Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 9

hnappaua á kápunni sinni. Hendur hennar
titruðu.
Hann gekk yfir gólfið til þess að horfa á
tvö af smámálverkuin Marriet, sem héngu
á veggnum hennar. Þær voru jólagjöf frá
vinstúlku hennar.
„Málið þér Hka?“
„Svolítið." Hamingjan góða, hvílíkt
ástand. Ilvernig kæmist hún fram úr þessu?
„Leggið muni yðar frá yður. Setjizt niður
og látið fara ve'l um yður.“
Hún settist á stólinn, sem stóð fjærst legu-
hekknum. Regnið buldi á rúðunum, ungi
maðurinn einblíndi á hana með döggum aug-
um sínum. Ó, hvað þetta var óþægilegt, öfug-
snúið og vonlaust. Ilvers vegna hjálpaði
liann henni ekki? Sitja þarna, eins og hon-
um væri skemmt! Andstyggilegt! . . . Ilvað
áttu þau að tala um? Það var ógerlegt fyrir
hana að tala fjörlega við hann, þegar hún
hafði ekki hugmynd um starf hans, áhuga-
mál hans, kunningjahóp hans. Nancy, þú ert
erkifífl, bjargaðu þér nú út úr þessu eins
Vel og þú getur.
Hún kveikti á útvarpinu í örvæntingu
sinni. Æsandi rhúmba barst út í herbergið.
„Finnst yður gaman að dansa?“ Loks-
ins sagði hann eitthvað að fyrra bragði.
„Ég elska það.“
„Við slculum reyna þennan hérna.“ Hún
lagði hægri hönd sína í hönd hans og studdi
þeirri vinstri við öxl hans. Þá gat hún ýtt
honurn frá sér, ef hann — já, sem sagt ef
hann ... Hjarta hennar tók að hamast ofsa-
'lega.
„Þér dansið eins og skógardís,“ sagði
hann, þegar hljóðfæraslátturinn þagnaði.
„Ég hef ekki dansað í ómunatíð.“
„Ilvers vegna ekki?“ Hún tók í örvænt-
ingu sinni tilefni af orðinu, sem hann sagði.
„Ég hef ekki tíma til þeSs að gera neitt
af því, sem mig langar til.“
„En hvað það er leiðinlegt. Eru það við-
skipti, sem þér eruð svona bundinn af?“
„Já. Ég lief ekki séð almennilegt leikrit
á þessu 'leikári. Ég hef ekki snætt miðdegis-
verð í viðkunnanlegu umhverfi í margar vik-
ur. En ég vil ekki þreyta yður með þess hátt-
ar. Segið frá — segið frá sjálfri yður. Látið
mig vita, hvers vegnga þér stiguð upp í
þennan lei'gubíl. Vissuð þér, að ég var með
hann ?‘ ‘
„Nei, það var tilviljun.“ Ó, sá sem gæti
talað eðlilega, frjálslega. Ó, að hún gæti
verið hún sjáif í stað þess að sitja hér á
stólbrún í eigin stofu og titra af taugaóstyrlc
vegna eigin asnastrika!
„Það var heppileg tilviljun,“ sagði hann.
„Heyrið þér — hvers vegna sitjum við hvort
í sínum enda herbergisins og köllum? Komið
nær — Harriet.“
„Við skulum dansa aftur,“ stakk hfin upp
á í skyndi. Hvers vegna bauð hann henni
ekki út í miðdegisverð ? Gerðu menn það ekki
venjulega ? Ilamingjan góða, hvað hún var
ringluð, aum og taugaóstyrk. Leikinn var
fjörugur, indæll vals í útvarpinu. Hann lagði
handlegginn utan um hana. Undir öðrum
kringumstæðum hefði hún notið þess. Ef þau
hefðu svifið um í danssal, hefðu verið kynnt
eins og vera ber, með öll formsatriði í lagi.
Hann var ungur, metorðagjarn og vann af
kappi. Hann ilmaði af góðu rakkremi og
tóbaki. Fötin hans fóru honum vel. Hana
langaði til að vita allt um hann. Hún ósk-
aði þess, að hann væri ástúðlegur og ridd-
aralegur gagnvart henni. Tæki hana alvar-
lega. En nú — hún hafði bægt öllu slíku
frá sér með hegðun sinni.
Allt í einu nam hann staðar. Hljóðfæra-
slátturinn hélt áfram, en hann sleppti henni
ekki. Varir hans snertu fyrst kinn hennar
lauslega — síðan námu þær staðar við munn
hennar.
Hún ætti að veina, reka upp óp, hefja
gauragang og hávaða. Sýna, hvað hún væri
dyggðug — nú var tíminn kominn. En innst
inni óskaði hún þess ekki. Hún óskaði þess,
að hann héldi áfram að kyssa hana.
„Skammist yðar,“ gat hún loks stunið
upp.
„Hvers vegna? Þér óskuðuð, að ég kj'ssti
yður, var það ekki?“
„Jú, auðvitað. Ég brann af löngun eftir
því, frá því andartaki, er ég sá yður. Og
viljið þér nú vera svo góður að fara?“
„Eftir hverju eruð þér eiginlega að sækj-
ast, ungfrú Oakes ?‘ ‘
Hún var með grátstafinn í kverkunum.
„Ekki eftir yður, John Doe. Ekki eftir yð-
ur. Farið — farið nú!“
Hann fann hattinn sinn og hneppti að sér
frakkanum án þess að flýta sér.
„Ég held líka, að konan mín sé orðin óró-
heimilisblaðið
9