Heimilisblaðið - 01.06.1942, Blaðsíða 35

H E I M I LI S B L A ÐI Ð
135
einhverjir þeirra tii klaustursins og báð-
Ust liðsinnis eða verndar munkanna. Gúrij
klausturhaldari hélt þá íund um þetta
tnál með munkunum. Ambrósíus var á
K'im fundi og hlýddi á mál manna meö
athygli. Gúrij gerði það að tillögu sinni
úð gera út sendimann til Kóla og Sóló-
tvets þeirra erinda, að fá þaðan vopnað
skip og herlið, til þess að reka ræningj-
;nin á brott.
Daginn eftir fundinn kom Abbrósíus
inn til klausturhaldara og bað um leyfi
til þess að vera að heiman í nokkra daga.
»Hvert ætlar þú, bróðir?« spurði Gúrij.
»Til Fisltieyjar!«
»Ætlarðu til Anikijef?«
»Já!«
»Þú munt ætla að heilsa upp á Anika,
ræningjann?«
»Ég ætla að berjast við hann!«
»Þú, friðar-postulinn, — ætlar þú að
kerjast?« spurði Gúrij undrandi.
»Já, annars hefi ég engan frið«, svar-
nði Ambrósíus.
»Kant þú að halda á sverði? Ekki rek-
úr þú hann á flótta með vopnum andans!«
»Veit ég það, — en ég kann að bregða
sverði. Eg var einu sinni hermaður, og enn
úiun ég vera flestum mönnum leiknari
J"eð sverð«.
»A ég ekki að láta einhverja af mönn-
llr" okkar fara með þér?«
»Nei, ég vil fara einn míns liðs. En ég
vil biðja þig að lána mér hið heilaga sverð,
seni hangir í kirkjunni, og hringabrynj-
u"a sem því fylgir«, mælti Ambrósíus.
*Lát þú af hendi við mig sverðið og brynj-
"na, heilagi faðir, veit mér blessun þína
°g gef mér fararleyfi. Ég þarf að berj-
ast, mér er þörf á að berjast um líf og
(tauða. Ef þú fréttir ekkert af mér, máttu
gnra ráð fyrir því, að ég hafi fallið, —
komi ég aftur, þá kem ég hrósandi sigri«.
Ambrósíus lagði af stað frá klaustrinu
snemma morguns daginn eftir. Var hann
"teð sverðið góða sér við hlið og í brynj-
bnni undir víðum kufli. Hægt var að kom-
ast þurrum fótum á fjöru, eftir grönd-
um tveim til Anikijef: var annar milli
lands og Fiskieyjar og Anikijef. Aldrei
þessu vant var Onnas ekki við því búinn
að Ambrósíus risi svo. árla úr rekkju, sem
raun var á þennan morgun, og varð hann
því ekki var við það, þegar hann fór að
heiman. En nokkru eftir að Ambrósíus
var farinn, kom hann í klausturgarðinn
og frétti þá um ferðir lífgjafa síns. Hann
þaut þegar af stað í humátt á eftir hon-
um og fann slóð hans von bráðar. Ekki
náði hann honum þó, fyrr en hann var
kominn alla leið til Anikijef, en þegar
þangað kom, varð hann svo skelkaður, er
hann sá hinn mikla sæg ókunnugra
manna og ófrýnilegra, að hann lét ekki
á sér bera, — því að ekki var Unnas hug-
rakkur.
Þá bar það við einn dag, að því er
munnmælasögur herma, að ókunnur mað-
ur kom þar að, sem rússnesk bátshöfn var
að búast í róður. Heilsaði maður þessi for-
manni hæversklega og mælti:
»Viljið þið ekki leyfa mér að róa með
ykkur í dag, félagar? Eg get altént beitt
eina lóðina fyrir ykkur, þó að ekki sé
annað!«
Formaður virti aðkomumann fyrir sér,
en hvorki hann, né hásetar hans, könn-
uðust við að hafa séð hann áður,
»Eg hefi fullskipað á bátinn«, svaraði
formaður síðan, »til beitingar, lóðadráttar
og andófs. Við erum fjórir á, eins og vant
er, og það yrði okkur aðeins til tafar að
bæta við fimmta manni«.
»Þú ættir nú samt að leyfa mér að fara
með þér í þetta sinn«, sagði komumaður.
»Mér er ákfalega hugleikið að fá að fara
með þér, og hver veit, nema þér kunni
að hljótast happ af því!«
»Jæja, það er þá bezt að þú fljótir
með okkur, úr því að þér er þetta kapps-
mál«, svaraði formaður. »En signdu þig
nú og bið bænir þínar — og íarðu svo
upp í!«
Framh.