Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 33

og nú mundi liann eftir því, hvað herra Dims-
dale hafði sagt um þennan hring, að hann
væri alveg eins og ættarhringurinn hans. Hon-
um fannst það mjög undarlegt, að þessi
hringur fátæku konunnar skyidi vera alveg
eins og trúlofunarliringur Dimsdaleættarinn-
ar og honum lá við að brosa að þeirri hugs-
un sem flaug fyrir hjá honum, að Hope kynni
ef til vill að vera í ætt við Dimsdalana, svo
mikil f jarstæða fannst honum það vera. Hann
mundi að vísu eftir, að látna konan hafði
vakið hjá honum þá hugsun, að hún hefði
fengið gott uppeldi og einhverntíma verið
með heldra fólki, en að ímynda sér að hún
væri nákomin hinni höfðinglegu og göfug-
mannlegu lafði Dimsdale, gat þó ekki komið
til neinna mála.
Nei — ef herra Dimsdale hafði ekki farið
villt í þessu með lxringinn, hlaut hann að vera
gerður eftir hring þeirra Dimsdalanna af ein-
liverjum óviðkomandi.
Svo reif hann sig með viljaþreki út úr þess-
um hugsunum og tók pappír og penna og
settist við skriftir, en vinnan gekk stirðlega.
Fyrir hugskotssjónum hans sveimuðu stöðugt
tvö kvenmannsandlit, annað af konunni hans,
bleikt, með dökka hrokkna hárið og sorg-
mæddum svip, en hitt með hjúkrunarkonunn-
ar blíðlega og stiUilega svip.
XI.
„En hvað það er skrítið, mamma, ungfrú
Smith hefur aldrei séð óuppslitnar Máklukk-
ur, aldrei séð þær nema í körfum sölukerl-
inganna."
„Þetta er ekki svo undarlegt," svaraði frú
Rodford, „ungfrú Smith, þér hafið víst ávallt
átt heima í Lundúnum, og þar vaxa ekki
villtar bláklukkurf1
Frúin sneri sér spyrjandi að hinni nýju
kennslustúlku, sem sat við borðið milli barna
hennar, Montague og Stellu litlu.
Unga stúlkan veitti því ekki eftirtekt að
frúin beindi spurningu til hennar. Hvin var
auðsjáanlega eitthvað viðutan.
„Eg er að spyrja yður hvort þér ávallt
hafið átt heima í Lundúnum ?“ sagði frúin
og brýndi raustina. „Það lítur annars stund-
um út fyrir þér hafið gleymt nafni yðar,
því það viil oft til, að þér ansið ekki, þótt
kallað sé á yður með nafni. Svo mikið eruð
þér utan við yður.“
Kennslustúlkan hrökk saman, og hún roðn-
aði í framan af geðshræringu. „Eg bið marg-
sinnis um fyrirgefningu,“ stamaði hún. „Það
er satt, ég er stundum dálítið utan við mig,
eins og ég var núna, og því tók ég ekki eftir
því sem þér voruð að spyrja um.“
„Þetta ber vott um Skort á góðu uppeldi,“
sagði frúin tilgerðarlega. „Það sem ég spurði
yður um var, hvort þér hefðuð nokkurntíma
átt annars staðar heima en í höfuðborginni,
þar sem þér aldrei hafið séð óuppslitnar blá-
klukkur, og Montague litla var að undra sig
yfir því?‘f
„Nei, ég hef ekki verið annars staðar en í
Lundúnaborg," svaraði stúlkan með gleði-
bragði, „og ég hef heldur aldrei fyrri en hér
séð bláklukkurnar gróandi á jörðinni, og mér
sýnast þær svo miklu fegurri hérna liti í hag-
anum, heldur en þær voru, þegar ég sá þær
inn í borginni í körfum sölukeriinganna. Hér
eru þær svo lifandi og blómstrandi í sínu
himinbláa skrauti.“
„Það ætlar að fara að bregða fvrir lijá
yður skáldlegri mælsku,“ sagði frúin kald-
ranalega, „og það bara yfir vanalegum haga-
blómum; þessar bláklukkur eru sannarlega
engin undrablóm. Nei, þá skylduð þér sjá
blómin í gróðurhúsinu uppi á höfðingjasetr-
inu, þar er ýmislegt sem hægt er að undr-
ast vfir, og ýms fágæt blóm, að ég er viss um
að þér hafið aldrei séð þau eða nein svipuð
þeim.“
„Á hvaða höfinðjasetri er þetta gróður-
liús?“ spurði stúlkan blátt áfram.
„Það er höfingjasetrið, sem þetta þorp,
sem við erum í, liggur undir. Það heitir Prett-
owe-Hall, og það er eign sir John Dimsdales
og konu hans. Þau búa þar bæði og frændi
þeirra er hjá þeim, Mr. Arthur. Þegar þér
farið út í haga með börnunum, liggur leiðin
fram hjá þessu höfingjasetri. Eg og maðurinn
minn komum þar oft.“
Það kom mjög drembilegur svipur á frúna
þegar hún sagði þetta, og hún gaut augunum
til kennslustúlkunnar, til þess að horfa eftir
hvort hún mundi ekki alveg falla í stafi, þeg-
ar liún heyrði hvílíka höfðingja húsmóðir
hennar umgengist og væri í vináttu við. f
andliti stúlkunnar var enga undrun að sjá,
heimilisblaðið
33