Heimilisblaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 13

kvöld scgir hann það
Smásaga eftir Anne Hammer.
Torsten beið niðri, svo að Britt hafði
ekki mikinn tíma til að láta sér dveljast
uppi í fallega, bjarta herberginu sínu;
engan tíma til að hugleiða nánar það dular-
fulla, sem var að gerast... Hún gekk rak-
leitt að skápnum og tók fram gráa kjólinn
með gulu rósunum. Á meðan hún lagði
hann frá sér ofan á rúmið, hugsaði hún sem
svo, að ef til vill yrði þetta þýðingarmesta
kvöldið í öllu hennar lífi.
Hún burstaði hár sitt fyrir framan stóra
spegilinn. Hár hennar var hunangsgult, en
augun brún. Á þessari stundu voru þau
ljómandi af einlægri og fölskvalausri ást.
Hún gekk sem í leiðslu unaðslegra drauma,
og þannig voru einnig hreyfingar hennar á
meðan hún lét víðan kjólinn falla um herð-
hringdi í hótelið þar sem Karl bjó. Og
hvíslandi röddu sagði hún honum, hvað
komið hefði fyrir, — og hvað hann ætti að
gera.
Hálftíma síðar, þegar stiginn var hljóð-
laust færður til og settur fyrir framan
gluggann hennar, var hún búin að hafa
fataskipti, setja niður í litla ferðatösku og
stinga skartgripum sínum í veskið. Tvær
sterkar hendur hjálpuðu henni til að kom-
ast út um gluggann og þrýstu hana fast.
,A Karl. . .“ hvíslaði hún. „Ástin mín!“
Þegar næsta morgun kom vinnukonan
^ieð skeyti til forstjórahjónanna þar sem
hau sátu að snæðingi.
„Vi8 Kalli erum gift. Fyrirgefiö okkur,
en vi8 gátum ekki annaö. Utanáskrift okk-
(lr ÞangaÖ til á laugardag: Hótel Strandly,
Espergærde. Lísa.“
Forstjórinn rétti konu sinni skeytið, reis
a fætur og gekk inn í skrifstofuna sína.
ktuttu síðar kom hann fram aftur og hélt
a tíu þúsund króna ávísun.
arnar og niður um sig. Britt var tuttugu og
eins árs gömul, og útlit hennar var þannig,
að það var sem hún væri ættuð frá drauma-
landi. Sjálfri fannst henni hún lifa í
draumi, þar sem enginn hlutur var raun-
verulegur. Hún hafði alltaf vitað, að einn
góðan veðurdag yrði hún ástfangin, en
hún hafði ekki haft hugmynd um, hvernig
sú tilfinning myndi reynast, þegar þar að
kæmi — að það væri eins og að dveljast í
heimi fullum af töfrum.
Hún setti gula jakkann yfir annan hand-
legginn og hljóp niður stigann, en Torsten
leit upp og snöggþagnaði mitt í samtali
sínu við föður hennar. Hann varð að beita
sig herkju til þess að geta lokið við það
sem hann hafði verið að segja. Andartaki
Ávísunina rétti hann konu sinni. „Þegar
þú skrifar þeim, þá settu þetta í bréfið.
Þetta er — hm — meirihlutinn af upphæð-
inni sem við spöruðum á því, að hún er
hlaupin að heiman. Þú getur bætt því við
í bréfinu, að ég hafi — hm — hafi fyrir-
gefið henni.“
Frú Stryg sat með skeytið í annarri
hendi, en ávísunina í hinni og starði til
skiptis á bæði. Á meðan reikaði Stryg for-
stjóri út í garð og gaf garðyrkjumannin-
um þau fyrirmæli, að nú mætti hann fjar-
lægja stigagarminn og setja hann aftur á
sinn stað; hann hefði komið að því gagni,
sem til var ætlazt.
Andartak gældi hann við þá tilhugsun að
aka út að Hótel Strandly og gefa hjúunum
óvæntan morgunverð, en eftir nánari um-
hugsun komst hann að þeirri niðurstöðu, að
betra væri að láta það ógert. Nýgift fólk
vildi víst helzt af öllu fá að vera í friði
fyrsta hjónabandsmorguninn.
HEIMILISBLAÐIÐ
233