Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 29

ing'jum, sem liún átti. Við slík tækifæri var
liún ávallt fær um að vera á ferli og kom hún
])á fram sem nærgætinn og umliyggjusamur
gestgjafi, sem lét sér annt um að gestunum
liði sem bezt og hefðu sem mesta ánægju af
boðinu.
Það var í einu af slíkum gestaboðum að
Anderson læknir liitti Grace í fyrsta sinn ut-
an við spítalann, eftir að ITope hafði strokið
frá honum. Þegar hann í samkomusalnum kom
auga á hina háu og blíðlegu hjúkrunarkonu,
Skundaði hann þegar til hennar og heilsaði
henni kurteislega.
Þótt hjúkrunarkonan hefði séð lækninn
næstum því daglega, hafði hún aldrei tekið
eftir því jafnglöggt og nú í hinum uppljóm-
aða sal, hversu hann hafði breytzt og elzt
þessa mánuði, sem liðnir voru frá því að kon-
an hvarf. Hárið var að grána, hruklcur voru
að koma í andlitið og svipurinn var orðinn
þreytulegri.
Hjúkrunarkonunni duldist ekki, að afdrif
hjónabandsins höfðu fengið mikið á hann, og
hún fann til sannrar meðaumkunar með hon-
um. Hann hafði að vísu frá því liann missti
konuna aldrei talað við hana á spítalanum
annað en það allra nauðsynlegasta viðvíkj-
andi sjúklingunum, og það hafði sært hana
meira en hún sjálf vildi kannast við, en hún
dró þá ályktun af þeim fáleik hans, að honum
mundi falla erfitt að minnast á konuhvarfið
og núverandi lrringumstæður sínar.
Henni var ekki ókunnugt um allan þann
þvætting, sem gekk manna á milli um lælm-
inn og konu hans, eftir að uppvíst varð um
hvarf læknisfrúarinnar, og hún gat getið.sér
til, að lækninum mundi falla það þungt, að
lijónaband hans yrði þannig að almennu um-
tali. Hjúkrunarkonan hafði verið á báðum
áttum, hvort hún ætti að taka á móti boði
gömlu frúarinnar, en það réði úrslitum, að
hana langaði til að hitta lækninn annars stað-
ar en á spítalanum, og vita þá hvort þeirra
fyrri vinátta og tiltrú hvort til annars gæti
ekki endumýjast.
Hún hafði þekkt gömlu frú Anderson í
niörg ár, og þegar hún hafði heilsað henni,
sagði frúin:
„Kæra Grace, ef að þér gætuð haft nokk-
ur áhrif á Miles, þá ættuð þér að fá hann
til að ferðast brott héðan um tíma. Þessi leið-
inleg'u atvik með konuna hans liafa haft ill
áhrif á hann.“
„Eg held að Anderson læknir sé einn af
þeim mönnum, sem leita afþreytingar í vinn-
unni, þegar mótlæti ber að höndum/1 sagði
hjúkrunarkonan stillilega, „og mér finnst það
rétt af honum. Eg veit, að ef ég yrði fyrir
sorg, mundi ég reyna að herða að mér með
vinnu meira en áður.“
„Og þér eruð jafn einföld og hann,“ sagði
gamla konan með gremjuhreim í röddinni.
„Ég hef gert mitt ýtrasta til að fá hann til
að taka á móti beimboði frá lafði Dimsdal
um að koma til Prettowe og dvelja þar um
tíma, og ungi Dimsdal er hér í kvöld og hef-
ur sagt mér, að frænka hans sé mjög áfram
um að fá son minn til að dvelja hjá sér um
tíma, en hann er ósveigjanlegur og fæst eigi
til að fara.“
„Ég skil haun svo vel,“ sagði hjúkrunar-
konan. „Hann kýs heldur að fást við sín dag-
legu störf, og dylja hjartasorg sína fyrir
heiminum.“
„Hjartasorg,“ tók gamla konan upp eftir
henni með beiskri rödd. „Mér finnst miklu
fremur, og það hef ég sagt Miles, að hann
megi þakka forsjóninni fyrir, að þessi van-
þakkláta kona hljóp frá honum; hjónaband
þeirra var elíki annað en mistök og misskiln-
ingur frá upphafi til enda. Hún hefur bakað
syni mínum mikla armæðu og komið af stað
spttandi og niðrandi tali um hann á ýmsum
stöðum með sínu ósæimlega háttalagi.“
Hjúkrunarlconan varð því fegin, að no'kkr-
ir gestir komu að í þessu og fóru að tala við
gömlu frúna, svo að hún varð að hætta við
að fárast um kringumstæður sonar síns, og
Grace hraðaði sér í hinn endann á salnum,
þar sem hún hafði gott útsýni yfir gestahóp-
inn; það var þar sem Miles kom fyrst auga
á hana, eins og áður er skýrt frá.
Lækninum var hugfró í því að hitta hjúkr-
unarkonuua þarna. Hann vissi að hún var
laus við hleypidóma og mundi líta með meiri
sannsýni á þetta, sem fyrir hann hafði komið,
en aðrir. Honum hafði verið mjög á móti
skapi að taka þátt í þessu gestaboði móður
sinnar, en hann vildi þó sýna, að hann fyrir-
yrði sig eMd að koma á mannamót og bjóða
þvaðrinu um sig byrginn.
„Hafið þér heyrt, að lconan mín hefur yfir-
HEIMILISBLAÐIÐ
29