Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 28

mig fá hana, og ég set ]iað ekki fyrir mig,
])ótt launin séu lítil.“
„Þykir yður ékki lakara að þessi frú býr
úti á landi, og þangað verðið þér að flytja,
eigið ])ér að ráðast til hennar.“
„Hvort mér þyki lakara að flytja út á
land,“ tók stúlkan upp eftir frúnni, og gleð-
in skein út úr andliti hennar, „ó, það gleður
mig sannarlega. Mig hefur lengi langað til að
komast út á land. Móðir mín talaði oft um,
hve skemmtilegt væri þar, en við höfðum aldr-
ei efni til að fara út á land. Það hlýtur að
vera yndislegt að sjá þar engi og skóga, og
mig langar til að geta átt heima þar úti.“
„Jæja, en ég vil samt vara yður við, ung-
frú góð, að gera yður ekki of glæsilegar von-
ir. Þessi staða, sem hér um ræðir, er víst ekki
dkemmtileg og mikil vinna mun verða heimt-
uð af yður. Þér eruð eigi sú fyrsta ung stúlka,
sem ég hef sent þangað út, og engin frá mér
hefur haft úthald til þess að vera þar ákveð-
inn tíma. Nú hef ég aðvarað yður, og látið
yður vita, að þér þrufið okki að bixast við
að fá að dansa á rósum í nýju vistinni.“
„Það er sama! — það er sama!“ sagði
unga stúlkan með ákefð. „Eg mun reyna að
ihalda út að vera þar, hvemig sem það er.
Látið mig bara fá þessa stöðu. Ef mikið er
að starfa, því betra, vinnan mun hjálpa mér
til að gleyma — gleyma.“
Síðustu orðin talaði hún lágt og hnn þagn-
aði í miðri setningu. En í þessum síðustu
orðum þóttist frú Bailey hafa fundið lykil-
inn að hinni undarlegu framkomu stúlkunnar.
Það var auðvitað ástarævintýri á bak við.
Hún hefði efalaust verið dregin á tálar og
orðið fyrir vonbrigðum, vesalingurinn, og eins
og allt kvenfólk háfði frúin liluttekningu með
þeim, sem í raunir rötuðu út af ástamálum.
Þessi grunur varð því til að auka hlýleik
hennar til stúlkunnar, og henni fannst það
rétt og rösfclega gert af henni að vilja reyna
að kæfa sorgir sínar með því að takast á
hendur mi'kil störf.
„Ég Skal láta fylgja yður á gott gistihús
hér í nánd, þar sem þér getið verið tvo þrjá
daga,“ sagði frúin, „ég rita þegar út til frú
Radford, og ég býst við að þér getið flutt
til hennar áður en þeir eru liðnir. Frú Rad-
ford er gift laeflmi, —“ þegar frúin sagði þetta
tók hún eftir því, að stúlkunni brá sýnilega
og hún dró af því þá ályktun, að hinn missti
unnusti hennar mundi hafa verið læknir.
„Radford læknir,“ hélt frúin áfram, „býr
í litlu sveitaþorpi, sem Prettowe nefnist.
Hann er fremur fátæikur, og eins og ég sagði
yður áðan; heimilið er ekki sem ákjósanleg-
ast, stiilkunum þar þykir frúin ekki ávallt
nærgætin, en þér verðið að reyna að vera þar
svo lengi að þér getið fengið meðmæli þaðan,
það er nauðsynlegt fyrir framtíðina, því langt
um léttara mun fyrir yður að fá góðar vistir
síðar, ef þér hafið meðmæli frá fyrri veru-
stöðum.“
„Já, ég vil gera mitt ítrasta, og mig lang-
ar til að fá þessa stöðu hversu erfið sem hún
kann að vera. Mig langar svo mikið til að
komast burt úr þessari borg og að fá eitt-
hvað verulegt að starfa, já, verulega mikið.“
Frú Bailey stóð á fætur og lagði höndina
á öxl ungu stúlkunnar og mælti vingjarnlega:
„Barnið gott, þér hafið auðsjáanlega litla
lífsreynslu ennþá, vinnan verður mörgum erf-
iðari en þeir ímynda sér í fyrstu. Og þér
munuð þurfa að læra margt, jafnung og
þér eruð. En erfiðast af öllu er ef til vill að
læra að stjórna geði sínu, og ef menn geta
það ebki, að minsta kosti oftast, geta þeir
elcki staðið vel í stöðu sinni, ebki einu sinni
annast vel eða komið sér við börn.“
„Að stjóma geði sínu eða stjórna sjálfum
sér,“ sagði stúlkan og horfði undrandi á
frúna. „Það hefur einu sinni áður verið sagt,
að ég þyrfti að læra, og að ég væri óstýrilát og
kynni ebki að stjórna mér. En ég veit ekki,
hvernig ég á að læra að verða öðruvísi en ég
er, hvernig ég á að læra að stjórna sjálfri
mér, það veit ég elrki.“
„Já, barnið mitt,“ sagði frúin í mjúkum
róm, „með tímanum muntu læra þetta. Lífið
'er harður Skóli, og þær sorgir, söknuður og
erfiðleikar, sem það hefur að geyma, mun
kenna yður að stjórna geðsmunum yðar, ung-
frú Smith.“
Og ungfrú Smith — það er Hope Ander-
son —- beygði höfuðið hugsandi við þessa
ræðu.
X.
Stöku sinnum fann móðir Milesar læknis
upp á því að bjóða til bvöldverðar ýmsu
frændfólbi sínu og nobkrum vinum og kunn-
28
HEIMILISBLAÐIÐ