Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 5

eins að vera 20—30 cm lengri og breiðari en
maður í svefnpoka.
Að vísu er 'kuldinn hættulegur andstæð-
ingur öllum lifandi verum, en við finnum
fyrst almennilega fyrir honum, þegar hann
hindur bandalag við vindinn. Við höfum öll
verið úti í hvassviðri á vetrardegi og verið
sannfærð um, að það hlyti að vera miklu
kaldara en hitamælirinn svndi. En það er
ekkert að hitamælinum; þó að kvikasilfrið sé
mörgum strikum fyrir ofan núll, fer kuldinn
fljótt að nísta andlit og hendnr, þegar vind-
urinn hjálpar til. Áhrif þessa óþægilega sam-
starfs sjást greinilega á töflu, sem nokkrir
læknar hafa gert. Ef vindhraðinn er 35 km
á klukkustund, hefur hitastigið um frostmark
sömu áhrif á hriðina og 40 stiga frost í kyrru
veðri. Jafnvel á tiltölulega mildum degi með
13 stiga hita, nægir 25 lnn vindhraði á klukku-
stund til þess, að andlit og hendur verða fyr-
ir sömu kælingu og í 25 stiga frosti í logni.
Við þekkjum igðu, sem veit allt þetta. í
stormi fer hún krókaleið, þegar hún flýgur
til og frá fuglaba'kkanum okkar. Hún kemur
þjótandi niður í skjóli við hæð eina, flýgur
síðan á ská yfir grasflötina, aðeins hálfan
metra fyrir ofan jörð, áður en hún skýzt upp
á fóðurbakkann. „Þessi fugl minnir mig allt-
af á sundmann, sem syndir á ská yfir straum-
harða á,“ sagði konan mín einn daginn.
Þessi athugasemd hennar kom mér til þess
að hugsa um, að igðan stýrði sér í loftstraumi,
og að það hlyti að vera einhver ástæða fyrir
því, að hún flaug á þennan hátt. Eg vætti
hönd mína og hélt henni upp í vindinn, á
meðan ég fór þá leið, sem fuglinn flaug. Á
eftir reyndi ég aðrar leiðir, sem um gat ver-
ið að ræða. Það var enginn efi: igðan fór
af ásettu ráði þá leið, þar sem bezt var skjól
fyrir vindi. Og þegar hún ætlaði að fara
yfir vindstrokuna, sem blés gegnum garðinn,
flaug hún ekki hornrétt á vindinn, heldur
flaug niður á við og á ská og lét berast með
straumnum eins og góður sundmaður.
Síðdegis sama dag dúðuðum við börnin í
góan gamaldags, lofteinangraðan fatnað og
gengum út í vetrarlandslagið. Við fórum eft-
ir slóð hjartarins skjólmegin í brekkunni,
horfðum á áflog tveggja igðuhópa og rann-
sökuðum göng kátu hreysivísiunnar í snjón-
um. Við sáum alls staðar, hvernig dýr og
fuglar hafa ráðið fram úr eðlisflæðilegu
vandamálunum, sem vindur og kuldi leggja
fyrir þau, og svo snerum við glöð heim aft-
ur, rjóð í kinnum — og lögðum tvo stóra við-
arlurka á eldinn.
heimilisblaðið
5