Jólabókin - 24.12.1914, Blaðsíða 17

17
veiðum i skógunum við Jórdan. Og hann
hafði slegið Mariu gullhamra, ekki síóur en
aðrir.
Það var snemma kvölds, eitt sinn er hún
fór fram hjá með vatnskrukkuna á höfðinu,
vaggandi og letileg i göngulagi, eins og
henni var títt, að hann hafði stokkið út
yfir girðinguna og gengið í humátt á eftir
henni. Hún fór sér ofur-hægt, eins og hún
vildi segja: kondu nær . . . viltu mér nokk-
uð ? — Fleiri stúlkur voru á leið frá brunn-
inum og sögðu þær henni, að þær hefðu
lengi tekið eftir þvi, að hann væri að draga
sig eftir henni, og að hún gæti orðið prins-
essan hans ef hún vildi. En ein þeirra, sú
er Rispa hét, góð stúlka en ólagleg og ófim
í limaburði, sagði þegar liinar voru farnar:
Honum er þetta ekki alvörumál, Míra;
hann á víst margar konur uppi i Sesareu,
heiðinginn sá arnal En Míra hélt að hún
segði þetta eingöngu af því, að hún gæti
ekki unnað sér þess, að fá hann.
En þegar Rispa var farin og Míra kom-
in heim, gleymdi hún að loka litlu leyni-
hurðinni í múrnum. Hún nam staðar fyrir
innan dyrnar og fór að skoða stóru, hvítu
agaveblómin.
Þá heyrði hún úti fyrir veikan strengja-