Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 13

liana. Það var eitthvað alveg nmsnúið í fram-
komu mömmu.
„Mamma,“ sagði ég. „Hvers vegna kemur
pabhi eldd heimf'
Mamma fór að afhýða kartöflur án þess
að svara.
„Mamma,“ sagði ég.
Hún sagði enn ekki neitt. Bn skömmu
síðar lagði hún frá sér hnífinn og sneri sér
að mér. „Eg verð víst að segja þér eins og
er, Kis, þó að ég aetlaðist ekki til þess að
þú fengir að vita það enn þá,“ sagði hún
rólega.
Hjarta mitt varð þungt eins og blý. „Segja
mér hvað?“
„Þú ert ekki lengur neitt barn, Kis. Þú
ert sjálf gift og ef til vill fær um að skilja
... Þú getur eflaust farið nærri um, að það
hefur ekki verið auðvelt fyrir mig að búa
með pabba þínum öli þessi ár.“
Ég starði bara á hana.
„Mamma!“ sagði ég og tók andköf.
„Farðu nú ekki að æsa þig upp, barn. Og
horfðu ekki á mig á þennan hátt. Ég hef
gert eins vel og ég gat í tuttugu ár — þang-
að til þú giftist, svo að það skipti þig ekki
svo miklu máli.“
„Þú átt þó ekki við, að þú — að þú ætlir
að skilja við pabba?“
Mamma leit undan. „Já, ég veit, að þér
hefur alltaf fundizt, að pabbi þinn væri ein-
mitt eins og hann ætti að vera. Að vísu —
hann drekkur eklci, og hann kærir sig ekki
um aðrar konur, en það þarf meira en það
til þetsS að gera hjónaband hamingjusamt, og
sannlei'kurinn er sá, að pabbi þinn hefur
aldrei skeytt verulega um mig, Kis.“
„Ekki skeytt um þig!“
„Nei. Hjá honum var það álltaf skrifstof-
an fyrst og svo ég. í tuttugu og tvö löng
ár hef ég séð hann sve'lgja í sig morgunkaff-
ið og þjóta af stað til skrifstofunnar. Á kvöld-
in er hann of þreyttur til þess að fara nokk-
uð út. í staðinn sökkti hann sér niður í hæg-
indastól með vindlana sína og dagblaðið sitt.
Og ef hann sagði loks eitthvað, snerist það
um dómsmál og lagagreinar. Hugsaðu um,
hvað í því felst, Kis, að eyða tuttugu og
tveim árum í það að hlusta á lagagreinar
og sópa vindlaösku upp af gólfteppinu!‘ ‘
__ Ég fékk kökk í hálsinn. Mamma og pabbi!
Ég hafði ailtaf haldið, að þau væru svo
heimilisblaðið
hamingjusöm. A'llt í einu fór ég að gráta.
Nú var pabbi einn — eftir að hafa stritað
og þrælað öll þessi ár fyrir mömmu, veitt
ihenni heimili og falleg föt, hjálpað henni og
verndað hana ... Mér fannst allt í einu, að
ég hátaði hana. Tár mín stöðvuðust snögg-
lega, og óg hris'ti af mér höndina, sem hún
hafði lagt á öxl mína.
„Mamma,“ sagði ég, „þú ert móðir mín,
og þú hefur verið mér góð. En af öllum and-
istyggilegum og ikröfuhörðum lconum ert
þú . . .“
Ég þagnaði allt í einu. Útidyrunum var
lokið upp, einhver gekk með þungu fótataki
gegnum dagstofuna. Það brakaði í hæginda-
stólnum, ánægjuhrinur heyrðist og skrjáf í
dagblaði. Svo heyrðist drynjandi rödd pabba
alveg fram í eldhús.
„Hvern slcrambann hefurðu gert við reyk-
ingaborðið mitt, Kaja?“
Mamma leit á mig og svaraði: „Það stend-
ur á bak við útvarpstækið. Ég setti það til
hliðar, þegar ég var að taka til. En þú verð-
ur nú heldur að koma hingað fram, Har-
aldur, við höfum fengið gesti.“
Pabbi kom fram í eldhúsdyrnar. „Kis!“
Hann tók utan um mig og þrýsti mér að
sér. „Það verð ég að segja, þetta var óvænt.
Hvað verðurðu lengi, telpa m!ín? Einn mán-
uð?“
„Nei,“ svaraði ég. „Það verð ég ekki.“
Ég leit á mömmu. Hún brosti, og ég brosti
aftur. Ég vissi, að mér bæri að hata hana
enn vegna skelksins, sem hún hafði skotið
mér í bringu. Hún hafði fengið símskeytið
mitt, og hún hafði svarað mér á þann hátt,
sem ég átti skilið.
En ég hataði hana ekki. Ég elskaði hana.
„Nei,“ sagði ég, „ég verð ekki einu sinni
viku. Ég vterð aðteins í nótt. Ég fer í fyrra-
málið heim til Pouls.“
DRÁTTLIST ÞORRA
Frá mér hrifinn horfði eg á
hvítan aldinskóg —
Þorri mér þá mynd að sjá
morgundapra hjó.
Seinna léttist hrún og hrá,
hjört í heiði slcein ..
miðdags-sól hans myndir á, —
mjöllin glóði hrein.
13
L