Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 27

vott um hryggð og vonleysi, sem vöktu móð-
urlegar tilfinningar hjá frúnni. Hún sá að
stúl'kan mundi vera að bugast af innri geðs-
hræringu, og hún vissi, að bezt mundi vera
að 'hún fengi að jafna sig í næði og sagði því:
„Ég var langt komin með bréf, þegar þér
komuð, ef þér vilduð sitja bérna við ofninn
og hvíla yður meðan ég lýk við það, skal ég
tala um erindi yðar jafnskjótt og ég er búin.“
Unga stúlkan settist á stólinn við ofninn
og litaðist um í hinun velbúna herbergi. Það
mátti lesa í svip hennar, að henni fannst,
að hún í tvöföldum skilningi mundi hafa
fengið skjól í óveðrinu.
Þegar frúin hafði lokið við bréfið og kom
aftur til hennar, horfði stúlkan á hana með
þakklátum, tárvotum augum.
„Nú, ungfrú góð,“ sagði frúin, „segið mér
svo með hverju móti ég get gert yður greiða.“
„Ég vil svo fegin geta fengið eitthvað að
starfa —- fengið vist,“ sagði stúlkan. „Ég
sá að það stóð ‘hér yfir útidyrunum að hér
væri ráðningastofa fyrir stúlkur, og því hugs-
aði ég að þér ef til vill kynnuð að geta lijálp-
að mér.“
Prúin hneygði sig góðlátlega, og spurði
um nafn gestsins.
Stúlkan roðnaði og sagði: „Nafn mitt er
María Smith.“
Hún sagði þetta hiikandi og niðurlút, en
jafnskjótt og hún hafði sleppt orðinu leit
hún djarflega upp og sagði: „Ég vil ekki
blekkja yður, þetta er ekki hið rétta nafn
mitt, það get ég efcki sagt yður.“
„Mér er ekki mikið um að ráða duiarfullt
fólk, sem breytt hefur um nafn,“ sagði frúin
alvarlega. „Getið þér efcki sagt mér, af hvaða
ástæðum þér viljið ekki sækja um stöðu með
yðar rétta nafni.“
„Nei, það get ég ekki,“ sagði stúlkan og
roðnaði ennþá meira, ,,en ég bið yður að
trúa mér til þess að það er ekki af því að ég
hafi gert nokkuð ljótt, að ég verð að dylja
mitt rétta nafn.“
Hún var svo bamsleg og sakleysiBleg, þeg-
ar hiin sagði þetta, að frú Bailey, sem vissi
af því að hún var mannþekkjari mörgum
fremri, að stúlkan væri efcki glæpakvcndi, og
að orðum hennar mætti trúa.
„Þér munuð þó aldrei hafa strokið heim-
anað?“ spurði hún brosandi, „og það er ekki
af gáska, eða til að gera foreldra skelkaða,
að þér hafið leitað hingað?“
„Ég á hvorki föður eða móður,“ sagði
stúlkan alvariega, „og ég á enga ættingja, svo
ég neyðist til að leita mér atvinnu, því sjáið
til —“ og hún tók upp pyngju sína og helti
úr henni á borðið — „þetta er allt sem ég á.“
I pyngjunni var einn gullpeningur og nokkr-
ir silfurpeningar. Þessi einlægni sannfærði
frúna til fullnustu um ráðvendni stúlkunnar.
„Hvaða störf getið þér tekizt á hendur?
Ilvað liafið þér lært?“ spurði frúin.
„Mjög lítið,“ svaraði stúlkan vandræða-
lega, „ég kann því miður mjög lítið. Ég held
ég hafi verið eftirlætisbarn móður minnar, og
hún vissi ekki — —“
Hún þagnaði og beit á vörina til þess að
bresta ekki í grát, og frúin fann aftur til
sannrar hluttekningar með þessari ves'lings
einstæðu stúlku.
„Ég hef ánægju af 'litlum börnum,“ tók
stúlkan aftur til máls, „mundi ég ekki geta
fengið stöðu við að passa börn, þar sem ekki
væru gerðar mjög háar kröfur?“
Pré Bailey varð hugsi og það leyndi sér
efcki, að hún var að hugsa um eitthvað sér-
stakt. Svo sneri hún sér að skrfiborðinu og
fór að leita þar í bréfabunka. Hún fann brátt
bréfið, sem hún leitaði að, og fór að lesa það.
Þegar hún var búin að fara yfir bréfið, sagði
hún við aðkomustúlkuna: „Konan, sem hefur
ritað mér þetta bréf biður mig að útvega sér
stúlku til þess að kenna börnum sínum og
annast þau, og þar sem þér segið, að þér hafið
ánægju af börnum, datt mér í hug, hvort þér
munduð efcki vilja fara til þessarar frúar.
Mér er kunnugt um, að það er mikið að gera
og launin eru lág, en svo er heldur ekki kraf-
izt neinna meðmæla frá fyrri húsbændum,
og verulega góðar vistir fá menn ekki nema
að hafa góð meðmæli, og eins og þér vitið,
góða mín, þá get ég ékkert sagt um yður,
nema að þér séuð safcleysisleg stúlka.“
„Já, ég 'Skil þetta vél,“ sagði stúlkan með
ákefð og kinkaði kolli. -—- „Ég verð að tafca
þá vist sem fáanleg er, og þakka yður fyrir.
Þér þekkið mig ekki o(g ’ég get ekki sagt yður
mikið um mig. Bn ég vi'l lofa yður því, að
reyna af fremsta megni að standa vel í stöðu
minni hjá þessari frú, sem vili fá barna-
stúlku, ef þér viljið vera svo góðar að láta
heimilisblaðið
27