Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 10

leg, af því að ég kem svona seint heim,“
sagði kann.
Aldrei, aldrei á allri ævi sinni hafði Nancy
skammazt sín jafnmikið, verið jafn niður-
brotin.
„G-góða nótt,“ stamaði hún.
„Góða nótt, ungfrú Oakes. Þökk fyrir
gestrisnina.“
Iíann var horfinn. Valsinn dó út, og í
hans stað ltom ofsalegt ýlfur og garg. Hún
slökkti svo harkalega á útvarpstækinu, að
hún stóð með tafckann í hendinni. Ódýr hlut-
ur, tautaði hún með sjálfri sér. Ódýr ...
ódýr .. .
Nancy Redfern náði í mann í leigubíl.
Ilún fór með hann upp í íbúð sína. Hún
dansaði við hann og kyssti hann. Á eftir kom
í ljós, að hann var kvæntur.
Hún var svöng, en hún var allt of aum
til þess að útbúa nokkurn mat. Bara beina
leið upp í rúm — til þess að gráta eymd sína
niður í svæfilinn.
Næsta morgun hafði Nancy mikinn höfuð-
verk. Sólin skein, og hana verkjaði í gagn-
augun.
„Yndislegur dagur,“ sagði hr. Medbury
upprifinn. Hann var í leiðinlega góðu skapi.
Allir á skrifstofunni voru leiðinlega fjör-
ugir í dag.
Þegar húsbóndinn hafði lokið við að lesa
henni fyrri bréf sín, sagði hann: „Þér fáið
launahækkun yðar, ungfrú Redfern. Bruð
þér þá ánægð?“
Nancy þakkaði, fölleit á svip.
„Og nú verðið þér að reyna að láta pen-
ingana koma að gag-ni. Þarna liggja nokk-
ur skjöl, sem þarf að fara með út til Blake-
ley. Ég vil gjarna, að þér gerið það sjálf.
Og bréfið, sem ég las fyrir í gær, hvar er
það ?“
Hún rétti honum það. Hann skrifaði undir
og bætti við eftirskrift með penna. „Gerið
svo vel. Komið þessu bréfi til skila á leið-
inni. Við verðum að spara frímerkin núna,
þar sem þér hafið fengið launahækkun.“
Þegar hún var á leiðinni eftir götunni,
stóð hún sjálfa sig að því að stara á eftir
ungum mönnum með snjáðar skjalatöskur
undir handleggnum og drembilegan vanga-
svip. Bjánalegt! Maðurinn var kvæntur. Það
var bezt að koma honum út úr huga sínum.
Því fyrr, því betra. Hugsaðu uin eittlivað
annað Nancy. Þessi náungi er ekki þess virði
að ljá honum eina hugsun. Mjög venjulegt,
lítilfjörlegt daður, lítilmótlegt.
„Ilr. Mahheny?“ Stxilkan hinum megin
við afgreiðsluborðið lokaði skúffunni með
hálfu marsípanbrauði í skyndi og brosti vin-
gjarnlega. Hún tók símann og hringdi.
„Já, bréfið á að afhendast yður sjálfum.
Ágætt. Þér skuluð ganga beina leið niður
eftir ganginum, ungfrú, að dyrum númer
306.“
„Þökk fyrir,“ sagði Nancy. Ilún barði að
dyrum. Rödd sagði: „Kom inn.“
Og þarna — á bak við stórt skrifborð —
’sat, áliitur yfir pappírshlaða, hann, sem hafði
ekki vikið úr huga hennar síðustu tólf
klukliustundirnar.
Hún greip andann á lofti og ætlaði að
halla sér upp að hurðinni, en henni fannst
eins og hurðin hallaði sér upp að henni í
staðinn.
„Ó,“ sagði hann og lyfti upp döfckhærðu
höfði sínu. „Það er Harriet — ungfrú Harri-
et Oakes ... Eða — ef til vill viljið þér
hledur láta kalla yður ungfrú Redfern?“
Hurðin tók að hallast á hinn bóginn. Það
var eitthvað skakkt við þessa hurð. —
„Ég er með bréf frá hr. Medbury,“ sagði
hún veikum rómi.
„Þökk fyrir.“ Hann tók það. Hann opn-
aði það. Þegar hann kom að eftirskriftinni,
brosti hann.
„Við hittumst þá aftur,“ sagði hann. „Og
í þetta sinn undir öðrum kringumstæðum.
Og betri, vona ég.“
„Ég ætla aðeins að segja yður eit.t,“ sagði
Nancy. „Það er ekki venja mín að safna
karlmönnum upp í leigubíla. Það var í fyrsta
skipti í gærkvöldi. Bf það fór ekki, eins og
og þér bjuggust við, þá vitið þér hvers
vegna.“
Hann lagði bréfið frá sér og fór að hlæja.
Hann hló, þangað til hann var orðinn dökk-
rauður í framan. „Pór elcki, eins og ég bjóst
við. Hamingjan góða Haldið þér ef til vill,
að ég sé vanur að safna upp ungum stúlk-
um? Við vorum þá bæði byrjendur — þess
vegna fór þetta allt svona herfilega illa hjá
okkur. Ég hafði ekki hugmynd um, hvað ég
átti að segja eða gera. Ég hef aldrei á ævi
minni verið svona taugaóstyrkur. Ég reyndi
10
HEIMILISBLAÐI-Ð