Heimilisblaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 32

peninga við höndina, og tillaga Gabyar um
að spila upp á kossa og atlot fékk ekki
hljómgrunn hjá Henry, af því að hann
gat ekki hugsað sér neitt daður við feg-
urstu hjúkrunarkonu í heimi, á meðan vitn-
ið þögla lá undir rúminu. Þau héldu þá
áfram að spila marías, en töluðu annars
þess á milli um allt milli himins og jarðar.
Helzta áhyggjuefni Gabyar virtist nú
vera vegna alls þess góða fatnaðar, sem
hún varð að skilja eftir. Skartgripi sína
vafði hún saman í þvottaskinn, og var það
allstór pinkill. Henry lofaði að gera allt,
sem hann gæti til þess að bjarga þessum
fatnaði síðar, og hann ráðlagði henni að
fara nú í þau föt, sem henni þætti vænzt
um.
Meðan hún var uppi að hafa fataskipti,
rakaði Henry sig og klæddi. Þegar Gaby
kom aftur, fóru þau að spila á nýjan leik
til að drepa tímann. Þau skeyttu ekki hið
minnsta um dauða þorparann undir rúm-
inu.
1 dögun fór Henry niður í dagstofuna
til að bíða þar komu útfararstjórans.
Stundvíslega kl. sex kom Jósef Cervales
og gekk hratt yfir grasflötina í fylgd með
manni, sem auðsjáanlega var bróðir hans,
já, hann gat meira að segja verið tvíbura-
bróðir hans. Henry tók útfararstjórann af-
síðis og útskýrði alla málavöxtu fyrir hon-
um. Á meðan fór bróðir hans út að lík-
vagninum og sótti kistuna, sem var gul
eikarkista með handarhöldum úr látúni.
Heldur var nú dapurlegt að horfa upp á
hana á dýrmætu gólfteppinu í íbúð lækn-
isins, en hið rólega yfirbragð Jósefs og
bróður hans veitti friði út í umhverfið.
Jósef Cervales stóð með hálfopinn munn
og hlustaði á skýringar og óskir Henrys.
„Ég hef ekki tíma til að ræða smáatriði,"
sagði Henry rólega. „En þér sögðuzt vilja
endurgjalda mér þann greiða, sem ég gerði
yður, og nú er tækifærið.“
„Ég er því feginn að geta það,“ sagði
Jósef alvarlegur í bragði og með hattinn
í hendinni. „Komið með fyrirskipanir yðar,
og svo skal ég sjá um, að þeim verði fram-
fylgt.“
„Þær eru í því fólgnar, að þér felið mig
í kistunni þarna og berið mig út 1 líkvagn-
inn. Þessi unga stúlka kemur líka með.
Þér akið svo til Neuilly eins fljótt og þér
getið, þegar við erum komin upp í. Hafið
þér borað loftgöt á kistuna?"
„Já, rétt fyrir neðan lokið á báðum hlið-
um. Sjáið þau hér! Ég vissi að sjálfsögðu,
að eitthvað óvenjulegt var á seyði, svo að
ég lét setja þau þar, sem þau sjást ekki.
En ég vil fá að vita, hvort ég á að skrúfa
lokið á eða ekki. Það mundi koma í veg
fyrir, að nokkur færi að forvitnast um
innihaldið.“
„Já, en það getur komið í veg fyrir, að
ég komist út. Það er annars bezt að skrúfa
lokið fast, en skrúfið það af í guðanna
bænum, undir eins og það er óhætt, svo
að ég hafni ekki í henni.“
„Þér þurfið ekki að vera hræddur um
það. Ég skal sjá um, að yður verði það
ekki að meini. Er þetta annars til kvik-
myndunar, eða hvað ?“
Dökku augun tindruðu í rauðu andlit-
inu, og Henry þótti miður að þurfa að
valda honum vonbrigðum.
„Nei, herra minn! Þetta er upp á líf og
dauða. Og nú af stað!“
Henry hafði aldrei vitað, hve þröng
svona kista er, fyrr en hann reyndi að
liggja í henni. Og ekki tók betra við, þegar
lokið var sett á. Hann var þarna einn í
lítilli myrkrastofu, þar sem allt angaði af
fernisolíu, en hann var samt nokkurn veg-
inn rólegur, þangað til Gaby lyfti allt í einu
upp lokinu og hvíslaði í eyra hans:
„Mér datt allt í einu í hug, að ég hafði
gleymt að blanda svefnlyfi í drykkinn hans
Sam! Eruð þér með byssuna í jakkavas-
anum og hvorum megin?“
Henry sagði henni það, og hún dró hana
upp, en duldi aðgerðir sínar sem mest á
bak við nýja silfurrefinn, sem hún ætlaði
auðvitað að hafa með sér á flóttanum.
„Svona til vonar og vara,“ hvíslaði hún.
„Gangi yður vel!“
„Til f jandans með hana!“ hugsaði Henry
með sjálfum sér og var reiður vegna kæru-
leysis hennar. Nema hún hafi þá gert það
viljandi? Það gat nú ekki átt sér stað, því
að annars hefði það þegar komið á daginn.
Andartaki síðar hófst flóttinn fyrir al-
vöru. Líkmennirnir tveir báru kistuna á
252
HEIMILISBLAÐIÐ