Heimilisblaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 9

Nú hafði hin helga bók sagt íbúum
Shimabuku, hvað væri réttur þeirra og
skylda sem þjóðfélagsborgara. Og árang-
urinn var mikilfenglegur. Árum saman
hafði nú ekki verið nokkur þörf fyrir fang-
elsi, þarna voru ekki lengur nein hóruhús,
drykkjuskapur var óþekkt fyrirbæri, sömu-
leiðis hjónaskilnaðir; ástandið í heilbrigð-
ismálum var óvenjulega gott, og allir virt-
ust glaðir og ánægðir með lífið.
Þegar á næsta degi héldu bardagar
áfram, og við urðum að yfirgefa þorpið.
En tveim dögum síðar, þegar hlé varð á
bardögum, leigði ég mér jeppa ásamt jap-
önskumælandi bílstjóra og lagði aftur leið
mína til Shimabuku. Stórar lestir flutn-
ingabíla og endalausar raðir bandarískra
hermanna lögðu leið sína um rykugan þjóð-
veginn fram með þorpinu; í slóð þeirra
fóru skriðdrekar og önnur þungbúin her-
gögn. En sjálft þorpið Shimabuku var sem
friðsæl vin í þessari eyðimörk hernaðarins.
Ég var aftur kominn á flakk um þessar
kyrrlátu þorpsgötur og naut þess innilega,
hversu allt var þar í friði og ró. Allt í einu
heyrði ég söng álengdar. Við gengum á
hljóðið og komum að húsi Nakamura, þar
sem verið var að halda nokkuð sérkennilega
guðsþjónustu. Þar sem engum í þorpinu
hafði nokkru sinni verið sagt, hvernig
kristin guðsþjónusta fer fram, höfðu þeir
ofur einfaldlega orðið að sníða sér hana
upp á eigin spýtur. Shosei Kinu las upp úr
Biblíunni, og orð hans voru endurtekin af
söfnuðinum með seimdregnu tónfalli. Á
eftir þessu fór sálmasöngur. Lögin við þá
tvo sálma, sem trúboðinn hafði kennt öld-
ungunum endur fyrir löngu, höfðu að sjálf-
sögðu breytzt eigi alllítið í tímans rás, en
þó ekki meira en svo, að ég og bílstjóri
minn gátum þekkt þau og tekið undir við
sönginn.
Eftir langa runu bæna, sem barst án
fyrirvara frá söfnuðinum, var tekið til við
að ræða um félagsleg vandamál, sem fyrir
lágu. Sérhverri spurningu svaraði Kinu
með tilvísun í heilaga bók. Leðurspjöld
Biblíunnar voru bæði grómtekin og slitin
eftir þrjátíu ára stöðuga notkun, en Kinu
handlék hana með slíkri virðingu og um-
hyggju sem væri hún óbætanlegur dýr-
gripur.
Við stóðum öldungis hreyfingarlausir,
þegar guðsþjónustan var á enda og söfn-
uðurinn gekk út úr húsinu; allt í einu
hvíslaði bílstjórinn í eyra mér: „Hugsaðu
þér, hvað hlotizt getur af einni einustu
Biblíu og tveim gömlum náungum, sem
kjósa að fara eftir orðum hennar!“ Og
með bitru augnaráði í áttina að hand-
sprengjuglufu í vegginn, bætti hann við:
„Það lítur helzt út fyrir, að við höfum val-
ið okkur bandvitlaust vopn til að betrum-
bæta heiminn!“
Trúboðinn sjálfur hafði með árunum
orðið fjarlægur og þokukenndur maður í
meðvitund þorpsbúanna. Þeir Kinu og Ma-
kamura gátu ekki einu sinni munað, hvað
hann hét; en þeir mundu kveðjuorð hans
til þeirra: „Lesið þessa bók samvizkusam-
lega. Hún mun gera ykkur sterka í trúnni.
Og ef þið eruð sterkir í trúnni, munuð
þið öðlast styrk til að þola allt.“-
Á tímum hinna hörmulegu atburða árs-
ins 1945 þurftu menn að taka á öllu því
þreki, sem trúin gat veitt. Tveim dögum
eftir heimsókn mína til Shimabuku flæddu
þúsundir flóttamanna yfir þetta litla þorps-
samfélag, svo að íbúafjöldinn tífaldaðist.
Fyrst í stað voru íbúarnir sem lamaðir af
allri þesari mannmergð, en þeir jöfnuðu
sig óðara, er Nakamura hafði fundið við-
eigandi stað í Ritningunni og lesið hann
fyrir þá: „Gestur var ég, ug þér hýstuð
mig.“
En tveim vikum síðar skall yfir þá öllu
þyngra reiðarslag: herstjórnin bandaríska
ákvað, að héraðið umhverfis Shimabuku
skyldi notað sem undirbúningssvæði inn-
rásarinnar í Japan. Fyrirmæli voru gefin
um, að þetta litla þorp skyldi jafnað við
jörðu, en íbúarnir fluttir til norðlægra og
ófrjósamra hluta landsins. Þarna voru þeir
settir upp í flutningabíla hersins og fengu
aðeins að taka það með sér, sem þeir gátu
haldið á. Það var ekki fyrr en átta mán-
uðum síðar, sem þeir fengu leyfi til að
snúa heim aftur — og þá sáu þeir aðeins
rústahrúgu, þar sem friðsæla þorpið þeirra
hafði áður staðið.
En þolinmóðir hófust þeir Kinu og Naka-
Heimilisblaðið
229