Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 31

verið vön við kjass og blíðuhót. Þessa hefur
hún e£ til vill saknað.“
„Þér sláið fast, en þér hittið þó, systir,“
og varð honum ósjálfrátt að nefna hjúkrun-
arkonuna því nafni, sem hún var nefnd á
spítalanum, „en hvort sem það nú heldur
verður nefnt þrek eða þrekleysi, þá mun ég
til æviloka finna til innri ásökunar, fyrir að
mér auðnaðist ekki að gera þetta barn ham-
ingjusamt.“
„Móðir yðar er mjög áfram um, að þér
ferðist eitthvað til að hvíla yður,“ sagði hún
eftir dálitla þögn.
„0,“ sagði hann með snert af óþolinmæði,
„móðir mín hugsar ávallt svo mikið um hvíld
og bústaðasldpti, en ég hugsa að þér skiljið,
að það er vinna og mikil sörf, sem langbezt
hjálpa mér.“
„Já, það get ég mjög vel skilið.“
„Lafði Dimsdal, sem ekkert er nema gæðin,
hefur boðið mér út til Prettowe. Bg sé að
frændi hennar er hér í kvöld, og ég býst við
að hann endurtaki heimboðið. Þetta er ágæt-
isfólik, en mér er ómögulegt að una iðjuleys-
islífi úti á landi, einkum þessa heitu daga. Því
meir sem ég hef að gera um þessar mundir,
því betur líður mér.“
„Já, ég ski'l þetta mjög ve!,“ sagði hjúkr-
unar-konan blíðlega, og læknirinn leit þakk-
látlega til hennar fyrir samhyggð hennar og
hluttekningu.
Viðræður þeirra urðu e-kki lengri í þetta
skipti, því aðrir gestir komu og ávörpuðu
hjíikrunarkonuna, en læknirinn yfirgaf hana
og fór að hugsa um að hverfa heim, þegar
hann sæi tæiíifæri til, án þess eftir því yrði
tekið hvað snemma hann færi, en í þeim svif-
um fann hann að hönd var lögð á öxl lians
og mælt var með rödd, sem hann kannaðist
við:
„Herra Anderson, það gleður mig að ég
þó loksins gat náð í yður. Eg bjóst við því
að geta hitt yður hér, og fór því hingað með
Forteskne-fólkinu, sem er í frændsemi við
ykkur mæðginin. En hlustið nú á mig, læknir,
þér lítið út mjög þreytulega. Og mikil störf
eru eigi sem hollust um þetta leyti árs, er
nú ekki hægt að fá yður til að bregða yður
til Prettowe og dvelja þar um tíma, þótt ekki
væri nema svo sem viku?“
Læknirinn hristi höfuðið og brosti.
„Það er ákaflega vingjarnlegt af lafði
Dimsdale að bjóða mér þetta. En ég hef svo
mi'kið að starfa um þessar mundir, að ég get
ekki verið að heiman nokkurn dag.“
„Ekki einu sinni á sunnudaginn?“
„Sunnudagurinn er ekld ævinlega hvíldra-
dagur fyrir mig,“ svaraði læknirinn hlæj-
andi. „Stundum kemst ég í kirkju, en oftar
verð ég þá daga að fara í lækningaferðir út
á land, en þess á milli að -svara bréfum, sem
ég hef ekki haft tíma til að svara í vikunni.“
„Fósturforeldrar mínir, og ég sömuleiðis,
verða fyrir vonbrigðum, ef þér komið ekki,“
sagði hinn ungi maður, sem ávarpað hafði
lækninn lcurteislega. „En þér lcomist aldrei
hjá því að koma út til okkar. Einhvern dag-
inn mun fóstra mín láta vitja yðar sem lækn-
is, því hún vill -ekki leita til þessa ónytjungs,
sem við höfum fengið sem lækni þar úti.“
„Svo þið hafið fengið nýjan lækni,“ spurði
Miles.
„Já, það er lítill og leiðinlegur ístrukútur
með voðalega konu, og ennþá ægilegri krakka,
sem haga sér eins og dálitlir ræningjar.“
„Þau eru ef til vill í eftirlæti,“ sagði Miles,
sem var alveg sama um þetta fólk.
„Já, það eru nokkurs konar eftirlætis apa-
kettir, sem flækjast um allt með barnfóstru,
unga og þreytulega, sem á víst ekki sjö dag-
ana sæla hjá þeim og frúnni, enda kváðu
þessar barnfóstur þar sjaldan eira mánuði
lengur.‘ ‘
„Já, ég vorlcenni ávallt þessum barnfóstr-
um; þær eiga oft erfiða daga ,og hafa litla
von um að komast í betri stöðu. En þetta tal
minnir mig á að fóstra yðar óskaði eftir að
ráða til sín aðstoðarstúlku fyrir nokkru; hafi
hún nú ekki fengið Slíka, mundi ég geta vís-
að henni á stúlku, sem ég hygg að væri við
hennar hæfi.“
Meðan læknirinn sagði þetta, lagði liann
hendina á handlegg hins unga manns, þannig
að rafljósið skein á hana, svo hringur, sem
hann bar á litla fingri vinstri handar, glóði í
iljósbirtunni. Þetta var enginn karlmanns-
hringur. Hinn ungi Dimsdale kom auga á
hringinn og virti hann fyrir sér undrandi.
„Afsakið,“ sagði hann með ákefð, „hring-
urinn yðar vakti eftirtekt mína, hann er
ákaflega fallegur og líkist nákvæmlega —.“
„Já, hann er metfé — og konan mín á
hann.“
heimilisblaðið
31