Heimilisblaðið - 01.06.1942, Blaðsíða 28

128
HEIMILISBLAÐIÐ
Símón þagnaði allt í einn, en ábótinn hélt áfram:
»Þegar konan, sem þú elskar er öðrum bundin.
Var það ekki þetta, sem þú ætlaðir að segja? Eg
skil þig vel. Ég skil líka, að þú finnur þig vanmátt-
ugan gagnvart heiminum, sem þú þarft að heyja
þína baráttu í. En það ér leið út úr öllum ógöng-
um. Þess vegna scgi ég: Leitáðu þess, sem þú elsk-
ar. Þú þarft að reyna, nvort er meira virði konan,
sem þú elskar eða lífið hér hjá okkur. Fyrst þegar
þú ert viss um það, getur þú gert þér von um að
finna frið. Ég sagðist ef til vill skrifta fyrir þér.
Það mun ég gera, en ekki núna. Við skulum báðir
íhuga málið og' finna leiðina«.
Priorinnan hafði sagt Helenu, að vinnan í sjúkra-
búsi klauslursins væri erfið. Og hún hafði komizt
að raun um, að svo var þennan mánuð, sem hún
hafði unnið þar. Þótt ekki vildi hún kannast við
það, var hún oft að hníga niður af þreytu. Lyfjá-
emiurinn var allt af fyrir vitum hennar. Hún sofn-
aði með hann, og vaknaði til hans. Og allt af fannst
henni, að hún hefði stunur og vein sjúklinganna fyr-
ir eyrum.
Það var kvöld, og hún gekk um sjúkrastofurnar
í síðasta sinni þennan dag' ásamt systur Agnes. Þær
þurftu ekki mikið að gera. Flestii* sjúklingarnir voru
sofnaðir.
Að síðustu fóru þær inn í umbúðastofuna, til þess
að taka þar til, áður en þær færu að sofa.
Sýstir Agnes ýtti verkfæraskúffu inn í skápinn,
þar sem hún átli að vera, og leit meðaumkunar-
augum á Helenu.
»Þú ert þreytt, góða mín«, sagði hún vingjarn-
lega. Hún sá, að Helena hafði dökka bauga neð-
an við augun, og hún skjögraði, þegar hún gekk
yfir gólfið.
»Nei, ég er ekki þreytt«, sagði Helena og reyndi
að hrosa. »Mér líður ágætlega. En í dag hefir verið
óvenju erfitt. Finnst þér það ekki líka, systir Agnes?«
Systirin ætlaði að svara, en þá var harið að dyr-
um. Hún gekk að hurðinni og lauk upp. Við dyrn-
ar stóð innfæddur Flonolulu-húi.
»Við kömum hér með hvítan mann. Hann hefir
fengið stungu, Ijóta stungu í annan handlegginn«.
»Hvaðan kemur hann?« spurði systir Agnes.
»Ég fann hann sjálfur. Hann lá hér á götunni
að sjónum. Ljótur maður. Allur í l)lóði. Mann er
hér úti«.
»Við skulum koma honum inn«, sagði systir Agnes,
»og vita, hvað hægt er að gera fyrir hann. Enn
Skrítlur
Maður einn, sem mætti stúlku ’’
KÖtu úti, var sov djarfur að víkja
sér að henni og kyssa hana.
»Herra minn,!« hropaði stúlkan ut-
an við sig af reiði. »Eruð þér vit*
laus, við höfum aldrei sést fyrr«.
»Ungfrú!« sagði maðurinn auð-
mjúklega. »Þér verðið að fyrirgefa
mér I þetta skipti. Ég veðjaði nefni-
lega við vin minn í gær um að ég
skyldi kyssa fallegustu stúlkuna 1
Lænum hvenær sem ég mætti henni
á götu«.
Stúlkan brosti ánægjulega. Pað va>
anðheyrt, að henni var runnin reiðin.
- >' 1 þetta sinn skat jg fyrirgefa yð'
ur«, sagði hún, »en þér megið aldrei
gera það aftur«.
Hann: »Þú hefir gifst mér aðeins
vegna peninganna minna«.
Húln:. »Já, það viðurkenni ég'. E11
þú giftist mér vegna fegurðar minn*
ar«.
Hann: »Já, og nú er hvort tveg'ffj11
h,orfið«.
Hann (eftir að hún hefir sagt »já:<
við bónorðinu): »Og þú segir að Þu
hafir aldrei verið trúlofuð áður?«
Hún: »Já«.
Hann: »En, hvernig getur staðið 1
því, — ég hélt að allar ungar stúlk-
ui trúlofuðust að minnsta kosl'
tvisvar eða þrisvar sinnum áður o»
þær giftus,t«.
Hún: »Já, það geri ég nú líklega
líka, En sjáðu til! Það hefir eng>nI1
beðið mín fyrri«.
Maður nokkur sem hafði farið *
þrjár sö,lubúðir varð þess var þega1
hann kom heim, að hann hafði týn-
íegnhlífinni sinni. Hann sneri þegal
við og fór í búðirnar til að spyrja