Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 21

þjónninn sagði honum, að hún væri farin
burt, þó að það þýddi það, að hann gæti
nú fengið herbergið „þeirra“ aftur. Eftir
miðdegisverðinn reikaði hann niður að
Ströndinni og sneri ekki aftur til hótelsins
fyrr en tunglið kom upp fyrir ofan klettana
eins og stórt, hnöttótt ljósker. Þegar hann
var kominn hér um bil upp að hótelinu, sneri
hann sér enn einu sinni við til þess að dást
að fögru útsýninu. Eins og ávallt áður reik-
aði hugur hans til Micheline — lnin elskaði
þetta allt. Æ, hve oft höfðu þau fengið sér
tungskinsgöngu saman!
Hann sneri sér við, hryggur í huga, leit
af vana upp í gluggann „þeirra“ og hrökk
við. Var hann að dreyma? Sá hann sýnir,
eða var í raun og veru ljós í herberginu? Ung
kona kom út á svalirnar, mynd liennar bar
skýrt við upplýstan gluggann. En unga kon-
an var farin. Það gat auðvitað verið ein af
þjónustustúlkunum, en klæðnaðurinn kom
ekki heim við það. Það var einkennilegt,
hvað þessi kona var lík Micheline í vexti.
Hann hljóp upp tröppurnar, titrandi af
taugaóstyrk, og út. á svalir sínar í von um
aÓ sjá ungu konuna á skemmra færi.
Konan stóð þ'arna enn .. . Hún hallaðist
UPP að grindverkinu og starði út á hafið,
sem tunglið varpaði birtu sinni á.
„Mieheline!11 hrópaði hann, frá sér num-
inn af gleði.
Hún sneri sér við í skyndi og starði á
hann. „Jean!“ heyrði hann hana hvísla, en
áður en hann gat sagt meira við hana, sneri
him sér við og gekk inn.
Hans: „Ég er nú kominn hérna til yðar til aS
biðja yður að lýsa með mér og henni Stínu.“
Presturinn: „Ætlarðu nú að giftast Stínu? Um
daginn ætlaðir þú að biðja liennar Línu.“
Hans: „Já, það er satt; en ég skal segja yður,
prestur góður, liún Stína á kú.“
Presturinn: „Lína á líka kú.‘ ‘
Hans: „Já, ég veit það; sú kýr ber ekki fyrr en
um miðjan vetur, en Stínu kú er snemmbær.“
A: „Því slærð þú alltaf í sömu hliðina á hestin-
uml‘ ‘
P: „Af því að ég hef rekið mig á það, að ef sú
hlið færist áfram, þá fylgist liin með.“
Ætlaði hún að flýja frá honum? Hvers
vegna hafði hún farið án þess að segja eitt
einasta orð? Ofsagleði Jeans breyttist í þjak-
andi sorg. En hann fékk þó ekki tíma til
langra heilabrota. Dvrunum á herbergi hans
var svipt upp, og hvítklædd mannvera hljóp
gegnum herbergið, út á svalirnar og beina
leið upp um hálsinn á honum.
„Jean, elsku Jean!“
„Elsku, hjartans Micheline mín, en hvað
ég hef þráð þig mikið !‘ *
„Vissir þú, að ég var hérna?“ spurði
hann, þegar mesta gleðiofsann var farið að
lægja.
„Nei!“
„Hvenær komstu?“
„Pyrir einni klukkustundu. Lestin var á
eftir áætlun. Mér fannst ferðin aldrei ætla
að taka enda. Ég brann af löngun eftir að
sjá aUa staðina, þar sem við tvö höfðum
verið saman. Það yrði eins og að fá eitthvað
áf þér aftur. En hvers vegna komst þú?“
„Af sömu ástæðu. Þú hefur ekki hugmynd
um, hve ég hef saknað þín, og hve oft mig
befur langað til að sækja þig og fara með
þig heim aftur. Ég fór hingað út eftir í von
um, að þú mundir vera hér, og ég held, að
þrá mín hafi kniiið þig hingað.“
„Ef tii vill var það þess vegna, sem ég
var svo viss um að hitta þig. Ég held, að
við konurnar höfum sjötta skilningarvitið á
þessu sviði.“
Maðui' nokkur sagði við stúlku, sem honum leizt
vel á og hafði sýnt ýmis kærleikshót, en þótti hún
stirðlynd og stygg við sig: „Ef sumir væru við suma
eins og sumir eru við suma, þá væru sumir betri við
suma, en sumir eru við suma.‘ ‘
Gesturinn: „Eruð þér húsbóndinn hérna?
Bóndinn: „Einu sinni var ég það.“
Gesturinn: „Eáðið þér þá ekki húsum hér nú?“
Bóndinn: „Nei, nú er ég giftur.“
Jón litli: „Hvernig stendur á því, pabbi, að menn-
irnir verða ekki eins gamlir og á dögum Abrahams?“
Paðirinn: „Þá var fæði og annað svo ódýrt, nú er
allt orðið svo dýrt, að fæstir liafa ráð á að lifa svo
lengi.‘ ‘
HEIMILISBLAÐIÐ
21