Jólabókin - 24.12.1914, Blaðsíða 24

24
misskilningur af þinni hálfu. Og það sem
eg nú ætla að segja þér, lýtur einmitt að
þessu. — Míra, láttu skriðdýrið vera. Það
gerir engum mein, en nýtur seinustu geisla
sólarinnar, og það má það gera, alveg eins
og þú og eg.
Míra stundi.
— Eg skal nú ekki vera lengi, hélt móð-
irin áfram; það er ekki langrar stundar
verk að segja frá þessu.
— Sjáðu nú til, Míra. Það eru nú fjórl-
án ár siðan, eða þar um bil. Eplatrén
voru þá örlítil, þvi að þau eru hér um
bil jafn-gömul þér. Og eg minnist þess,
hve hætt eg var komin þegar þú fæddist.
Míra smeygði hendinni inn í lófa mömmu
sinnar.
— Þú varst litil og ólagleg telpa þá, en
skemtileg — það varstu. — Míra hló. Og
altaf varslu grett og hrínandi, eins og lítilf
grís. En pabba þínum þótti afar-vænt um
þig; eg lield meira að segja að honum liafi
aldrei þótt jal'n vænt um þig, eins og þegar
þú varst ó fyrsta árinu. Og það er þó
sjafdgæft, að mönnum þyiti svo vænt um
börn sin meðan þau eru svo litil.
— Eg meiði hana ekki neitt, sagði Míra
— það var konguló, sem hún var að hampa
og lét hana skríða af annari hendinni á sér