Heimilisblaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 18

hún. „Ég er nefnilega að fara héðan líka,
skal ég segja þér.“
„Þú?“ hálfhrópaði Torsten. „Það vissi
ég ekki, Britt.“
„Jú, ég fer til Stokkhólms og geng í
Lottu-liðið. Það er víst nóg að gera fyrir
ungar stúlkur um þessar mundir. Held-
urðu ekki að mér geti liðið ágætlega í slíku
starfi, Torsten?"
„Ég veit það ekki. Ég hef alltaf hugsað
mér þig heima hjá föður þínum og móður.“
„Nei, Torsten, það versta af öllu er að
vera heima, þegar maður er kraminn á
hjarta eins og ég er,“ svaraði hún einarð-
lega. „Maður liggur bara andvaka nótt eft-
ir nótt, og það er allt annað en skemmtilegt.
Þá er miklu betra að vera einhvers staðar
þar sem maður getur jafnvel skemmt sér
og dansað næturlangt til að gleyma tíman-
um.“
„Hvað segja foreldrar þínir um aðra
eins vitleysis-ráðagerð ?“
„Það veit ég ekki. Enda skiptir það engu
máli. Ég er tuttugu og eins árs og get gert
hvað sem ég vil.“
„Ekki ef ég fæ einhverju að ráða.“
„Hvaða máli getur þetta skipt þig?“
„Það skiptir mig öllu máli, að þú sért
örugg á heimili foreldra þinna á meðan ég
er í burtu.“
„Maður er aldrei öruggur á meðan mað-
ur elskar einhvern, Torsten. — Veiztu það
ekki ?“
„Að þvælast um í Stokkhólmi getur ver-
ið ágætt fyrir stelpu eins og Ruth,“ sagði
hann og hrukkaði ennið. „En ekki fyrir
þig, Britt. Þá væri betra fyrir þig að gift-
ast mér.“
„Heldurðu það?“ svaraði hún ertnislega,
en hjarta hennar barðist í ákafa.
„Ég veit það,“ svaraði hann á móti og
greip hana í faðminn.
Hann kyssti hana lengi, og kossinn varð
æ innilegri, fullur ástar; og á milli þeirra
var ekki lengur til snefill af beiskju.
Að lokum sleppti hann tökum sínum, en
hélt henni þó í faðmi sér. „Ó, elsku Britt
mín,“ sagði hann. „Ég hélt það væri bezt
að bíða, en ég veit ég hafði á röngu að
standa. Við heyrum hvort öðru til héðan
í frá. Og þegar ég kem aftur, bíður okkar
unaðslegt líf.“
Hún gat engu svarað. Hjarta hennar
fylltist ólýsanlegri hamingju.
„Viltu giftast mér, Britt? Núna strax.
Jafnvel þótt við getum ekki stofnað heim-
ili fyrst um sinn, er það samt betra en öll
þessi óvissa.“
„Miklu, miklu betra,“ svaraði Britt og
andvarpaði feginsamlega. Innan úr húsinu
kváðu við hamingjusamir hlátrar og radd-
ir og bárust út til þeirra. Hann greip um
hendur hennar. „Komdu. Við skulum fara
héðan. Við förum heim til foreldra þinna.
Heldurðu að þau verði reið, ef við vekj-
um þau?“
„Nei, ég held þau muni skilja okkur,“
svaraði hún. Skyndilega var henni hlátur
í hug, því að þarna stóð Torsten svo elsku-
legur ásýndum, og hún átti hann. Henni
var ljóst, að hinar beiskjublöndnu andvöku-
nætur voru úr sögunni, og að framundan
beið hennar friður og hamingja jafnt næt-
ur sem daga, þótt hún þyrfti að bíða...
í tilefni af 800 ára afmæli Notre Dame kirkjunnar
í París_ hefur hún verið flóðlýst á hverju kvöldi nú
í ár. Árið 1163 var hornsteinninn lagður að þessu
mikla meistaraverki gotneskrar byggingarlistar, sem
síðar varð fyrirmynd annarra gotneskra kirkna.
238
heimilisblaðið