Heimilisblaðið - 01.06.1942, Blaðsíða 20

120
Lúkasarguðspjalls, minnir á sjónarvott-
ana er síðan gjörðust »þjónar orðsins«.
Eina nýja atriðið í I. Jóh. 1, 1. eru fyrstu
orðin: »Það sem var frá upphafi«. Þau
orð benda á forlilve.ru »orðsins«, en um
hana er skýrast talað í byrjun Jóh. guð-
spjalls.
»1 upphafi var orðið og orðið var hjá
Guði, og orðið var Guð, það var í upp-
hafi hjá Guði«.
Um þessa byrjun Jóh. guðspjalls hefir
margt verið ritað fyrr og síðar. Gríska
orðið logos (orð) var notað svo mjög í
ýmsum heimspekisritum fyrir og um daga
Krists, að fræðimenn síðari tínra fengu
víðan völl fyrir ýmsar ágizkanir um
»framandi heimspekisáhrif« á þessi inn-
gangsorð guðspjallsins. En það má vel
skýra þau frá biblíulegum eða gyðingleg-
um uppruna einum.
Það er ekki rúm né staður til að ræða
það mál ítax-lega( hér. En benda má á þessi
atriði:
I fyrsta lagi: Fortilvera Orðsins (Krists)
er ekkert nýrnæli né sérkenning Jóhann-
esai’. Jesús hafði sjálfur sagt: »Áður en
Abraham var var ég«, — og allur post-
ulatíminn taldi hana sjálfsagða.
il öðru lagi minna inngangsorðin á mörg
orð G. T. »f upphafi«, — alveg eins og
byrjun sköpnarsögunnar. Það er sem Jó-
hannes sé að minna á, að skaparinn hafi
komið að nýju til að endurskapa synd-
spillta fyrri sköpun, (sbr. Jóh. 5, 17). En
»orðið« var — eins og spekin — til áður
en jörðin var mynduð (sbr. Préd. 8, 22—
30), og var með Guði, (sbr. Préd. 8, 27.
Spekinnarbók 9, 4). Ennfremur talar G.
T. sumstaðar um orðið sem sjálfstæða per-
sónu (sbr. Sálm. 107, 20: »Guð sendi út
orð sitt og læknaði þá«).
1 þriðja lagi er aðalatriði inngangsorð-
anna: »Orðið varð hold«. En með þeim
orðum undirstrikar guðspjallamaðurinn
og staðfestir málvenju alls N. T. um »orö
Guðs«. Hið talaða orð Drottins er holdi
heimilisblaðið
klætt í Jesú, það er orðið söguleg, áþreif-
anleg staðreynd. Og þegar Jóhannes seg-
ir: »Vér sáum þess dýrð«, þá segir hann
í raun og veru sama og Lúkas, er hann
talar um »sjónarvottana« er vottuðu það,
sem þeir höfðu séð.
Að lokum Ixið ég gætna og skynsama
lesendur blaðsins, að lesa þessa ritgerð
tvisvar svo að meginatriði hennar festist
í minni þeirra. Ég Ireysli því, að þeim
-verði þá síður að tjóni að heyra grunn-
hygghar fullyrðingar hálfkristninnar uiu,
að aðalerindi Krists hafi verið að »laga«
hugmyndir manna um Guð, og flytja þeim
nýja og betri siðalærdóma. Vera má aö
það fari flcirum svipað og mér, að verða
hálfóglatt við að heyra þessháttar grunn-
færni flutla í nafni kirkju og kristindóms.
ögleði er að vísu leiðinleg, en hún er þð
smámunir hjá hinu, að trúa grunnfærn-
inni og bíða við það tjón á sálu sinni.
Sigurbjörn Á. Gíslason-
Spakmœli
Guð einn er nhorfandi í leikhúsi lifsins, nienn-
irnir eru á' leiksviðinu, og eru allir leikendur í
sorgarleiknum.
«
Pó þú fljúgir gegnum himingeiminn lil yztu
endimarka, þá hefir þú aðeins séð einn. stein ■
byggingu Guðs. Og þó þú látir huga þinn f
um alla, eilifð, þá muntu samt ekki komast að
þrepskildi bústaðar Guðs. Allar þjóðir ákalla, hann,
og á öllum tungum nefnist hans nafn, en aldrei
verður hann vegsamaður fullkomlega, þó
leysingjar verði rœðusnillingar, og stokkar °t-
steinar færu að tala. (Tyrkneskt).
«
Maður nokkur baðst fyrir og sneri baki aö
Mekka. Mnhameðsprestur gekk þar fram hjú og
sagði: »Skammastu þín ekki, guðlausi maður, að
snúa baki þínu að húsi Drottins?* Pá svaraöi
maðurinn: »Reyndu að snúa þér þangað, sem Guð
og hans hús ekki er«. (Persneskt).
Sá, sem þykist þekkja Guð, h,ann þekkir hann
alls ekki. Kn sá, sem finnur, að Guð er óskiljan-
legur, hann þekkir hann, (Indverskt).