Heimilisblaðið - 01.06.1942, Blaðsíða 32

132
HEIMILISBLAÐIÐ
Eftir að þeir höfðu talað við ökuþjón-
inn, hurfu þeir inn í skuggann í götu
þeirri er ég, mót yilja mínum, var stadd-
ur í. Þeir námu staðar gagnvart mér, og
þótt ég' aldrei liafi álitið mig hugdeigan,
þá tróð ég mér upp að steinveggnum, titr-
andi af ótta. Mennirnir pískruðu nú eitt-
hvað saman á útlendu máli, svo fór lægri
maðurinn að raula leikhúsvísu, sem hinn
ávítti hann fyrir. Þá varð steinhljóð. Við
biðum allir þrír eftir einhverju. Ég reyndi
ekki til að gizka á, hvað það gæti verið,
en sá að þeir félagar störðu á steinriðið.
Mér varð ósjálfrátt .að líta þangað einn-
ig, með því ég' hjóst við að persónur, er
ættu að leika næsíu sýningu í leik þess-
um, kærnu einmitt þaðan.
Og loksins komu leikendurnir. Aldrað-
ur maður með unga stúlku við hönd sér,
og þjónn með ljósker sáust efst á stein-
riðinu og bjuggust tit að feta ofan. Það
var bjart af tunglskini, svo sem væri há-
dagur, og gat ég því greinilega séð góð-
mannlega og göfuglega andlit aldraða
mannsins-, og jafnframt því yfirbragð
þeirrar fegurstu stúlku, er ég' á æfi minni
hefi litið. Ég legg ekki út í að lýsa henni,
því til þess vantar mig bæði vilja og mátt,
en ég get þess aðeins, að þégar hún fet-
aði ofan slitna riðið, þá virtist mér hún
bera engils ásjónu. Þegar þau gengu fram
á fyrirsætið, heyrði ég, að aldraði mað-
urinn sagði í hluttekningarróm á bjagaðri
ensku: »Það er undarlegt, Carissina, að
aumingja Pietro skyldi verða stæna hast-
arlega veikur. Vonandi —«
Nú byrjaði sorgarleikurinn. I einni svip-
an lá þjónninn meðvitundarlaus á stræt-
inu. Hraustlegri maðurinn hafði þrifið til
aldraða mannsins, sem árangurslaust
reyndi að slíta sig lausan og samhliða
þessu hafði húsbóndi hans tekið annari
hendi um mittið á ungu stúlkunni og leit-
aðist við að draga hana að vagninum, en
með hinni hélt hann fyrir munn henni.
Ég kom engu orði upp fyrir hræðslu, —
(sem ég tæpast get nefnt hugleysi — þar
sem ég stóð náfölur og nötrandi af skelf-
ingu í sömu sporum og horfði á hvað frani
fór. Fólkið hafði nú borist fram í tungls-
birtuna og svipurinn á andlitum þess mót-
aðist með óumræðilegri nákvæmni í end-
urminninguna. Mér kom það drauga-
lega fyrir sjónir og óeðlilega í mánaskin-
inu. Andlit aldraða mannsins lýsti bæði
hryggð og reiði, en þó óttalaust ,þótt hann
ekki gæti losað sig frá fjandmanni sín-
um. Augu háa mannsins loguðu æðislega
af taumlausri ástríðu, og fölt andlitið var
afskræmt, þegar hann var að lokka stúlk-
una með orðum að fylgja sér að vagnin-
um. I andliti stúlkunnar lýsti sér hatur
og viðbjóður blandað hræðslu, er hún
reyndi af öllu megni að losa sig úr faðm-
lögum hans, og þegar maðurinn laut nið-
ur að henni með græðgislegu girndartil-
liti varð hann beinlínis djöfullegur. Hann
kallaði eitthvað til félaga síns, er sam-
stundis dróg' sverð sitt úr slíðrum, eins
og hann ætlaði aðl vega að aldraða mann-
inum. Þegar stúlkan varð þess vör, brauzt
hún um rneira en nokkru sinni áður, til
að slíta sig lausa. Sverðið var reitt upp
til að greiða aldraða manninum banahögg-
Allt í einu var sem lífsþróttUr minn
væri snertur af töfrasprota, og á auga-
bragði var ég kominn inn í miðj.an hóp-
inn og hafði greitt fantinum svo mikið
högg að hann slengdist niður sem dauð-
ur, en sverðið hraut 20 fet í loft upp.
Og' enn er mér hópurinn í fersku minm
eins og hann leit út fyrstu sekúndurnar.
Fram undan mér stóð unga stúlkan, sem
nú var orðin laus við háa manninn. Blóm-
legu varirnar titruðu af geðshræringu, og
himnesku augunum loguðu af þakkláts-
semi og endurvakinni von; við hlið henn-
ar stóð faðir hennar og starði á mig orð-
laus af undrun með opinn munn. Til
vinstri handar stóð hái maðurinn. Augun
ranghvolfdust í höfðinu af djöfullegfi
heift, hann hvessti á mig augun og með
hægri hendi kippti hann sverði sínu Gv
slíðrum. Framh.