Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 32

Ungi maSurinn tók eftir því að læknirinn
átti erfitt með að segja þetta, og hann mundi
nú eftir atburði þeim, sem orðið hafði í húsi
hans, og sagði:
„Má ég biðja yður að afsaka að ég er að
tala um þennan hring, en orsökin er sú, að
hann er álveg eins og hringur, sem er í ætt
minni og hefur fylgt henni mann fram af
manni.“
„Það er undarlegt.“
„Já, hringur alveg eins og þessi hefur yfir
hundrað ár fylgt Dimsdaleættinni, og það
hefur verið siðvenja, að þegagr eigandi óðals-
ins hefur gift sig, hefur hann gefið maka sín-
um hringinn, en ávallt við dauða hans hef-
ur honum verið skilað aftur ti'l óðalseigand-
ans, svo hann hefur ávallt fylgt óðalinu. Mér
var ókunnugt um að til væri hringur eins og
liann, en líklega hefur einhverntíma verið
smíðað eftir lionum, þótt ég hafi ekki heyrt
þess getið.“
Læknirinn gaf þessu tali lítinn gaum, hann
sagði nokfcur orð í kurteisisskyni um þennan
skrautgrip Dimsdaleættarinnar og að undar-
legt væri að hann líktist svo mjög skrauthring
konu sinnar. Síðan vék hann talinu að stúlku
þeirri, sem hann vildi mæla með handa lafði
Dimsdale og kvaddi svo unga manninn og
hafði sig heimleiðis hið bráðasta þar á eftir.
Við það að minnast á konu sína við ókunn-
an manninn, hafði hugur hans komizt í æs-
ingu. Samvizkubitið, sem að öðru hverju
hafði pínt hann, tók að gera vart við sig
með nýjum krafti, en jafnhliða gat hann
ekki að gert að hugsa um hið blíðlega og hlut-
tekningarsama andlit hjúkrunarkonunnar,
sem þó olli honum angurs og eftirsjár, sem
hann eftir megni reyndi að bæla niður, því
honum fannst hann vera konu sinni ótrúr með
því að vera að hugsa um aðra stúlku.
„Bn það hefði getað verið þannig,“ hróp-
aði einhver innri rödd, sem hann réð ekki
við. „Já, það hefði getað verið þannig, ef ég
hefði ekki fleygt burtu frelsi mínu og lífs-
gleði með því að giftast stúlku, sem ekkert
þykir vænt um mig, og ég heldur efcki gat
gert hamingjusama." Þessar og þvílíkar öm-
urlegar hugsanir brutust um í huga hans á
'leiðinni heim.
Ilann lauk sjálfur upp húsi sínu og fór
dapur í huga inn á skrifstofu sína og fann
bréf á skrifborðinu. Hann opnaði það efsta
og fór að lesa. Bréfið var frá leynilögreglu-
stöðinni Skotland Yard og skýrði þurrt og
kalt frá því, að leynilögrgeglan hefði einskis
getað orðið visari um verustað eða ferðalag
konu hans. Iíins vegar gaf bréfið fyllilega í
skyn, að mestar líkur væru til að frúin hefði
fyrirfarið sér, þar sem hún mundi hafa farið
að heiman í æstu skapi og ef til vill þjökuð
af ógæfusömu hjónabandi.
Læknirinn henti bréfinu á borðið, fleygði
sér í hægindastól og tók höndunum fyrir and-
litið, og einni myndinni eftir aðra af konu
hans brá fyrir hugskotssjónir hans, og vöktu
lijá honum angur, harm og vorkunnsemi.
Hann sá hana fyrst sem ómannborlegan ungl-
ing í hinu fátæfclega heimili, illa til fara og
með ógreitt, hrokkið hár ,og stóru dögggráu
augun full af ótta og undrun. Hann sá hina
ofsalegu og óstjórnlegu sorg hennar, og hann
iðraðist nú eftir að hafa þá haft vanþóknun
á því, hve illa henni gekk þá að dylja hinn
mikla harm sinn. Svo sá hann hana sem konu
sína með bælda hárið niður með vöngunum,
sem honum féll lítið betur í geð heldur en
meðan það lyfti sér hátt yfir enni og gagn-
augum. Hann minntist þess, að hún hafði
nokkrum sinnum horft á liann með innileg-
um bænaraugum, eins og hún væri að biðja
hann um eithtvað, sem hann annaðhvort gat
ekki eða vildi ekki láta í té. Að síðustu var
sem hann sæi síðasta atburðinn í þessu ham-
ingjusnauða hjónabandi. Sá rauða andlitið
brennandi af bræði, og var sem hann heyrði
röddina, festa og tilfinningaríka, þegar hún
heimtaði að hann gerði hana hamingjusama,
og svo mundi hann eftir liljómnum af hringn-
um, sem hent var á borðið og söng við í er
hann rakst í blefcbyttuna. Allt í einu leit
hann upp, og var sem hann hlustaði eftir
annari rödd, rödd látnu konunnar:
„Segið Hope að hringurinn — —“
„Hvað mun hún hafa ætlað að segja mér
um þennan hring, hiin sem hafði misst með-
vitundina og dáið áður en hún féfck lokið
við orðsendinguna til dóttur sinnar? Skyldi
nokkurt leyndarmál vera bundið við þennan
hring, sem liann hafði ávallt borið á litla
fingri. Honum varð litið ofan á hönd sér og
fór að aðgæta þennan merkilega hring, sem
glóði svo fagurlega á fingri hans í Ijósbirt-
unni. Honum duldist eigi, að hringurinn var
mesta gersemi, eins og móðir hans hafði sagt,
32
HEIMILISBLAÐIÐ