Jólabókin - 24.12.1914, Blaðsíða 36

36
hafði mörgum sinnum skolið snjóhvitum
blómum, og nú var Mira orðin hvít eins
og þau. Langt var nú síðan að foreldrar
hennar höfðu lagst lúin í gröf sina; en
enginn dagur leið svo, að ekki færi Míra
þangað til þess að hlúa að leiði þeirra. Og
því lengra sem leið, því meira langaði hana
nú til þeirra.
Margir komu til hennar um langa vegu,
til þess að hún bæði þeim blessunar. Hún
var allra manna vitrust þar i landi. Það
var eins og gömlu augun gætu lesið leynd-
ar hugsanir hjartnanna. En þó gat hún
engum eins vel hjálpað, eins og ungum
stúlkum. Þær komu margar til hennar og
tjáðu henni trúnaðai’mál sín eins og móður
og fengu jafnan hina beztu úrlausn.
Öllum þótti það auðsætt, að gamla Míra
nyti í hvívetna sérstaklegrar blessunar Guðs.
Á barnsaldri hafði hún orðið aðnjótandi
blessunar frelsara síns og móðir hennar
sagt henni frá þvi; og slík blessun er dá-
samlegur virkileiki.
Löngu eftir að hún var lögst i gröfina
Ijómaði blessun af minnigu hennar, eins
og stundum sést rósbjarmi á lofti löngu eftir
að sólin er runnin til viðar.
Árni Jóhannsson.