Heimilisblaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 14

síðar mælti hr. Westerberg: „Jæja, komdu
nú ekki alltof seint heim.“
Og Torsten sagði: „Nei!“ og þau gengu
saman út í garðinn. Hann hafði tekið við
gula jakkanum hennar og lagt hann yfir
handlegg sér, og jakkinn vii’tist svo hlægi-
lega lítill, vegna þess hve maðurinn var há-
vaxinn og herðabreiður.
Hann leit niður til hennar og sagði: „Ég
held ég viti, hvað bezt á við þennan kjól.“
Þau námu staðar fyrir framan blóma-
verzlun. Torstein gekk inn og kom út aft-
ur með ilmandi vönd af litlum, gulum rós-
um. Britt hefði getað grátið af hrifningu.
Því að þannig var Torsten einmitt. Hann
var ekki fljótur til eða sérlega orðsnar, en
hann var fullur umhyggju og góðleik. Hún
hafði elskað hann frá þeirri stund fyrir
um það bil viku, er einhver hafði sagt svo
hún heyrði: „Þetta er Torsten Lundin,
Britt, þú hefur víst aldrei séð hann áður.“
Þetta var í tennisklúbbnum, og henni
hafði verið ljóst allt frá þeirri stundu, að
hún var glötuð.
Á meðan þau óku áfram í áttina að litlu
sveitakránni, hugsaði Britt sem svo:
Kannski segir hann það í kvöld — að hann
elski mig.
Það var ekkert efamál, að hann elskaði
hana. Hann hafði heimsótt hana hvern ein-
asta dag í heila viku. Og það mátti sjá það
á augum hans; þessu stöðugt spyrjandi
augnaráði. Hún hefði síður en svo verið
því mótfallinn, að þessi spennta, óvissa
hamingja hefði mátt endast sumarlangt —
bara ef ekki hefði verið um jafn stuttan
tíma að ræða og raun var á.
Torsten var lögfræðingur. En hann hafði
verið kallaður til þjónustu í flotanum og
varð að vera kominn í hann eftir mánaðar
tíma. Mánuði eftir að þau hittust fyrst —
og nú voru aðeins þrjár vikur eftir. Annars
var Britt ekki mjög áhyggjufull út af
þessu. Það skipti engu máli, þótt þau yrðu
að skilja ... aðeins ef þeim .væri það báð-
um ljóst, að þau heyrðu hvort öðru til.
Nú voru þau komin næstum því út fyrir
borgina, síðdegissólin sendi hlýja geisla
yfir litlu trékofana milli klettanna. „Mér
fellur prýðisvel við þetta umhverfi," mælti
Torsten. „Þegar stríðið er búið, sezt ég að
hérna.“ Britt dró andann djúpt. Þetta lét
í eyrum eins og öryggi og þó eftirvænting,
bundin framtíðinni. Ungur lögfræðingur í
smáborg — og fólki myndi áreiðanlega
falla Torsten vel í geð.
Hann stöðvaði bílinn fyrir framan krána
og hjálpaði henni út úr. „Hér er ekki dans-
að,“ sagði hann og brosti veikt. „En við
getum rabbað saman í rólegheitum.“
Hjarta Britts tók kipp. Hún var svo viss
um, að í kvöld myndi Torsten segja hug
sinn allan.
Hann leiddi hana upp ójafnar húströpp-
urnar. „Þegar ég er með þér, Britt,“ sagði
hann, „finnst mér í senn eins og tíminn
standi kyrr, en líði þó óðfluga. Ég get ekki
vel útskýrt þetta.“
Hann reyndi að láta rödd sína hljóma
kæruleysislega, en tókst það ekki allskost-
ar. Þetta kom Britt á óvart. Hún hafði
aldrei fyrr heyrt þennan hljóm í rödd hans.
Gat hugsazt, að það væri eitthvað, sem hon-
um þætti miður?
„Er eitthvað, sem angrar þig, Torsten?"
spurði hún.
„Ekki annað en það, að tíminn skuli
líða!“ sagði hann.
Hún vildi svo gjarnan hafa hughreyst
hann og sagt: „Það gerir ekkert til, vinui’
minn. Bara ef við elskum hvort annað, get-
ur aðskilnaðurinn ekki gert okkur neinn
skaða.“ En slíkt gat hún ekki sagt. Þess
í stað sagði hún glaðlega: „Tíminn er það
sem maður fær út úr honum. Kannski get-
um við látið þetta kvöld endast okkur eins
vel og heilt ár?“
„Satt segirðu.“ Hann brosti. En allan
tímann sem þau töluðu saman hvíldu augu
hans á henni sem í rannsakandi spurn, og
það skildi hún ekki til hlítar.
Er þau höfðu lokið við matinn og Bi’itt
var að hella í bollana, gekk Agneta Grevius
framhjá og kinkaði kolli til þeirra. Hún
virtist þreytt og föl að sjá.
Britt kinkaði á móti og hvíslaði að Toi’-
sten:
„Þetta er Agneta Grevius, ein af beztu
vinkonum mínum. Nú heitir hún reyndai’
Agneta Hedberg. Hún giftist Knut Hed-
berg fjórum dögum áður en hann var kall-
234
HEIMILISBLAÐIÐ