Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 25

Þegar þjónustustú'lkan kom að bjóða hon-
um miðdegisverðinn, var hann óður og upp-
vægur. Hann skipaði að útvega í skyndi vagn
til að aka til lögreglustöðvarinnar Skotland
Yard svo hart sem unnt væri.
Forvitni griðkonunnar minnkaði títið við
þetta, þó Miles virtist mjög rólegur og með
jafnaðargeði og reyndi stöðugt að telja þeim
trú um að ekkert athugavert væri við fjar-
veru frúarinnar að þessu sinni. Það tók nú
að gruna margt. 011 þessi óreiða og umturn-
un, sem var á klutunum eftir daginn fyllti
þjónustustúlkuna reiði, sem illg'jarnlegt var.
En þrátt fyrir hið hlægilega samband er
var milli Milesar og frú Hope, sem menn
'höfðu fyrir löngu komizt að, hefði engum
þeirra bomið til hugar, að hún hefði eigi bæði
hugrefcki og sjálfstæði'sþrek til að fara leiðar
sinnar eins og þegagr var á daginn lcomið að
hún hafði gert.
„Farin er hún,“ sagði þjónustustúlkan,
„þó ég' engan veginn geti skilið, hvernig him
gat komist niður stigann og út um dyrnar,
án þess að ég yrði þess hið minnsta vör.“
„Já, nú er þó læknirinn ofurlítið smeikur,
sýnist mér,“ mælti frú Devon. „Og ég segi
nú eins og mér finnst, að mér leizt nú aldrei
á þennan ráðahag. Mér finnst Hope minna
mig á myndastyttu. En það verð ég líka að
segja, að læflmirinn lét hana of mikið afskipta-
lausa.“
„Það finnst mér líka,“ sagði þernan. „Ég
held honum hefði verið nær að giftast henni
aldrei, heldur en að láta hana svo lifa títaf
fyrir sig afskiptalausa. Ég held ég hafi nokkr-
um sinnum komið að henni án þess að hún
vissi af, þegar hún var að gráta í einrúmi,
vesalingurinn! En þráltt fyrir það var það
ekki rétt af henni að hlaupa þannig í burt.“
Svona leit nú almenningur á málið. Þótt
enginn þefckti hana eða þætti verulega vænt
um liana, þótti þetta leitt hennar vegna. Jafn-
framt kenndu menn mjög í brjósti um Miles,
er hann kom heim kl. hálftíu og var fölur
og þreytulegur og þjakaður bæði á sál og lík-
ama.
Lögreglan tók dauft í þetta mál. Það var
svo langt liðið frá hvarfi frú Andersons. Hún
gat vel verið komin langt út úr borginni,
og jarnvel af landi burt.
Til þess að leiða athygli hans að öðru og
til hughreytingar ,sagði lögreglustjórinn hon-
um frá því, að húsfreyja hans hefði einu
sinni hlaupið burt í reiði sinni aðeins um
stundar sakir; mundi því þann veg varið með
þessa og mundi hún sennilega korna sjálf
heim einlivern daginn. Miles varð því að gera
sig ánægðan með að lögreglan gerði allt, sem
unnt væri til aðstoðar honum í þessu efni;
að því búnu kvaddi hann og hélt heim.
En allt um það varð honum eigi svefnsamt
um nóttina. Lengst af gekk hann um göturn-
ar í nágrenninu. Fyrst fór hann til frú
Brooks, en það hughreysti liann efcki. Ilún
fórnaði höndunum af skelfingu, er hún heyrði
þetta og hélt langa og efnisríka tölu í líking-
um og spádómum um framtíð og forlög Hope.
Miles gerðist nú óglaður mjög og gat eigi
á heilum sér tekið. I hvert sinn, er bankað
var, fékk hann hjartslátt, því verið gat að
nú bærist einhver fregn af Hope eða hún væri
þar sjálf.
Hann var hálf utan við sig eða sem í
draumi, og þegar móðir hans sagði við hann
hughreystandi: „Góði Miles, ég álít sannar-
lega að þetta sé það bezta sem fyrir gat kom-
ið. Þú hefur gert skyldu þína og þarft ekki
að ásaka sjálfan þig hið minnsta. Nú er
þungu oki létt af þér.“ Þá varð Miles óður
og uppvægur.
„Hvernig dirfist þú að fara svo illum orð-
um um konuna mína,“ sagði hann með sorg-
blandinni röddu. „Vesalings litla konan mín
liafði meiri ástæðu til að ásaka mig en ég
hana, og ég sikal aldrei gefast upp fyrr en
ég finn hana.“
En ekkert fréttist til Hope, þó lögreglan
legði fram alla krafta til að finna hana. Hún
var horfin fyrir fullt og allt, og lögreglustjór-
inn sjálfur sagði einslega við MileS:
„Þótt hún hefði í marga mánuði búið sig
undir að villa lögreglunni sjónir, hefði það
ekki getað tefcizt betur, en það hygg ég, að
hún hafi þó ekki gert,“ sagði hann með
áherzlu og leit spyrjandi augum á læknirinn.
„Það er óhugsandi, að konan mín hafi
áformað það löngu fyrirfram að flýja, við
höfuð verið í hjónabandinu aðeins hálft ár.“
Lögreglustjórinn vissi þetta mjög vel en
lézt verða hissa og sagði: „Hér er víst ekki
um neinn meðbiðil að ræða; var hún í sér-
stöku vinfefngi við nokkurn karlmann áður
en þið giftust?11
Þrátt fyrir vandræði sín hlaut Miles að
heimilisblaðið
25
L