Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 20

ÉÐHHCB
G amla sagan
SMÁSAGA EFTIR MARCEL BENOIT
Jean Dórgélles taldi sjálfnm sér trú um,
að skyndilegur innblástur hefði komið hon-
um til þess, sumardag einn, að láta niður
í handtösku sína og fara til Dinard, og það-
an fór hann með áætlunarhíl til Saint-Cast-
la-Verte, perlu Bretagne, sem er mjög fagur
staður, umkringdur skuggsælum skógum og
bryddur freyðandi hafinu.
Jean og Micheline höfðu dvalizt í sum-
arleyfi sínu þrjú sumur í röð á þessum un-
aðslega, friðsæla stað.
Michölinej ! ITin yn dislega kona Jeans var
nú aðeins fögur, en angurblíð endurminn-
ing, — já, svo miklum breytingum er til-
veran og ástin undirorpin.
Hún hafði yfirgefið hann, eða réttara
sagt: Þau höfðu orðið sammála um að fara
hvort í sína áttina vegna mjög lítilfjörlegra
kappræðna.
Þar sem þau voru bæði mjög stórlát, gat
hvorugt þeirra hugsað sér að mæla fyrsta
sáttarorðið. Nú var hálft ár síðan! Jean
fannst það vera heil eilífð. Honum fannst
þetta hálfa ár vera eins og hyldýpi, þar sem
ást þeirra lá á botninum limlest og sundur-
kramin. Dauð ? Nei, nei, það var hún að
minnsta kosti ekki hvað hann snerti. Hann
gat a'ldrei hætt að gráta hina glötuðu ham-
ingju þeirra.
Jafnskjótt og hann steig út úr áætlunar-
bílnum, varð hann gagntekinn af staðnum
og hinum mörgu minningum hans. Hann
þekkti hvern veg og hvern stíg, hverja smá-
'búð. Eins og til dæmis verzlunina þarna.
Hversu oft hafði hann staðið þar og beðið
eftir Micheline, þegar hún þurfti að kaupa
hnappa, bendla eða hvað það nú var? Eig-
andinn, frú Ydvé, sem stóð í dyrunum og
horfði á ferðafólkið, þekkti hann þegar í stað
og heilsaði honum brosandi.
Jean beygði niður eftir Strandgötunni,
álcveðinn í því að fara í annað hótel en það,
sem þau höfðu búið saman í. En hann hafði
varia gengið tuttugu skref, áður en hann
sneri við og gekk eftir gamalkunna veginum
til hótelsins „þeirra“.
Það fyrsta, sem hann fékk að vita, var
það, að eigandaskipti höfðu orðið, og einnig
var annað starfsfólk. Það var í rauninni gott,
hugsaði liann og bað um að fá herbergið,
sem þau höfðu búið í áður. Því miður bjó
einhver í því, og hann varð að sætta sig við
að fá herbergið við hliðina á því. Jæja, það
var alltaf betra en ekkert.
Hins vegar tókst honum að fá borðið
„þeirra“, sem stóð við stóra gluggann með
útsýni yfir vatnið, þó að hann yrði að fall-
ast á að víkja úr sæti, þegar fleiri gestir
kæmu, þar sem það var áætlað handa fjór-
um. Jæja, þá koma dagar, og þá koma ráð.
Fyrst um sinn naut hann að minnsta kosti
gleðinnar .. .eða sorgarinnar ... yfir því
að sitja við sama borð og horfa á sama haf,
sem þau höfðu oft glaðzt yfir í sameiningu.
Þegar hann lokaði augunum, gat hann nær
því talið sjálfum sér trú um að hún sæti
þarna beint á móti honum, og það urðu hon-
um hálfgerð vonbrigði, þegar hann opnaði
augun aftur og sá, að sætið var autt.
Við borðið skammt frá sat unga konan,
sem liafði fengið herbergið „þeirra“. Hún
var ljóshærð, bláeyg og grönn. Það var ekki
laust við, að hún minnti hann svolítið á
Micheline. Nýtízkulegu strandfötin gáfu til
kynna, að hún var óvenpulega vel vexin.
Hann horfði á hana og gladdist, með list-
rænum smekk sínum, yfir fegurð hennar, en
óskaði samt brennheitt, að það hefði verið
Micheline.
Dagamir liðu og fóru í það að leita uppi
staði, þar sem hann og Micheline höfðu ver-
ið saman og farið pílagrímsför ástarinnar,
hugsaði hann og brosti með beiskju.
Það urðu honum nær því vonbrigði, þegar
hann kom niður eitt kvöldið um viku seinna
til miðdegisverðar og hann sá, að borð ungu
konunnar var autt. Honum fannst hann vera
enn meir einmana og yfirgefinn, þegar
20
HEIMILISBLAÐIÐ