Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 34

og gramdist frúnni það og sagði drenibilega
um leið og hún kastaði til höfðimi:
„Bfir á að hyggja, })ér eruð alveg ókunn-
ugar hér í byggðarlaginu, og vitið því ekki
að Dimsdalarnir eru langríkasta og göfug-
asta fjölskyldan hér um slóðir. Hún á þorpið
hérna og auk þess ákaflega mikið jarðagóss.
Lafði Dimsdale er sannarlega fyrirmynd þess,
hvernig höfðingjalconur eiga að vera, hún er
viðfelldin og ástúðleg, þótt hún auðvitað finni
til sín, og láti menn stundum verða vara við,
að hún sé yfir öllum hér, eins og hún líka er.“
„Eiga hjónin á Prettowe Hall börn,“ spurði
unga stúlkan til þess að segja eitthvað.
„Nei, þau eru barnlaus,“ svaraði læknis-
frúin. Hún ætlaði að segja eitthvað meira, en
þá hljóðaði Stella litla upp yfir sig, af því
bróðir hennar kleip hana.
Lænkisfrúin ásákaði kennslustlúkuna fyr-
ir að gæta ekki betur að börnunum og sjá
dkki um að þau væru ekki að hre'kltja hvort
annað. „Eg hef al'lt of mikið að gera til að
geta gáð að þessu,“ sagði hún. „En um hvað
vorum við nú að tala, já, nú man ég eftir
því, það var um Dimsdalana — nei, hjónin
eiga engin börn — það er að segja —“ Hún
leit hátíðlega til himins, og lækkaði róminn
og hvíslaði: „Það segja sumir að Dimsdale-
hjónin hafi sitt leyndarmál, eins og sumt
liöfðingjafólk, en ég get ekkert sagt um það,
því ég hef ekki verið hér svo lengi, að ég viti
nokkuð áreiðanlegt um það. Og lafði Dims-
dale segir vinum sínum eltki nema sumt, þótt
hún sé áliiðleg og mbsta ágætiskona.“
Læknisfrúin vildi með þessu gefa kennslu-
stúlkunni í skyn að hún væri mjög handgeng-
in þessari hefðarfrú, og hún tryði sér fyrir
ýmsu, þótt hún hefði ekki skýrt henn frá öll-
um sínum leyndannálum, — og til þess að
þetta hefði enn betur áhrif á ungu stúlk-
una, bætti hún við í hálfum hljóðum mjög
íbyggin:
„Erfingi óðalsins er herra Arthur, bróður-
sonur núverandi óðálseiganda. Hann er ákaf-
lega laglegur maður. En farið þér nú ekki,
góða mín, að ímynda yður að þér munið geta
náð í hann. Menn segja, að hann ætli ekki að
gifta sig, en ef hann gerir það, tekur hann
efalaust einhverja stórættaða og ríka stúlku.“
Þetta óþarfatal frúarinnar og hið fyrirlitlega
tillit til kennslustúlkunnar sem fylgdi því,
lcom henni til að roðna af gremju. Hiin teygði
úr sér í sæti sínu með stoltri hreyfingu, sem
veitti henni þek'kilegan kvengöfgisbrag, og
mælt-i:
„Ég er ekki hingað ltominn til að reyna að
ná í neinn.“ Þetta sagði hún með tindrandi
augum og bar svipurinn vott um að henni
þótti virðingu sinni misboðið. „Það er ekki
í því augnamiði að ná í nokkurn, sem ég er
komin hingað út á landsbygglina.“
„Nú, nú, ekki nema það þó,“ sagði frúin,
„það er óþarfi að estja upp þykkjusvip þótt
ég segði þetta, eða vera svona háreist; ein-
hverntíma reynið þér þó líklega að ná yður
í mannsefni, því varla ætlið þér þó að vera
kennslukona alla ævi.“
Ilefði kennslustúlkan gefið geðsmunum sín-
um lausan tauminn, og framkvæmt það sem
henni fyrst kom til hugar að gera, þá mundi
hún liafa staðið upp og svarað með mikillæti,
en liún mundi eftir að hún varð að hyggja
að geðsmunum sínum og henni heppnaðist að
stilla sig. Hún sat því litla stund þegjandi,
en svaraði svo stillilega:
„Eg hugsa minnst af öllu um að gifta mig.“
Það snuggaði bara í kekmsí'rúnui yfir þessu
svari. Hún lét svo þetta tal falla niður og
sagði: „Nú er bezt þér farið í kápuna yðar,.
ungfrú, og farið út með börnunum, ég ætla
að biðj'a yður um leið fyrir skilaboð út á
mjólkurbúið. En ég vil ráða yður til að setja
elcki í annað sinn upp Slíkan mikilmennsku-
svip út af ekki meiru en því, sem ég sagði
niina við yður.“
KennslUstúlkan svaraði þessu engu en hrað-
aði sér út og upp í herbergi sitt, sem var á
efsta lofti í læknishúsinu.
„En hvað ég hata hana! hata hana!“ taut-
aði hún þegar hún var komin inn til sín og
hafði lokað dyrunum. „Eg verð svo skelkuð
í hvert sinn sem hún horfir á mig með sínu
tortryggilega augnaráði, ég á svo bágt með
að muna eftir því, að ég er eleki lengur Ilope
Anderson heldur ungfrú Smith.“
Yeslings stúlkan, hún stóð þarna einmana
og vinalaus í hinu fátæklega loftherbergi og
hún fann sárt ti'l þess að aldrei hafði nokkurt
vingjarnlegt orð verið sagt við hana þennan
langa mánuð, sem 'hún var búin að vera þarna
Hope hafði aldrei verið samtíða öðru eins
í Prettowe.
Framh.
34
HEIMILISBLAÐIÐ