Heimilisblaðið - 01.06.1942, Blaðsíða 22

HEIMILISBLAÐIÐ
122
Tveim dögum síðar dó Abel sldpstjóri stuttu eft-
ir dögun. Síirion liaí’ði gert allt, sem unnt var fyr-
ir hann, en ekki getað bjargað lífi hans. Símon
gróf hann að kvöldi sama dags inni í skóginum.
Ilann stóð lengi \ið gröfina niðursokkinn í hugs-
anir sínar. Þegar hann mokaði ofan í gröfina, þá
datt honum í hug, að þarna lægi eina vitniö að gift-
ingu Helenar.
Það var Ahel, sem hafði gefið þau saman, en vígsl-
an var auðvitað bókuð í hinum glöluðu skipsskjöl-
um.
»Ef Salvatore fer í mál gegn I-Ielenu getur hún
neitað, þá er lnin frjáls«, hugsaði Símon, og hjarta
hans fór að slá hraðar. »Nei, nei, það getum við
ekki gert«, og hann leit í kringum sig, eins og hann
hyggist við, að hefndin fyrir þessar vondu hugs-
anir myndi ráðast á hann innan úr skóginum. »Það
er skylda mín að gleyma Helenu«, hugsaði hann.
»Ég hefi syndgað gegn henni, en ég vissi eklci, að
luín var bundin. Nú verðum við að skilja, en ég
veit, að aldrei mun ég hætta að elska hana. Það
verður hegning mín, að hún verður í huga mínum,
meoan ég lifi. Ö, að ég vissi hvort ég breytti rétt«.
Ilann faldi andlitið í höndum sér. Þá fannst hon-
um hapn heyra klukknahljóm. Hljómurinn var í
fjárlæ^ð, en þó fannst honum hann láta kunnug-
lega í eyrum. Það var eins og þegar klukkunni í
klausturkapell'unni var hringt á Einstæðingseyjunni.
Símon lyfti höfðinu og hlustaði. »Þetta lilýtur að
.Aæra tákn«, hugsaði hann.
Svo sneri hann frá gröf Abels, og sá að Helena
stóð rétt hjá honum.
»Ég' fylgdi þér eftir«, sagði hún. »Ég hefi staðið
hér allan tímann. Sjálfsagt ert þú mikið sterkari
en ég'. En ég hefi séð, hvað þú hugsaðir og hefi líka
tekið mína ákvörðun. Enginn veit, hvenær við kom-
umst héðan. Það getur orðið langt þangað til skip
kernur okkur til hjálpar, en ég veit, að aldrei mun
ég fylgja Louis Salvatore«.
»Hvað ætlar þú að gera?« spurði Símon órólegur.
»Ég get ekki eytt æfi minni með honum«, hélt
hún áfram. Hún talaði eins mikið við sjálfa sig og
Símon. »Ég hefi reynt að hafa meðaumkun með
honum í hágindum hans, en það hefir ekki tekizt.
Ef ég slepp héðan, fer ég til Honolulu og' fæ upp-
töku í reglu Lárentínussystra. Á þann hátt hlýt ég
að verða næst þér, Símon«.
I sama hili ómaði klukkan aftur, en var nú nær
en áður. Þau litu bæði við og sáu stórt gufuskip
rétt hjá eyjunni. Það var um l)orð í því, sem klukk-
an hringdi.
Höfundur
„Robinson Krúsó'
Ég las mikið, þecar ég var dreng-
ur, — eiginlega allt sem ég náði h
og talsvert var mér gefið af bókum.
En ég held að enga skemmtibók hafi
ég eignast, innan við 12 ára aldur,
sem mér þótti cins vœnt um, nð3
las jafn oft, og Róbinsón Krúsó. Enda
vai þessi bók einhver al-skemnit'-
legasta barnabókin, sem þá var til,
— en nú er hún líklega komin úr
móð,' þó að ég sé viss um, að dreng-
irnir »í dag« myndu hafa gaman af
að lesa h,ana engu síður en við, sem
nú erum orðnir fullorðnir.
rRóbinson Krúsó« var þýdd á öll
tungumál hins menntaða. heiins otí
höfundurinn, Daniel Defoe, varð auð-
vitað heimsfrœgur maður, — og ellT1
í dag stendur ljómi af nafni hans
fyrir þessa ein.u bók, — og þó erU
rösk 200 ár síðan hann lézt.
Ég sá einh.versstaðar i erlendu
fclaði, að því var haldið fram,
»Róbinson Krúsó« myndi vera su
bókin, sem náð hefir langsamleg1'
mestri útbreiðslu allra bóka, að bibu-
ur.ni einni undanskilinni. Það er t. d.
haldið, að varla hafi verið til sa
c'rengur i menningarlöndunum um
aldamótin, sem ekki hefði lesið »R6b-
ir.son Krúsó« sér lil skemmtunar. Og
afburða. góður og fagur — og ýf’1
öllu þessu va.r auðfundin varðveizt3
Guðs og blessun.
Þótti mönnum þessir dagar líða að-
c-ins allt of fljótt.
Heim var farið með Laxfossi ■'
mánudagskvöld (22. júní) og sung'ð
við raust. Það var auðfundið, að það
var ánægl fólk sem þar var á fei'ð’
Th. Á.