Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 26

lilæja að framsetningii lögreglustjórans, en
brosið hvarf af vörum hans, og hann svaraði
alvarlega:
„Konan mín var aðeins barn, er við gift-
umst. Og er hún hvarf mér hafði hún eigi
breyzt að neinu. Þetta hefur hún allt gert í
barns'legri reiði og ofsa. Guð gefi —“
Hann lauk ekki við setninguna. Verið gat
og að lögregilustjórinn ætti dætur og gæti
tekið undir með honum og sagt: „Guð gefi að
mér auðnist að sjá hana aftur unga og óflekk-
aða sem hún var, er hún hvarf mér.“
Augu þeirra mættust. Báðir skildu þeir
hvor annan. Miles kvaddi og fór.
Nú 'liðu margir dagar, vikur og mánuðir.
Miles var orðinn úrkula vonar að sjá brúði
sína aftur. Sorgin og samvizkubitið hafði rist
djúpar rákir á enni lians og andlit.
Bn það var aðeins ein kona sem vissi, hvað
þessum harða, drambsama manni leið og bjó
í brjósti. Enginn annar en þessi kona vissi,
að hin harða ske’l, er til margra ára hafði lukt
um sálarlíf þessa manns, var nú að því kom-
in að springa. Og að harmur sá er hvarf
Iíope hafði valdið honum, var að gerbrteyta
honum. Maðurinn, er áður var strangur og
skapstirður, var nú orðinn þolinmóður, vor-
kunnsamur og mi'ldur í dómum sínum.
Þessi kona, er var eina huggun hans þessa
daga og einlæg vinkona, var Grace systir.
IX.
Sama dag og Hope istrauk frá manni sín-
um, sat frú Bailey alein heima hjá sér í innri
Skrifstofu sinni. Hún var eigandi hinnar góð-
kunnu árðningarstofu fyrir kvenfólk, og var
góðlynd kona og bjartsýn, sem óspart brýndi
fyrir kvenþjóðinni, að það ætti ekki að láta
erfiðleika lífsins yfirbuga sig.
Það var hlýtt og skrautlegt þarna inni á
skrifstofunni hjá frúnni. Veggarnir voru
klæddir Ijósleitum rósapappír og héngu á
þeim hér og hvar fögur málverk, en blóm-
körfur stóðu á borðinu. Úti var skuggalegt
veður og allmikil rigning. í næsta herbergi
fyrir framan sát aðstoðarstúlka frúarinnar
og var að vélrita. Prúin sem líka sat við
skriftir, tók eftir því að ritvélin hætti að
tikka. ún stóð þá upp og gekk fram að dyr-
unum til að vita, hvort nokfkuð væri um að
vera. Stúlkan kom þá á móti henni og mælti:
„Það er einhver kvenmaður frammi, sem
óskar eftir að taia við yður.“
„Mundi hún vera að sækja um vist í þessu
veðri?“ sagði frúin.
„Hún lítur ekki út fyrir að vera vön við
vinnu eða að vera í vist,“ sagði stúlkan, „og
svo er hún blaut og hrakin af veðrinu.“
„Vesalingurinn, það er ekki svo undarlegt
þótt hún sé vot í þessu veðri, látið hana koma
inn til mín, hún getur setið hér við ofninn,
svo fötin hennar þorni ofurlítið.“
Aðstoðarkonan fór þá fram og kom aftur
að vörmu spori og opnaði skrifstofudyrnar
fyrir ungri stúlku, sem var svo aumingja'leg
og hrakin af veðrinu, að frúin komst við og
gekk á móti henni og mælti í hluttekningar-
róm:
„Kæra barn, en hvað þér eruð vot, komið
nú héma að ofninum, svo fötin yðar geti
þornað og yður hlýnað.“
Aðkomustúlkan varð við þessari áskorun
með þakklætisbrosi, og færði sig að ofninum.
Meðan hún Stóð þar hálffeimin, horfði frú
Bailey á hana rannsakandi augum.
„Nei, hún líkist ekki mínum vanalegu um-
is8dkjendum,“ hugsaði hún með sér, „ég er
nærri viss um að hún hefur aldrei fyrr sótt
um vist.“
Aðkomustúlkan var mjög föl og leit þreytu-
lega út, og frúin þóttist verða vör við ótta
og angist í augnaráði hennar, sem hafði þau
áhrif á hana, að hún fór að kenna í brjósti
um hana, og þóttist viss um að hún mundi
eiga bágt. En frúin gat ekki gert sér ljóst
af hvaða sauðahúsi þessi unga stúlka helzt
mundi vera. Að hún naumast mundi vera
kornin af barnsaldrinum, var hún í engum
vafa um, en það voru nokkrir drættir í hinu
fölleita andliti, eitthvað við höfuðlagið og
höfuðburðinn, sem benti á, að stúlkan væri
komin af heldra fólki, þetta var þó í mót-
sögn við hinn smekklit.la klæðnað hennar.
„Var það nauðsynlegt fyrir yður að fara
út í þetta vonda veður?“ sagði frúin í mild-
um róm, þegar hún með handfclæði hafði að
nokkru þerrað regnvatnið af gestinum.
„Það rigndi eklci þegar ég fór út,“ sagði
stúlkan með hægð, „og mér fannst ég vera
neydd til að reyna að útvega mér vist, af því
ég er nú heimiliSlaus.1 ‘
Þessi orð voru tðluð þannig, að þau báru
26
HEIMILISBLAÐIÐ