Heimilisblaðið - 01.06.1942, Blaðsíða 16

116
málvenja N. T. er í þessum efnum að því
er Gamla testamentið snertir.* **))
Allir biblíulesendur vita, að í N. T. er
iðulega vitnað í G. T. sem orð Guðs. Þeg-
ar vitnað er til einhverrar setningar þar,
er oftast sagt: »Guð hefir talað«, eða »svo
var sagt af Guði«, eða »orð Guðs«. Venju-
lega er þá átt við einhver sérstök orð eða
sérstakt efni, svo sem fyrirheitin, en ekki
við allt G. T.
Það sannar greinilega að ekki er verið
að flytja neina kennisetningu um Guðs
orð, heldur er áherzlan jafnan á lifandi
staðreynd hinnar sögulegu opinberunar.
Guð hefir ekki talað eitthvað almennt við
alla, heldur hefir hann talað fyrir munn
sérs'.akra manna við sérstök söguleg tæki-
færi, svo sem fyrir munn Davíðs og spá-
mannanna við ýms ákveðin tækifæri. Þar
er munurinn milli G. T. og N. T. — N.
T. segir ekki: Guð talaði fyrir munn Páls
postula eða annara postula, jafnvel ekki
fyrir munn Jesú,:M:) heldur er saga nýja
sáttmálans öll »orð Guðs«.
Þessi nýja málvenja N. T. varpar eng-
um skugga á orðið, Guðs orð í G. T. Ný-
nefnd orð Hebreabréfsins sýna það greini-
lega: Fyrrum talaði Guð við forfeðurna,
og nú hefir Guð að síðustu talað í syn-
inum. Hvort tveggja er orð Drottins, en á-
herzlan er önnur.
Hvort tveggja má sameina eða nefna í
einu »orð Guðs«, t. d. í Kólossabréfi 1, 25.
—26. Þar er talað um að »orð Quðs« hati
verið leyndardómur, en sé nú »opinber-
aður Guðs heilögu«. Hins vegar er t. d.
Post. 17, 11; þar á »orðið« eingöngu við hið
nýja og er aðgreint um leið frá G. T. Þar
segir: »Þeir tóku á móti orðinu ... og
rannsökuðu daglega ritningarnar, hvort
þessu væri þannig varið«. Hér er verið að
tala um Gyðinga (í Beröu), og engin
ástæða til að segja, að þeir hafi veitt gamla
sáttmálanum viðtöku. Þeir hlusta með
*) Skammstafað slðar G. T.
**) Sjá þó Hebr. 1, 1.
HEIMILISBLAÐIÐ
gaumgæfni á hinn nýja boðskap, orðið,
og bera hann saman við ritningarnar eða
sína helgu bók, Gamla lestamentið.
Að sjálfsögðu væri rangt að draga þa
ályktun af þessum orðum, að þeir haíi
ekki talið ritningarnar Guðs orð. En samt
er eftirtektarvert að svo rík áherzla er
lögð á Krists fagnaðarerindi að það er kall-
að Orðið, og aðgreint með því frá helgum
ritningum Gyðinga.
1 öðru lagi skal bent á: Auk þess sem
N. T. talar um orðið, »Guðs orð«, í þessum
'báðum merkingum, orð Guðs í G. T. til
feðranna og orð Guðs í og með Kristi, þá
er á tveim stöðum í N. T., — takið eftirl
— aðeins á tveim stöðum, talað um orðið
í annari merkingu, sem sé Lúk. 2, 29, og
3, 2. Símeon segir um leið og hann tekur
barnið Jesúm í faðm sér: »Nú lætur þu
Herra þjón þinn í friði fara, samkvæmt orði
þínu«. (Þýðingin íslenzka ónákvæm). Sýna
þau orð, að Guð hefir áður opinberað hon-
um að hann mundi fá að sjá »hjálpræði
Guðs«.
1 Lúk. 3, 2. stendur: Orð Guðs kom til
Jóhannesar Zakaríassonar í óbyggðinni-
Á báðum þessum stöðum er notað ann-
að grískt orð um »orðið«, »hrema« en ekki
»logos«, eins og venjulega er. »Hrema«
þýðir erginlega viðræða alveg eins og orð-
ið sem ótal sinnum er notað í G. T., Þal’
sem sagt er frá, að orð Guðs eða orðsend-
ing hafi komið til þjóna Drottins.
Það er íhugunarvert að orðin »orð Guðs <
eru í þessari merkingu aðeins notuð tvisv-
ar í öllu N. T., enda þótt þar sé margoft
sagt frá því sama, að einstaklingar fal
orðsendingar frá Guði. En þá eru allt önn-
ur orð notuð. 1 Galata 2, 2. er það nefnd
opinberun. 1 Post. 16, 6. er sagt: »Andinn
varnaði þeim að tala«, stundum er sagt:
»Drottinn sagði við hann í sýn« (sbr. Post.
9, 10. og 18, 9.), og í 2. Kor. 12, 9. segir
Páll: »Ég hefi þrisvar beðið Drottin, og
hann hefir svarað mér«.
Á öllum þessum og svipuðum stöðum
hefði alveg eins getað staðið »orð Drott-