Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 15

Það er kunnugt, að selir hafa gaman af
tónlist; og tónlistarhæfileikar Lóru komu
snemma í ljós. I hvert sinn er Miriam frænka
eða ég slógum á nokkrar nótur slaghörpunn-
ar, 'kom Lóra höktandi og hallaði sér upp að
Slaghörpunni eða — það sem óþægilegra var
— upp að fótleggjum okkar. Svo hlustaði hún
af miklum ákafa og athygli og með greini-
legum fögnuði; stundum dillaði hún öllum
skrökknum í takt við lagið. Þegar hljóðfæra-
slátturinn hætti, gat hún setið kvrr í margar
mínútur og var enn gagntekin af töfrum hans.
Þegar ég fór að syngja fallegan, gamlan
sálm einn daginn, rak Lóra upp hátt bofs og
fór sjálf að syngja. Rödd selsins nær yfir
stórt tónsvið — viðfangsefnið nær yfir rvt,
frýs, gelt, hvæs, mjálm og væl, sem stígur oft
upp úr djúpum bassa upp í skríkjandi disk-
ant. Og þar sem hún yfirgnæfði brátt alger-
'lega söng minn, ákvað ég að láta hana syngja
og leika svo undir fyrir hana á munnhörpuna
mína. Þégar ég 'lék einfalt lag hæfilega hægt,
fylgdi hún tónunum með laglausu væli. Áð-
ur en vika var 'liðin gat hún haft sig fram
úr „Me, me, segir lítið lamb“ og „Danny
Boy“ og var langt komin með að læra gam-
alt göngulag.
Áður en langt um leið tók hún að nauða
á mér um að fá munnhörpuna og þrjhsti
skeggjuðu trýni sínu upp að andlitinu á mér
og reyndi af mMu kappi að ná hljóðfærinu
frá mér. Loks setti ég munnhörpuna við
munninn á henni. Hún uppgötvaði, sér til
mikillar undrunar ,að ekkert hljóð kom úr
henni, þegagr hún beit í hana. Iíún gaf frá
sér langa vonbrigðastunu, og hinn óvænti
tónn, sem nú kom skyndilega frá hljóðfær-
inu, örvaði hana til nýrrar tilraunar.
Skömmu síðar fór ég í gönguferð. Þegar
ég kom heim, kváðu furðulegustu tónar við
frá húsi okkar. Lóra hafði komizt að aðferð-
inni við að anda að sér og frá, og hún var
orðin alveg uppgefin við að soga og blása
í hljóðfærið — hún virtist ekki hafa gert
annað, síðan ég fór að heiman.
Einn af vinum mínum, sem hafði verið í
heimsókn hj>á okkur, sendi Lóru leikfangs-
lúður, og áður en langt um leið gat hún fram-
leitt ærandi dunur, þegar honum var hald-
ið upp að munni hennar. Annar aðdáandi
hennar sendi henni lítinn xýlófón, og hún
lærði brátt að halda á tréhamrinum í munn-
inum og slá á málmnóturnar, sem ég benti á.
Upp frá þessu var sjaldan friður í húsinu.
Kunningjar ökkar virtust hafa mjög gam-
an af „tónlist“ Lóru, og við höfðum í raun
og veru grun um, að sumir þeirra heimsæktu
okkur fyrst og fremst til þess að hlusta á
hana.
„Hvar er Lóra?“ var venjulega fyrSta
spurningin.
„Úti í vatni.“
„Nú — en getið þið eikki fengið hana inn ‘
Svo þrömmuðum við niður að vatninu, og
var einn gestanna með lúður Lóru í hendinni.
Eg kallaði á hana, og andartald síðar var
hún komin í land og var mjög hrifin, er lúðr-
inum var þrýt að vörum hennar, svo að hún
gæti spilað „Me, me, segir lítið lamb.“
Einum frænda minna, sem hélt hljómleika-
kvöld í hverjum mánuði á heimili sínu fyrir
útan Aberdeen, datt í hug, að láta Lóru taka
þátt í einu þéssara hljómleikakvölda. Þess
vegna fór ég — með kvíða og ill hugboð í
hjarta — ásamt Lóru af stað til Andrews
frænda, og við héldum svo inn í dagstofuna
hið ákveðna kvöld. Á fyrri hluta skemmtun-
arinnar átti að koma fram þekkt söngkona,
síðan hannonikuleikari og loks Lóra. Ég var
ekki viss um, að Lóra mundi fallast á þá
niðurröðun.
Söngkonan tók sér stöðu við slaghröpuna,
brosti til okkar allra og lióf söng sinn ókvíðin.
Iiún hafði varla sungið tvo tóna, áður en hið
óhjákvæmilega gerðist: Lóra rak upp drynj-
andi tón, sem byrjaði alveg niðri í bassa og
sveiflaðist því næst upp á háa C. Jafnvel heill
karlakór hefði ekki getað yfirgnæft hana, og
söngkonan var svo hyggin að hætta söng sín-
um. Áheyrendurnir voru að springa af h'látri.
Þegar kyrrð var nokkurn veginn komin á
aftur, stakk einn af gestunum upp á, að Lóra
skyldi fá að koma fram fyrst og hinir lista-
mennirnir á eftir. Á þann hátt gæti hún flutt
dagskrárlið sinn og mundi svo áreiðanlega
hlusta á hina á eftir. (Það var greinilegt, að
viðkomandi maður þekkti ekki mikið til sela,
en um þetta leyti hafði ég misst iir höndum
mér alla tilsjón með frdkari þróun viðburð-
anna). Tveir sterkir menn lyftu Lóru upp á
slaghörpuna, svo að ailir gætu séð hana vel,
og settu xýlófóninn fram fyrir hana. Ég tólc
mér stöðu við hliðina á slaghörpunni, tilbúin
til þesS að benda á réttu málmnóturnar, ef
heimilisblaðið
15