Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 24

LOFORÐIÐ
Eftir L. G. MOBERLY
Miðinn var bögglaður og vættur tárurn.
Orðalagið var ein'kennilega barnslegt, en efn-
ið var mjög alvarlegt, og féll Miles þetta til-
tælki hennar mjög þungt. Hvert gat luin hafa
farið og hvað ætli hún hafi ætlað að gera af
sér, fáráðlingurinn litli, sem e'kki þekkti heim-
inn eða lífið og örðugleika þess. Og hafði
enga hugmynd um þær mörgu hættur í hinni
stóru borg.
Miles starði utna við sig á skeytið, sem
hann hélt á í hendinni. Þannig sat hann
nokkra stund. Síðan drap hann fingrinum á
klukkuna og hringdi í ákafa og skipaði að
frú Devon bústýra skyldi finna sig án tafar.
Hún kom óðara, og er hún komst að því
að eitthvað óvenjulegt var á seiði, gerðist hún
forvitin, vildi heyra meira og fá að leggja
orð í belg og gefa góð ráð. En Miles var
eigi á því að þarfnáJst ráða hennar.
Hann liorfði alvarlega á ráðskonu sína,
andlitið var fölt og augun þreytuleg og mælti
stuttur í spuna:
„Hvað var klukkan, þegar frii Anderson
fór út?“
„Ég veit það ekki, húsbóndi," sagði frú
Devon, „en úti var hún, þegar gengið var til
tedrykkju.
Þegar borða skyldi morgunmatinn var hún
í herbergi sínu, en kl. 3, þegar Jany fór upp
til hennar, voru dyrnar opnar og hún öll á
burt. Hún hafði skilið allt eftir á ringulreið
— og —“
„Þakka yður fyrir, þetta er nóg,“ sagði
Miles þurrlega. „Frú Anderson hefur skilið
eftir skeyti til mín, sem skýrir mér ástæð-
una fyrir fjarveru hennar. Ég vildi einungis
komast eftir, hvenær frúin hefði lagt á stað.
Þér megið fara.“
Frú Devon fór, en þó Seint, því henni mis-
líkaði stórum, að húsbóndi hennar spurði
hana ekki nánar. Einkum þótti henni það
mjög, að hann hafði ekki leitað hennar ráða
eða aðstoðar.
En Miles vildi þannig koma í veg fyrir, að
þjónustustúlkan hans færi með óþarfa þvætt-
ing; í öðru lagi að nú var liðinn alllangur
tími og ekkert hafði verið gert. En konuna
hlaut hann að finna, hvað sem það nú kostaði.
Þegar hann hafði loSað sig við ráðskon-
una, hraðaði hann sér upp í herbergi
IJpe. Þar var allt á tjá og tundri eins og
ráðskonan hafði sagt frá. Aliar Skúffur hafði
hún dregið út og dreift dótinu um allt her-
bergið. Ferðalcofftortið hennar stóð þar opið
og hálffullt af dóti. Því hafði hún gleymt
eða ekki viljað taka með sér.
Allt bar þetta vott um það, að hún hafði
farið í flaustri og fyrirvaralaust. En ekkert
kom þar í ljós, er bent gæti honum, hvert
hún hefði farið. Þetta jók mjög á sorg hans.
Iíann fór aftur inn í herbergi sitt til að reyna
að ná jafnvægi á geðsmunum sínum og til að
liugsa um, hvað hann ætti helzt að taka sér
fyrir hendur í þessu efni. Honum gekk illa að
sefa skap sitt.
Jafnframt hinum ógeðfellda grun, sem
hann ekki ga thrundið frá sér, var hann reið-
ur konu sinni.
Það lá við að gremja hans eyddi óttanmn
og hinar blíðu tilfinningar, sem hann hafði
borið til hennar, hafði æsingin gersamlega
svift burt. Ef til vill hafði Miles lítils háttar
samvizkubit, er einnig gjörði sitt til að raska
ró hans.
Honum varð oft á að minnast tengdamóð-
ur sinnar og ekki sízt þess, hversu hún var
glöð og ánægð er hún þakkaði lionum fyrir,
að hafa tekið að sér barnið sitt, og fullviss-
aði hann um, að við hans hlið væri hún ör-
ugg um framtíð dóttur sinnar.
Og nú var Hope, augasteinninn hennar, ef
til vill alein að ráfa um hinar villugjömu
götur Lundúnaborgar.
24
HEIMILISBLAÐIÐ