Alþýðublað Hafnarfjarðar - 18.12.1964, Blaðsíða 45

ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
45
Hofskipobryggjon eldri
var byggð árið 1912—13 og var hún vígð 16,. febrtiar 1913.
Var haldin matarveizla í Góðtemplarahúsinu, sem þá var eina
satnkomuhúsið í bænum. Var þangað boðið ýmsu stórmenni
og m. a. var þar Hannes Háfstein ráðlverra. Myndin, sem hér
fylgir, er af starfsfólkinu við veizluna. Frú Tlieódóra Sveins-
dóttir sá um veizlu þessa. Um 120 manns sátu samsæti þetta.
Þetta er fólkið á myndinni, aftasta röð frá vinstri: Frú Guð-
rún Helgadóttir, Iíverfisgötu 20; frá Margrét Jónsdóttir,
Austurgötu 30; frú Sigurlína Helgadóttir, var gift Sigwrði
Árnasyni kaupmanni, dáin; Ingunn Guðmundsdóttir frá Hlíð.
Miðröð: Þorgils Ingvarsson, bankastjóri; frú Ágústa Jónsdótt-
ir, Lækjargötu 10; frú Valgerður Erlendsdóttir, Strandgötu
21; frú Ólafía Jónsdóttir, dóttir Jóns Lauga, dáin; frú Þngunn
Snorradóttir, Austurgötu 17; frú Dóróthea Ólafsdóttir, Aust-
urgötu 19, dáin; frú Júlíana Jónsdóttir, ILverfisgötu 14, dáin;
frú Sveinbjörg Guðmundsdóttir frá Laufási; frú Guðrún I-Iin-
riksdóttir, Austurgötu 7, dáin; frá Sigríður Erlendsdóttir,
Strandgötu 47; Jón Sveinsson, sonur Sveins Auðunssonar.
Fremsta röð: Pálína Eysteinsdóttir, kona Ólafs Garða, dáin;
Kristrún Einarsdóttir, Gunnarssundi 4, dáin; frú Theodóra
Sveinsdóttir, dáin; frú Guðrún Andrésdóttir, Strandgötu 45.
1
samrýndir, hann og Sigurður, sem
lánað hafði sexæringinn. Bjarni
blés mæðulega og virti Harald fyr-
ir sér þegjandi. Síðan sagði hann:
„Ætlarðu að fara út í skipið í
svona brimi og veðri?“
,,Já,“ sagði Haraldur.
„Og hvað segir faðir þinn um
það?“
„Hann skiptir sér ekki af því,
hvernig ég vel mér veður, enda
hefur hann ekki vit á slíku á við
mig. Og ég hef afgreitt Reykjavík-
ina nokkrum sinnum í sízt betra
veðri eða minna brimi en nú er.“
„Þú ert furðu seigur. Það er bara
þú fáir með þér nógu góðan mann-
skap.“
„Það er enginn vandi — eins og
þú veizt — á þessurn tíma árs.“
„Þú getur tekið sexæringinn, en
farðn varlega, og Guð fylgi þér.“
Haraldur þakkaði gamla mann-
inurn og kvaddi hann í hasti —
og fór síðan að safna að sér mönn-
um. Hann heyrði, að nokkurrar
tregðu gætti hjá sumum, þó að
þeir hétu að fara með honum, og
sumir neituðu. Mun enginn vafi
á því, að sjóslysið daginn áður átti
sinn þátt í viðbrögðum manna.
Jafnvel að röskum og vönum sjó-
mönnum hafði sett megnan óhug.
. . . Og ekki er Haraldur í neinum
vafa um það, að sá óhugur olli
þeim erfiðleikum, sem mættu hon-
um síðar á þessum degi. Það var
eins og ýmsir af mönnunum, sem
með honum fóru, væru miður sín.
Vel gekk að komast frá landi,
og síðan var róið sex árum út að
skipinu. Ekki var Haraldur undir
ár, heldur sat í skut og stýrði. Seint
sóttist barningurinn, en alltaf mið-
aði í áttina.
Reykjavíkin var allangt undan
landi, því að hún lá ekki við akk-
eri, heldur lét flatreka. Orsök þess
var sú, að akkerisvindan var svo
léleg, að skipstjóri treysti því ekki,
að unnt væri að létta, þegar draga
skyldi skipið á móti hvössum vindi
og gildri og allrismikilli báru. Har-
aldur lagði auðvitað að hlésíðunni,
og um leið og lagt var upp, köst-
uðu skipverjar taugum niður í
barka og skut bátsins. Var hann
síðan bundinn við skipið, en þess
gætt, að hafa það langt í taugun-
um, að unnt væri að halda lion-
um frá skipinu, þegar bárurnar
veltu því á hlésíðuna. Haraldur
setti og einn mann í skut og ann-
an í barka til þess að gæta þess,
að skipið ylti ekki á bátinn, bryti
hann og hvolfdi honum. Höfðu
ménnirnir í höndum árar til að
halda bátnum í hæfilegri fjarlægð.
Svo til engar vörur voru í skip-
inu, en hins vegar póstur og hvorki
fleiri né færri en 20 farþegar, flest
kvenfólk með sjöl og í skósíðum
peysufatapilsum. Ekki var til neinn
kaðalstigi í Reykjavíkinni, en nið-
ur í bátinn var kastað tveimur
kaðalendum, öðrum miðskips, hin-
um í austurrúm. Kaðlarnir voru
síðan festir vandlega uppi á skip-
inu. Karlmennirnir, sem voru far-
þegar, kornust auðveldlega niður
í bátinn, en um konurnar var öðru
máli að gegna. Þær stóðu skelfdar,
héldu sjalinu saman annarri hendi,
en lyftu pilsinu með liinni. Har-
aldur kallaði í stýrimanninn og bað
hann að sjá um, að ekki ættu sér
stað nein handvömm, þegar kon-
unum væri hjálpað niður í bátinn.
Hann sagði svo fyrir um, hvernig
því skyldi hagað. Konunum var
tveimur í einu lyft up á öldustokk-
inn, og voru þær látnar snúa baki
við bátnum. Þeim voru því næst
fengnir í hendur kaðlarnir, sém áð-
ur er getið, og sagt að ríghalda sér
í þá. Svo var þeim lyft út fyrir
skjólborð skipsins, og síðan voru
þær látnar síða niður með hægð,
unz hásetar Haralds náðu á þeim
góðum tökum og settu þær örugg-
lega á þóftu í bátnum. Þetta lán-
aðist nrjög vel, og ekki var neinum
erfiðleikum bundið að korna pósti
upp á skipið eða ofan í bátinn.
En þar eð skipið rak allhratt
undan sjó og vindi, voru vaird-
kvæði á að komast klakklaust frá
skipshliðinni, og þegar sá maður,
sem stóð með ár í barka bátsins,
var að ýta frá, lenti árarblaðið
undir öldustokknum, þá er skipið
valt á hléborða, og árarlilummur-
inn rakst í botnþilju í bátnum og
fór í gegnum hana, svo að inn foss-
aði kolblár sjór. Karhnönnunum,
sem í bátnum voru auk Haralds,
varð svo mikið um þetta, að þeir
þutu upp, gripu í öldustokk skips-
ins og hröðuðu sér upp á þilfar, en
konurnar urðu til allrar hamingju
svo hræddar, að þær reyndu ekki
að staulast á fætur, heldur sátu
ýrnist æpandi eða þögular og svo
sem agndofa. Haraldur hefur
aldrei á ævinni komizt í þann
vanda, að hann hafi gripið til
neinna úrræða gersamlega hugsun-
arlaust, hversu skjótt sem hefur
þurft við að bregða. En urnhugs-
unin tók ekki margar sekúndur
að þessu sinni. Hann spratt upp
og hentist rúm úr rúmi frarn í
barka, á milli kvennanna, eða hálft
um hálft yfir þær, sem húktu á
þóftunum, greip poka, sem lá í
stafnlokinu og tróð honum í gat-
ið á botnþiljunni, reis upp og seild-
ist eftir taug, sem lafði út af skip-
inu rétt við stefni bátsins, brá
henni um hnýfil og endanum síðan
um hálsþóftuna og hnýtti að.
Þegar þessu var lokið, var einn
af karlmönnunum, sem verið
höfðu farþegar á Reykjavíkimri,
kominn ofan í bátinn. Það var Ein-
ar Ingjaldsson á Bakka. Hann hafði
náð í aðra taug og dregið hana
undir skutröng. Þeir Haraldur
gripu svo sinn hvora ár og héldu
bátnum hæfilega frá skipshliðinni,
og síðan hrópaði Haraldur á há-
Halló! Halló!
Hafnfirðingar
Höfum ávallt fyrirliggjandi flestar stærðir af
hjólbörðum
7 bæði sumar- og vetrarmynztur
Gerum við og sjóðurn í hjólbarða.
Tökum einnig hjólbarða til sólningar.
Avallt fljót og góð þjónusta.
Hjólbarðaviðgerðin
Strandgötu 9 - Hafnarfirði - Sími 51963