Jólabókin - 24.12.1914, Blaðsíða 19

19
Þannig sló hann Maríu gullhamra. En
hún vissi ekki að hann fór með falsmál,
og hann vissi það naumast sjálfur.
En eftir þetta kvöld bar enn meira en
áður á því, hversu hún var fjarsinna og
fráhverf öllu þar heima.
Hún hafði rauðgylt hár, sem fátítt var
þar um sveitir, og hún skreytti það oft með
stórum fjólum. Hún gekk með stutta ölda-
festi, svo að hún var smástig, eins og títt
var um lauslátar konur í Samaríu. Hún
horfði fögru og gletnislegu augunum lengi á
þá er hún mætti og tvirætt bros lék um
varir hennar. Augnahárin voru mikil og
hrafnsvört og stungu mjög i stúf við rauð-
gylta hárið. Það var eins og svipur henn-
ar bæri vott um þroskaðann og ráðinn hug
— og þó um leið svo óvenju mikið og barns-
legt sakleysi. Hún skeytti því ekki hið
minsta, hvort blæjan huldi andlit hennar
eða ekki. Hún var löt, en þó sérlega lag-
virk, hafði sára óbeit á því, sem henni var
sagt að gera, en vann af kappi að því, sem
hún fann upp á sjálf. Það var eitthvað
það við hana, að hún gat hænt að sér öll
dýr og fengið hverskonar blóm til'að vaxa;
og þó var hún stundum hörð við dýrin,
þegar á henni var sá gállinn, og þá lék
hún sér að því að slá knappana af blóm-