Alþýðublað Hafnarfjarðar - 18.12.1964, Blaðsíða 43

ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
43
urflösinni! ... En skyndilega
heyrði Haraldur — ekki orð Leifs
litla, heldur var sem endurhljóm-
ur þeirra seytlaði gegnum æsimóðu
spenningsins, sem geysingur
stormsins hafði vakið hjá honum.
Og hann vék sér allt í einu við,
leit á Leif, leit á móður sína, á
föður sinn, sagði fastmæltur:
„Víst gerir Hann það.“
Allir þögðu. Sá, sem ekki hafði
áður skilið orðalagið: Það var sem
bylur dytti af húsinu, hann hefði
skilið það nú. Það var varla, að
heyranlegur væri vindþytur. .. .
En nú kom það aftur. Nei, það
voru engar hamfarir — þetta. Það
var jafn beljandi, síbylja. Allir
hlustuðu, hlustuðu. Það var ekki
prjónað, ekki saumað í grisju. En
það kom engin hörkuhviða. í
meira en hálftíma hafði ekki rignt,
— nú heyrðist dynja á þakinu, en
þó að það heyrðist alla leið niður,
var þetta ekkert svipaður glymj-
andi og áður. Svo sagði Helga
Guðbrandsdóttir, talaði hægt og
seint, svo sem ofurlítið bil á milli
orðanna, var næstum eins og hún
hlustaði inn í hugskot sitt eftir
rödd, sem þar læsi henni fyrir —
og hún horfði ekki á Harald og
ekki á bónda sinn, heldur á lítinn
sokk, sem hún strauk á kné sér —
með mjúklegum, dvalkenndum
hreyfingum:
„Ég er alveg viss um, að skipið
fer ekki upp, — ég er alveg viss
um, að drengurinn okkar verður
bænheyrður." Og hægt og rólega
reis höfuðið — og augun fjólubláu
beindu^t að Böðvari Þorvaldssyni:
„Heittu því nú, Böðvar, að láta
blessað skipið heita í höfuðið á
honum Hadda litla, úr því að til
þess kemur, að það þurfi að bera
eitthvert nafn.“
Það var sem Böðvar Þorvalds-
son væri snortinn töfrasprota.
Hann brá við, stóð á fætur, ýtti frá
sér stólnum, vék sér fram á gólf-
ið, leit hýrlega á konu sína, lagði
síðan höndina á koll Haraldi.
„Já,“ sagði hann næstum fegin-
lega, eins og hann væri nú líka
viss um, að úrræði sonarins mundi
styrkja festar og flaugahöld skips-
ins á Krossvíkurlegunni. „Já,“ end-
urtók hann og bætti við: „Hann
skal sannarlega fá að heita Har-
aldur.“
Snögg hviða. Hvort lyftist ekki
húsið á grunninum? Og í fyrsta
skipti virtist Helgu Guðbrands-
dóttur bregða, síðan hún settist
þarna í stólinn með prjónana sína.
Hún hrökk við og svo sem bældist
í herðum, sagði skjálfrödduð:
„Guð hjálpi mér! Skyldi hann nú
ætla að taka húsið í staðinn —
stormurinn, meina ég?“ bætti hún
við í öðrum rómi.
En bóndi hennar brosti og hristi
höfuðið:
„Húsið — ne-ei, þú þarft ekki
að vera hrædd um húsið, — það
er jafnvandlega fest á grunninum
og það er vel viðað.“
Hviðan varði ekki nema nokk-
ur andartök. Svo dró niður, varð
ekki annað eins hlé og fyrir stuttri
stundu, lieldur sveljaði stormurinn
jafnt og þétt — og þau ósköp, sem
fóru úr loftinu.
„Sko, sko, dropana, hvernig þeir
hoppa upp af steinunum á móti
hinum!“ sagði Leifur litli.
„Dropar — þetta er næstum eins
og foss, — ég hef séð foss,“ sagði
Björn.
„Ja-á, hann hefur sprengt sig —
eins og það er kallað,“ sagði Böðv-
ar Þorvaldsson. Honum eins og
hnykkti ofurlítið við, og hann taut-
aði fyrir munni sér: „Sprengt, —
bara að fleiri hafi ekki ...“
Hann komst ekki lengra, því að
nú kom Bjarni Guðmundsson í
þriðja sinn í gættina. Hann hafði
opnað meira en áður, og þegar
hann nú teygði sig inn, velti vöng-
um og skók höfuðið, lirökk af hon-
um inn fyrir þröskuldinn vatns-
straumur eins og úr þakrennu í
þéttingsrigningu. En hann sinnti
því ekki, enda sinnti því enginn af
þeim, sem inni voru.
„Ha, þetta er nú meiri askotans
rigningin, manneskjur!" sagði hann
glaðklakkalegur. „En ég held hann
megi hella úr sér, úr því hann
sprengdi úr sér ógnina. Þotan áð-
an, — hún fleygði mér, og ég
greip í grjótið á Thór-Jensens-reitn-
um og hélt mér barasta, — já, þeir
fóru fleiri. Hann Nála-Gunnar
hugsa ég hafi ekki enn átt undir
að standa upp, — hugsa hann
skríði bara heim, var lagður af
stað skríðandi — ekki víst, heldur
hann trúlega, nema önnur hviðan
komi. . . . Og hvað þeir bölvuðu,
lagsi“ — hann virtist víkja máli
sínu til húsmóðurinnar, sem brosti
nú við honum — „hjá, hvað þeir
bölvuðu, hann Björn okkar Hann-
esson og hann Einar á Bakka,
þegar hann sló þeim saman og
skellti þeim í ofanálag. Og gamli
maðurinn í Parti lá eins og ég,
þangað til þeir tóku hann eftir þot-
una, Einar og Björn, og hreinlega
leiddu hann, þangað til hann átt-
aði sig og sagði, að það væri
ekkert skárra að láta leiða sig held-
ur en skríða eins og kvikindi.“ Og
Bjarni hló og strauk vætuna úr
skegginu og sletti af hendinni inn
á gólf.
„Svo hann hefur þá ekki
sprengt?“ sagði eigandi skipsins,
sem hafði verið orsök alls óttans.
Bjarni horfði á húsbónda sinn
og varð svo allt í einu undirleitur.
„Er ekki von maður verði ær?“
sagði hann og talaði nú lægra.
„Nei, hann sprengdi ekki, Guði sé
lof.“ Hann leit til húsfreyjunnar.
„Mennirnir — það óttaðist enginn
um þá, þetta er ekki svoleiðis bára,
að neitt hefði orðið að þeim, þó
skipið . . . nei, nei . . .“ Nú vék
hann máli sínu að húsbóndanum:
„En hann hefði ekki mátt drífa
lengi eins og hann dreif — það
sögðu þeir einum rómi, formenn-
irnir, sem þarna voru — ekki þar
fyrir: ég sá það líka. . . . Að hann
sé farinn að hægja, — það fullyrða
þeir, — þessi jafni surgandi og
sveljandi svarri.“ Hann tók nú eftir
bleytunni á gólfinu: „Hvað hugsa
ég? Eg er víst orðinn meira en
ær.“ Hann leit til húsfreyjunnar:
„Hún veit það, blessuð húsmóðir-
in, ég er ekki vanur að haga mér
svona.“
„Þakka þér fyrir allar ferðirnar,
Réttir vartappar tryggja raflögnina gegn skemmdum!
Gölluð raflögn getur valdið slysum og tjóni á eignum.
RAFVEITA HAFNARFJARÐAR

■

.OFTLEIÐIS LANDA MILI ■
MGILEGAR. HRAÐFERÐIR HEIMAN 0G HEIM MGIIEGAR HRAÐFERÐIR HEIMAN OG HEIM
Umboðsmaður vor í Hafnarfirði er Jóhann Petersen á lögfræðiskrifstofu Árna Grétars Finnssonar, STRANDGÖTU 25
íafHHOIfí 1

ÞAÐ BEZTA VERÐUR ÁVALLT ÓDÝRAST
Lang stœrsta leikfangaúrval bœjarins
STEBBABÚÐ
Austurgötu 25 - Hafnarfirði
Sími 50919