Alþýðublað Hafnarfjarðar - 18.12.1964, Blaðsíða 35

ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
35
Norður-Þýzkalands. Hér var allt
í rúst, en borgin er risin úr ösk-
unni víða glæsilegri en áður, eins
og frægt er orðið, og umferð er
geysileg. Þessi forna miðstöð Is-
landsverzlunarinnar er mikill at-
liafnabær, en ég hafði þar skamma
dvöl að þessu sinni, því að ferðinni
er heitið suður í Rínardal. Norður-
Þýzkaland er víða flatlent og til-
breytingarlítið. Mér er flatneskja
leiðigjörn, ef hún verður meiri en
í Holtum og Flóa, en fjöll tapa
engu seiðmagni, þótt þau séu hærri
en Oræfajökull. Landið verður
hugþekkara er sunnar dregur, ás-
ar hækka, verða jafnvel að fjöll-
um, og dalir dýpka auðvitað að
sama skapi. Þann 22. október kem
ég til Bad-Honnef við Rín.
Bad-Honnef kvað vera frægur
baðstaður. Eg hafði aldrei heyrt
hans getið. Þetta er snotur borg,
nokkru minni en Reykjavík, og
stendur sunnan Sjöfjalla eða Sie-
bengebirge. Hér eru taldar alls
konar heilsulindir og böð við öll-
um heimsins kvillum, einkum þeim,
sem stafa af of mikilli bjórdrykkju.
Hæsti tindur Sjöfjalla heitir Ol-
berg, Ölfjall, aðalvínbéruðin eru
sunnar. Flestir baðgestir eru horfn-
ir á braut, mjög rólegt á gistihús-
um og fremur ódýrt á þýzkan
mælikvarða. Þjóðverjar eru ein-
hver hreinlegasta og umgengnis-
bezta þjóð heims. Hér er allt hreint
og fágað, skrúbbað og skúrað langt
út á götu. Eg dvel hér í þrjá sólar-
hringa, eigra um stræti, sit veizlur
Alexander von Humboldt-stofnun-
arinnar og ek með langferðabíl um
nágrennið, m. a. Sjöfjöll. Þjóðverj-
ar nefna umhverfið Eden, en haust-
mugga grúfir yfir þessari paradís,
og ég skynja ekki fegurðina. Fjöll-
in virðast mér viðlíka tilkomumikil
og fellin við Mosfellsdalinn, en hér
eru þau alþakin myrkum og rök-
um skógi. Ég reyni að meðtaka
einhverja rómantík og staðhæfi við
sessunauta mína, að þetta séu
fjöllin, sem hún Mjallhvít fór yfir
til dverganna sjö. Þjóðverjum
finnst þetta gálaust tal, því að við
erum einmitt stödd á Drachenfels
eða Drekafjalli; hér eru rústir af
fornum miðaldakastala, og nokkur
hluti Niflungasögunnar á að hafa
gerzt hér endur fyrir löngu. Það
var með öðrum orðum Sigurður
Fáfnisbani, en ekki Mjallhvít, sem
“»jíl
-.'íhq '35öiföíi[;e
>uuu ioo gjgjfpM
t^n'apgáovon
IfeUlmfpegeí (k* m p®P1
porcKeíDiofuTi, nSÆmSi
xmtóöKmtDáf mm 8#i®:
Legsteinn uf leiSi Tílu Ugluspegils múraSur í kirkjuvegg í Möln skammt utan við
Hamborg, en gröf hdns er þar í garSinum. Hann lézt x Svartadauða 1350.
Frá Koblenz. Ehrenbreitstein-kastali

fór yfir fjöllin þau sjö, og hér
bjuggu hetjur en engir dvergar.
Við fórum um búsældarlega dali,
og veiðilegar smáár með veiðihylj-
um liðast um grundir. En það eru
hálfgerð ellimörk á veröldinni.
Það rýkur hvergi úr jörðu og
straumvötnin silast þunglyndis-
lega milli bakka. Eitt sinn átti þó
móðir jörð ærslaþrungið æskuskeið
á þessum stað, því að Siebenge-
birge eru leifar fornra eldfjalla.
Koblenz.
Hvað varðar ferðamann um forn
eldfjöll, jafnvel þótt hann sé kom-
inn norðan af íslandi? Á hádegi
á laugardag kveð ég kóng og prest
í Bad-Honnef og held með lest
upp með Rín. Áin er ekki mjög
breið, víða á að gizka 300—400 m,
en mjög djúp, straumþung og
blökk. Á hæð fyrir handan ána
grillir í rúst á felli. Það er Rollants-
boginn; þar á hinn frægi Rollant
sem féll við Rúnzival, að hafa bú-
ið endur fyrir löngu. Eitt sinn
bjuggu hér hetjur á hverri hæð;
það var á bernskuskeiði ger-
manskra þjóða, þegar Germanía
var talin hálfgert villimannaland.
Nú eru hetjur fluttar ofan í dali
og framleiða þar sement, stál og
jafnvel coca-cola.
Fljótaprammar ösla hvarvetna á
ánni, drekkhlaðnir eins og íslenzk-
ir togarar á leið af miðum. Pramm-
arnir eru sagðir allt að 70 m. á
lengd og bera allt að 400 tonnum.
Á sumum hangir drifhvítur þvottur
á snúrum, á öðrum eru raðir af
bifreiðum á dekki. Þeir baksa
þunglamalega upp ána, sem brýt-
ur þrákelkin á kinnungum, og það
verða mikil boðaföll aftur af þeim,
jxir sem straumur og 1880 til 3600
bestafla vélar eigast við.
Eitt sinn fór ég yfir Rín
á laufblaði einnar lilju;
litil var ferjan mín.
Svo kvað Staðarhóls-Páll fyrir
rúmum 300 árum. Þessi Rínarróm-
antík hefst ekki í raun og veru fyrr
en suður af Koblenz, borg kon-
unga og keisara. Tanginn nyrzt í
borginni milli Rínar og Mosel heit-
ir Deutsches Eck, þýzkt horn. Þar
stendur gríðarlegur fótstallur,
minnismerki Vilhjálms I. keisara.
Hann sat þar áður á gunnfáki og
sigurgyðjan gekk við hlið hans. Á
fótstallinum stendur enn: Vilhjálm-
ur mikli, — en styttan er liorfin.
Eftir styrjöldina brutu Frakkar
riddarann, hestinn hans og gyðj-
una og hugðust þannig afmá sig-
urtákn Þjóðverja frá 1871. En fót-
stallurinn stendur. Hann er dágóð-
ur útsýnisturn, en ljótt mannvirki;