Heimilisblaðið - 01.06.1942, Blaðsíða 27

heimilisblaðið
127
Ungis hinn slysalegi dauðdagi bróður Barabbasar
sem kvelur þig. Ég hefi ekki óskað eftir nákvæm-
Um upplýsingum viðvíkjandi dauða bróður Barabb-
asar. Nú neyðist ég til að spyrja þig einnar spurn-
ingar. Fórstu til Fenai, með konuna? Skildir þú við
hana þar?«
»Ég skildi við hana«, svaraði Símon, án þess að
Éta á öldunginn. Þegar ábótinn spurði, hafði dauf-
ur roði færzt um andlit hans, svo varð hann aftur
náfölur.
Ábótinn sagði ekki neitt, en starði aðeins á Sírnon,
sem að síðustu gat ekki þolað kveljandi þögnina.
»Eg verð að tala«, sagði Símon örvæntingarfull-
ur. »Ég get ekki þagað lengur, ég verð að segja all-
an sannleikann, við komumst aldrei til Fenai. Dag-
inn, sem við lögðum af stað uppgötvuðum við, að
vatnið hafði gleymzt«.-----
I stuttum sundurlausum setningum sagði Símon
sögu sína. Hann leyndi engu, en opnaði algerlega
Ljarta sitt fyrir ödlungnum, sem hafði verið hon-
unr faðir og móðir, síðan hann var sex ára gamall
drengur.
»Við hugðum alls ekki, að neitt væri rangt í
breytni okkar. Við elskuðum hvort annað. Við hugs-
uðum hvort um annað. Allt var okkur hreint og
heilagt. Okkur fannst við vera einu mannverurn-
ur í heiminum. Ef við hefðum komizt til Fenai, er
eg viss um, að ég hefði aldrei snúið til klausturs-
bis aftur. Ég hefði ekki getað yfirgefið hana«.
»En þú hefir þá yfirgefið hana«, sagði ábótinn.
*Enn þá hefi ég ekki fengið að vita allt. Hvers
vegna yfirgafstu hana?«
Símon sagði nú, hvernig hann hafði fundið Abel
°g Salvatore og frá þeirri örvæntingu, sem hafði
gripið hann, þegar hann fékk að vita, að Helena
var gift. Ábótinn sat lengi kyrr og starði niður á
borðið. Hann spennti greipar, eins og hann bæðist
fyrir.
»Nú hefir þú skriftað fyrir mér«, sagði hann að
síðustu og rödd hans titraði. »Ég hefi sjálfur mik-
’ð á samvizkunni. En áður en ég segi nokkuð, ætla
vg að fullyrða, að leitir þú friðarins hér, leitar þú
árangurslaust. Hér finnur þú ekki frið, mér hefir
skjátlast, þegar ég reyndi að gera þig háðan klaustr-
*nu. Ég breytti þá illa og af eigingirni. Þú átt mér
nkkert að þakka. Þú skalt ekki álíta þig okkur háðan
a nokkurn hátt«.
»Já, en þó er ég bundinn. Alla mína ævi, hefi ég
Verið lokaður innan þessara-múra. Ég get ekki lif-
að lífi mínu í hinum stóra heimi meðal mannanna,
begar-----«
Gömul kona í Paradís
Sýrlenzk þjóðsaga segir svo:
Þegar Zúleika, kona Pótifars, var
orðin öldruð ekkja og hafði iðrast
allrar iéttúðar fyrri ára, hitti hún
Jósef aftur. Hann var þá við æðstu
völd og metorð hjá Eygptum.
Grátandi bað hún hann fyrirgefn-
ingar, og hlaut. hana. Er hún nú sá
hvað vel h,afði rætzt úr fyrir hon-
um, og komst að raun um bænrækni
hans og góðvild, þá mælti hún: »Bið
þú Guð feðra þinna að gefa mér aft-
ur horfna æsku mína«.
»Veiztu, hvað þú biður um?« svar-
aði Jósef. »Guð kefur engum æskuna
aftur nema einu sinni. Hver góð kona
verður ung í annað sinn — og siðan
að eilífu — við hlið Paradísar. En
ef þú verður ung nú, og eldist að
nvju h,ér á jörðu, þá verður þú göan-
ui að eilífu«.
Frú Zúleika var bráðlát, — eins
og fyrri, — og kvaðst vilja vinna
þet.la til: æskuna strax og ellina um
cilifð, heldur en elli fáein ár — og
æsku um eilífð.
Bað Jósef henni þá æsku, og kvong-
aðist síðan. — En fyrir bragðið er
Zúleika eina gamla konan í Paradts,
-- og verður væn.tanlega —' því að
eugin kona hefir verið svona bráðlát
cg fávís önnur en Zúleika.
»Hún er eina konan, sem allir
Paradísarbúar þekkja, af því að hún
eiu er gömul x Paradís«, — segir
þjóðsagan.
S. G. þýdfli.
andi járnstöng með tönnunum, en
riðstoðarmenn hans beina loganum
frí svonefndum blásturslampa að
líkama. hans og láta logann leika um
augu hans, og h,ann hvessir augun
samtímis í logann.