Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 12

Já, þessir eiginmenn
SMÁSAGA EFTIR G. SPENSER
Nú var ég kominn heim aftnr. ITeim aftur
eítir þrjá mánuði. Kg setti ferðatöskuna frá
mér og' g'ekk inn. Mamma sat í sófanum.
Klukkan var nærri sex, og hún var ekkert að
flýta sér með kvöldmatinn. Hún leit upp frá
blaðinu, sem hún var að lesa. „Já, en Kis,
ert það þú?“ sagði hún.
Kjarkurinn minnkaði hjá mér. Mamma
var undrandi yfir að sjá mig. Það gaf til
kynna, að hún hefði ekki fengið símskeytið
frá mér. Ilún vissi þá ekki, að ég var farin
á brott frá Poul.
Ég hafði ekki sagt það beinlínis, en ég
hafði aðeins ymprað á því. Ég vildi gjarna,
að hún yrði undirbúin, þegar ég kæmi heim.
Því að hversu ógerlegt sem það var að búa
lengur með Poul, var ég alls ekki viss um,
að ég gæti komið mömmu í skilning um það.
„Setztu niður, góða mín,“ sagði mamma.
„Þú ert þreytuleg. Var margt fólk með lest-
inni?“
Ég leit í kringum mig. Allt var hreint og
þokka'legt eins og venjulega. 'Samt vantaði
eitthvað. Mér varð ekki strax ljóst, hvað
það var, en svo uppgötvaði ég, að gamla
reykingaborðið hans pabba var horfið frá
venjulega staðnum við hliðina á hæginda-
stólnum hans. „Hvar er pabbi?“ spurði ég.
Mamma hengdi kápuna mína upp. „A
skrifstofunni sinni, býst ég við.“
Ég leit á úrið mitt. Pabbi kæmi væntan-
lega heim bráð'lega. Ég óskaði þess, að hann
væri þarna núna. Það mundi gera allt miklu
auðveldara. Pabbi var ástúðin einskær. Hann
mundi ekki koma með spumingar, heldur
aðeins leggja handlegginn utan um mig og
segja: „Gerðu það, sem þú vilt, litli ang-
inn minn.“ Þannig var pabbi.
En þannig er mamma ekki. Hún mundi
heimta smáatriði. Pleiri en þau, sem hún
hefði getað lesið milli línanna í bréfum mín-
um. Ef ætlun mín var að fara frá Poul, vildi
mamma líka vita hvers vegna. — Það skyldi
hún reyndar fá að vita. Ég hafði nógar
ástæður. Þó að Poul berði mig ef til vill
ekki, var það margt annað. Ef til vill smá-
munir, en þeir voru að minnsta kosti nógu
stórir til þess að eyðileggja hvaða hjónaband
Sem var. Til dæmis eigingirni Pouis og kæru-
leysi ...
Ég leit á mömmu og fór að hugsa um,
hvað hún mundi segja, ef ég segði henni,
að Pou'l hefði aldrei skeytt um mig í raun
og veru. Allt, sem hann hefði óskað sér, var
kona, sem gat búið um rúmið hans og eldað
matinn hans. Eina hugsun hans var sú að
komast aftur til vinnu sinnar, og hann varð
önugur, ef ég kallaði hann inn frá verkstæð-
inu. Hvað um það, ef ég segði henni, að við
færum aldrei út á kvöldin, af því Poul hugs-
aði ekki um annað en þetta andstyggilega
verkstæði sitt! Ég var dauðþreytt á að heyra
um gíra, blöndunga og Irveikipípur. Og á
því að þvo óhreina samfestinga.
Ég gat auðvitað vel sagt mömmu allt þettá,
en hún, sem hafði alltaf búið með pabba —-
ætli hún gæti skilið það?
„Hvenær kemur pabbi heim?“ spurði ég.
„Það veit ég ekki.“ Mamma stóð á fætur
og gekk fram í eldhúsið. „Heyrðu,, þú virð-
ist vera svöng. Við verðum heldur að útbúa
almennilegan miðdegisverð handa þér í stað-
inn fyrir tebollann, sem ég hafði sjálf hugs-
að mér að fá mér.“
„Kemur pabbi þá ekki heim?“ spurði ég.
Mamma yppti öxlum. „Ef hann gerir það
elcki, getum við sjálfsagt bjargað okkur án
hans, býst ég við.“
Mér fór að líða illa. „Vinnur pabbi yfir-
vinnu í skrifstofunni ?“ spurði ég.
„Nei, en nú skulum við ekki tala um pabba
þinn meira,“ sagði mamma kæruleysislega.
„Segðu mér heldur frá sjálfri þér. Hvernig
gengur með Poul og þig?“
Þetta var lausnarorðið. Nú gat ég sagt
henni, hvernig málum var háttað. En ég
gerði það efcki. Ég leit bara forvitnislega á
12
HEIMILISBLAÐIÐ