Heimilisblaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 35

mína í neina hættu/‘ sagði hann. „0g þó
var ástand ykkar verra en nokkru sinni
fyrr. Ég veit hreint ekki, hvað ég hefði
tekið til bragðs, ef ég hefði ekkert heyrt
frá ykkur fyrir annað kvöld. Ég vona, að
þér finnist ekki, að ég hafi svikið ykkur?“
Henry bað hann að láta nú ekki svona.
Því næst fór hann að lýsa fyrir honum
nýrri árásaráætlun, og Jean hlustaði af
mikilli athygli án þess að taka nokkru sinni
fram í fyrir honum.
,,Ég verð að ná Alice úr klóm læknisins,“
sagði Henry að lokum. „Ég verð frávita,
ef hún verður enn lengi í þessu ástandi."
Jean kinkaði kolli til samþykkis.
„Þú elskar hana,“ sagði hann rólega,
„og það get ég ekki láð þér.“
„Áttu við, að þú elskir hana líka?“
hreytti Henry út úr sér, en Jean starði á
hann steinhissa.
„Þú ert nú meiri kjáninn,“ hrópaði hann
upp yfir sig. „Þeir hljóta að hafa hitt þig
í höfuðið í staðinn fyrir handlegginn! 1
fyrsta lagi fer ég aldrei á slíkar laumu-
veiðar — ekki einu sinni þótt um sé að
ræða stúlku, sem erft getur milljónir. I
öðru lagi mundi hún alls ekki líta við mér,
meðan þú ert á jörðinni. Og í þriðja lagi
er ég í vináttutengslum við stúlku, ef ég
fæ þá tíma til að hugsa um það vegna um-
stangsins kringum ykkur.“
Henry létti mjög, er hann heyrði þetta,
en varð samt að spyrja um eitt enn.
„En ertu nú viss um, að henni falli ekki
betur við þig en mig?“
„Nú, hún hefur aldrei spurt mig, hvort
ég væri trúlofaður, hefði verið það eða
hætta væri á, að ég yrði það.“
„Hún hefur heldur ekki spurt mig um
það,“ sagði Henry.
„Ég verð að tyggja þetta rækilega ofan
í þig. Skilur þú það, að hún hefur aldrei
spurt mig hvort ég væri heitbundinn
stúlku, en hún hefur spurt mig, hvort þú
værir það. En þú mátt ekki segja henni
frá því, að ég hafi sagt þér þetta, því að
ég lofaði að þegja yfir því. Og nú verð ég
að reyna að gera eitthvað, en þú verður
íið koma þér í rúmið!“
Daginn eftir hringdi Henry til dr. Pauls.
Hafi sá síðarnefndi orðið hissa vegna
beiðni Henrys um samtal, þá lét hann það
ekki á sér heyra, en stóð sjálfur við hliðið
til að taka á móti honum, þegar Henry
beygði inn á milli hliðarstólpanna á ákveðn-
um tíma. Henry ók nú aftur á svarta bíln-
um sínum, sem hafði verið sóttur í bíla-
geymsluna í Evreux.
Dr. Paul var ekkert nema elskulegheitin.
Þeir skiptust á venjulegum kurteisisorð-
um á leiðinni til skrifstofu læknisins, og
Henry furðaði sig á stillingu læknisins.
Hann hefði getað orðið mikilmenni, ef
hann hefði ekki vorið svo spilltur öðrum
þræði.
„Nú verðið þér að segja mér, herra Ber-
ing, hvers vegna þér eruð kominn aftur,“
sagði læknirinn, þegar þeir sátu saman við
borðið með kex og sherryflösku á milli sín.
„í einu orði sagt, læknir, þá er ég kom-
inn til að eiga viðskipti við yður.“
„Ég bjóst við því,“ sagði dr. Paul og
kinkaði kolli. „En annars get ég frómt frá
sagt ekki komið auga á hvernig þér ætlið
að koma málum yðar fram. Ég býst þó við,
að þér ætlið að segja mér það.“
„Já, auðvitað! En fyrst verð ég að spyrja
yður þriggja spurninga, og ég væri þakk-
látur, ef ég fengi skýr svör. Fyrst og
fremst vil ég fá að vita: Er heilsufari ung-
frú Kerlon á sama veg farið og síðast,
þegar ég sá hana?“
„Alveg eins, herra Bering.“
„Og hversu lengi eruð þér að koma henni
til eðlilegrar heilsu?“
„Fjórar eða fimm klukkustundir. Ekki
er hægt að gera það á skemmri tíma án
þess að stofna sjúklingnum í hættu.“
„Loks þetta: Hve langur tími líður,
þangað til þér opinberlega getið lýst yfir
fullkomnu andlegu heilbrigði hennar?“
Þegar læknirinn heyrði þessa spurningu,
lokaði hann augunum, spennti greipar of-
an á magakúlunni og sat þögull og hugsi.
„Þetta var merkileg spurning,“ sagði
hann loks. „Ég held ég sé ekki alveg viss
um, hvert þér eruð að fara.“
„Ég skal útskýra þetta betur. Ef full-
komlega gildar ástæður væru fyrir hendi,
gætuð þér þá ábyrgzt, að ungfrú Kerlon
hefði lagalega séð, til dæmis klukkan sex
í kvöld, endurheimt fulla geðheilsu?"
heimilisblaðið
255