bezta íþróttahús
á landinu þá að stærð og gæð-
um. Leikfimihúsin, sem þá voru
til í Reykjavík, voru minni. I
liúsinu hérna voru svalir, sem
60—100 manns rúmuðust á, og
þar var hægt að lofa krökkum
og öðrum, sem áhuga höfðu, að
vera meðan á æfingum stóð og
horfa á. Undir svölunum var
búningsherbergi, það var ekki
nema eitt, en það var hægt að
nota svalirnar fyrir búningsher-
bergi Hka, ef þess þurfti með
Uallsteinn Ilinriksson.
og ekki voru þar áhorfendur.
Undir svölunum var einnig
áhaldageymsla, og þar var bað-
inu einnig komið fyrir. Baðið
var einungis með köldu vatni.
Húsið var hitað upp með kola-
ofni. Þegar það var flutt upp á
barnaskólamölina við lækinn
1935, var salurinn heldur
minnkaður, því að bekkur var
settur meðfram öðrum lang-
veggnum undir miðstöðvarofna,
og svo var leiksvið sett í annan
endann á salnum, og kom það
skólastarfseminni oft í góðar
þarfir, til dæmis á árshátíðum
skólans, en salurinn styttist held-
ur við þetta, og auk þess voru
svalirnar teknar af. Salurinn í
leikfimihúsinu er enn með sömu
ummerkjum og hann fékk við
flutninginn.
Auk þess sem leikfimisalurinn
var rúmgóður, var einnig auð-
velt að koma nauðsynlegri leik-
fimikennslu að vegna tímans,
því að nemendur skólanna voru
svo fáir þá. Nemendur Flens-
borgarskólans fengu raunar
enga leikfimikennslu fyrr en eft-
ir að daglegu námi þeirra í skól-
anum var lokið (um kl. 3), en
þá voru ekki nema þrjár bekkj-
ardeildir í skólanum, svo að
tíminn var nægur. Fimleika-
flokkar utan skólans voru svo
æfðir á kvöldin, eins og enn
tíðkast.
UPPHAF
H ANDKN ATTLEIKSIN S
Hér höfðu verið starfandi ým-
is íþrótta- og fimleikafélög, áð-
ur en ég kom hingað. Sum lifðu
stutt, önnur lengur, sum voru
endurvakin, oft með öðru nafni,
þótt félagsmenn væru hinir
sömu að meira eða minna leyti.
Er margt heldur óljóst um sögu
þessara félaga, en það er víst,
að þarna voru fimleikaflokkar
æfðir, bæði karla og kvenna, og
það vel æfðir. Strax fyrsta haust-
ið mitt í Hafnarfirði stofnuðum
við nokkrir ungir menn íþrótta-
félag, — aðalstofninn í því var
raunar félag, sem þá var til,
Knattspyrnufélagið Þjálfi, en
upp úr þessu spratt Fimleikafé-
lag Hafnarfjarðar, og við í því
félagi teljum alltaf, að það hafi
verið stofnað í október 1929.
Við lögðum frá upphafi mikla
Úr Vestmannaeijjaför, jrá vinstri: HaUsteinn Hinriksson, Jóhannes Sævar
Magntisson, Jóhannes Einarsson, Sveinn Magnússon, Gísli Sigurðsson, Þorkell
Jóharinesson, Jón Þorkelsson, OliVer Steinn Jóhannesson.