Heimilisblaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 16

varir, og henni var lagið að tendra líf í
þeim hóp sem hún umgekkst. Ruth var létt
í skapi við Torsten, en þannig var hún
reyndar í viðmóti við alla unga menn.
Britt þóttist vita, að afstaða Ruth fór
í taugarnar á Torsten. Hann hafði eitt
sinn sagt, að allt of mikið væri til í heim-
inum af kvenfólki af hennar tagi. „Þær
minna á söngkór á sviði,“ hafði hann sagt.
„Allt er gert til að láta líta út sem glæsi-
legast; en það er allt jafn óekta.“ Kannski
var hann enn þessarar skoðunar varðandi
Ruth, en hún elti samt hópinn hvert sem
þau fóru.
Þegar lengra leið, varð Britt svo óörugg,
að hún gat ekki gert sér Ijósa grein fyrir
neinu lengur. Ruth átti það til að koma til
þeirra og segja: „Komdu Torsten, við skul-
um dansa.“ Og svo dönsuðu þau, Torsten
og hún; og hún leit sínu dökka andliti beint
framan í hann — hvað gat Britt vitað,
hvort honum fannst til um hana eða ekki ?
Vikurnar liðu, og eitt kvöldið sagði
Ruth: „Annaðkvöld er síðasta kvöld Tor-
stens, og ég ætla að halda kveðjusamsæti.
Þið eruð öll boðin. Jæja, hvað segið þið
um þetta, ætlið þið að koma?“
Britt greip andann á lofti. Henni varð
litið á Torsten. Síðasta kvöldið hans! hugs-
aði hún örvingluð. Við verðum þó að vera
út af fyrir okkur síðasta kvöldið, ég og
hann.
„Jæja, hvað segirðu um þetta, Torsten?“
spurði Ruth aftur. „Verulegt svallsam-
kvæmi, svo þú hafir eitthvað til að rifja
upp á löngum einverunóttum á sjónum!“
Einverunóttum? Hvers vegna þurfti
Ruth endilega að minna hann á þær? Og
Torsten brosti þakksamlega. „Þetta hljóm-
ar fyrirtaksvel, Ruth,“ sagði hann. „En
hefurðu ekki alltof mikið fyrir þessu?“
„Nei, sá þykir mér hæverskur!“ sagði
Ruth ertnislega. En í mildari tón bætti
hún við: „Þér metið sjálfan yður of lítils,
kæri herra Lundin. Hefur aldrei nokkur
maður sagt yður, að þér séuð einhvers
virði?“ Svo hækkaði hún róminn og tal-
aði til allra: „Við sjáumst þá sem sagt
heima hjá mér á rnorgun." — Allur hóp-
urinn klappaði, en Britt fann fyrir þrengsl-
um í hjartastað, eins og hún hefði beðið
skipbrot. Samt klappaði hún eins og aðrir
og hrópaði bravó, því að það eina sem hún
átti eftir var stolt.
Hún hefði viljað gefa aleigu sína til að
geta verið heima þetta kvöld. En það var
ógerningur; þau myndu öll veita því sér-
staka athygli. Hún klæddist því í betri bún-
inginn og bjó sig undir að fara heim til
Ruth. Hún valdi sér gulan chiffon-kjól,
fór í bronslitaða sandalaskó og setti brons-
brúna slaufu í hárið. Þegar hún hafði lok-
ið þessu, komst hún að raun um, að hún
var dauðuppgefin. Kinnar hennar voru ná-
fölar og umhverfis augu hennar voru dökk-
ir baugar sökum svefnleysis. Hún bar á
sig örlítinn kinnaroða og setti á sig meiri
varalit en hún var vön, en samt hélt spegil-
myndin áfram að vera sú sama: — það
var lítil stúlka í gulum kjól, með óttaslegin
brún augu.
Aldrei hafði hún elskað Torsten Lundin
jafn takmarkalaust og einmitt nú, þegar
hún var í þann veginn að missa hann. Hún
sat á rúmstokknum sínum og skalf frá
hvirfli til ilja, eins og henni væri nístings-
kalt. En þegar móðir hennar kallaði upp
stigann: „Hann Torsten er kominn!“ greip
hún veskið sitt og hugsaði sem svo: Það
má enginn fá hugmynd um, hv'ernig mér
líður — enginn!
Hún hljóp við fót niður stigann, og
þarna stóð Torsten og beið hennar. Andar-
tak virtist henni sem í augum hans væri
óróleg löngun, þögul og dulráðin, rétt eins
og hann væri að hugleiða hvernig þetta
hefði eitt sinn verið; en svo sneri hann sér
að móður hennar og kvaddi hana. Britt
kvaddi hana líka, og þau urðu samferða
út á garðstíginn, rétt eins og þau væru með
öllu ókunnug.
Þegar þau komu að húsinu þar sem Ruth
bjó, var allur hópurinn úti á svölum og
sötraði púns. Ruth lyfti glasi sínu fyrir
þeim, og Britt tók eftir því, að augu hennar
báru nákvæmlega sama græna litinn og
kjóllinn hennar og bandið um svart hárið.
„Velkomin!“ hrópaði Ruth, og allur hóp-
urinn tók undir: „Hann lengi lifi!“ Torsten
roðnaði eilítið og varð feimnislegur, en
hjarta Britts tók kipp, því svo mikið elsk-
aði hún hann.
236
heimilisblaðið