Heimilisblaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 14

Lóra - söngnæmi selurinn minn
EFTIR ROWENA FARRE
Þegar ég- var ung stólka, bjó ég hjá Miriam
frænku minni í liltu húsi, sem stóð uppi á
eyðilegri og ófrjósamri heiði í Norður-Skot-
landi. Bngin nútíma þægindi voru í húsinu.
Við urðum að sækja vatn í læk í nágrenninu,
og lýst var upp með steinolíulömpum. Næsta
þorp var í 40 km. fjarlægð, og við höfðum
auðvitað engan síma.
Prænku minni þótti vænt um allar villtar
skepnur náttúrunnar, og hvenær sem við
fundum veikan fugl eða sært dýr, fórum við
heim með skepnuna og reyndum að halda í
henni lífi. Á þennan hátt fengum við Lóru,
fjörmikla og söngnæma selkópinn, sem varð
mjög trúr og hændur að mér áður en langt
um leið og e’lti mig um allt.
Bg fékk Lóru að gjöf frá fiskimanni, og
liann sagði, að kópinn iiefði tekið út af kletta-
skeri í stormi og hefði hann orðið viðskila
við móður sína. Hún var deplóttur selur, en
það er mjög sjaldgæft á þessum slóðum, en
þar er gotstaður útsela, sem eru nokkuð
stærri,, en ekki eins vitrir.
Þó að Miriam frænka væri mikill dýravin-
ur var hún samt mjög hikandi við að taka
sel inn í hópinn á heimilinu. Við höfðum þeg-
ar margar geitur, hvolp af fremur ógreini-
legum uppruna, tvo oturunga, tvo tamda
íkorna og yndislega litla rottu, sem kölluð
var Rodney. — Miriam hélt því ákveðið fram,
að senda ætti Lóru aftur til hins rétta um-
hverfis síns, jafnskjótt og hfin væri orðin
nógu stór til þess að bjarga sér. Bn þegar
frá fyrsat degi urðum við báðar, Miriam
frænka og ég, mjög hrifnar af Lóru. Hún tók
við pelanum með volgu geitamjólkinni án
noikkurra mótmæíla. Hún naut þess að vera
tekin upp og kjössuð. Og það mátti nær því
lesa hverja hugsun hennar í skæru, fjörlegu
augunum hennar.
Mér létti mjög, er Miriam frænka sigraðist
bráðlega á hiki sínu, og enginn minntist fram-
ar á að senda Lóru út á haf.
Mér varð fljótlega ljóst, að það er alls ekki
auðvelt verk að ala upp sel. Lóra átti að fá
pelann sinn fórum sinnum á dag og tilkynnti
þorsta sinn með einkennilegu jarmi, sem
hækkaði og varð að eymdarlegu ýlfri, sem við
og við var rofið af óþolinmóðlegu gelti, ef
við komum ekki þegar í stað. Fyrsta uppeld-
isglappaskot mitt var það, að ég lét hana
Skríða upp 'í kjöltu mína. Jafnvel þegar hún
var orðin fullvaxin og- vóg um 50 pund, neit-
aði hún ákveðið að afsala sér þessum forrétt-
indum. Það tók margar vikur að ala hana
upp þannig, að hún lægi í flatri bambuskörfu
á nóttinni, í stað þeSs að skríða upp í rúmið
til mín. ILvar sem ég gekk innanhúss, kom
hún á eftir mér á lireifum sínum með rikkj-
um og skrikkjum, og ef ég ætlaði út, volaði
hún hástöfum í mótmælaskyni.
Eg ákvað, að hún yrði að læra að vera svo-
lítið sjálfstæðari. Bg fór með hana í róðrar-
hát út á vatnið rétt við húsið okkar og fleygði
henni svo fit í vatnið. Hún synti þegar í stað
af miklum móð, kafaði og hringsólaði í kring-
um bátinn með furðulega glæsilegum sveifl-
um. Hún breyttist skyndilega úr klunnalegri,
höktandi skepnu í yndislegt og leifturfljótt
dýr. Bftir það fékk hún að vera margar
klukkustundir í vatninu á hverjum degi og
synti þar um ásamt otrunum.
Porvitni Lóru voru engin takmörk sett. Allt
sem var nýtt eða óvenjulegt þurfti að rann-
saka þegar í stað. Hún var sérstaklega hrifin
af því að taka upp úr innkaupakörfunni okk-
ar, þegar við komum heim frá bænum. Hún
tók niðursuðudósirnar umhyggjusamlega og
velti þeim eftir gólfinu, og hún hristi alla
pafcka, sem voru forvitnilegir útlits. Þegar
hún hafði lokið við að taka upp tir körfunni,
bar hixn hana á sinn stað við hliðina á eld-
húsborðinu.
Bg kenndi henni að sækja og koma með
ýmsa hluti og að taka á móti bréfum okkar.
Lóra var vön að mæta bréfberanum á hæðar-
brúninni í nágrenninu og koma með póstinn
heim til okkar í munninum. Við eitt miður
heppilegt tækifæri ákvað hún þó að skreppa
út í vatnið í leiðinni til þess að synda — og
tók öll bréfin með sér!
14
HEIMILISBLAÐIÐ