Jólabókin - 24.12.1914, Blaðsíða 44

44
lieðið hann um leiö að gefa henni heilsuna aftur.
Ég er viss um, að liann gerði pað, ef hann fengi
að vita, hve veik hún er, — og ef hann fengi fal-
leg blóm fyrir það. — Nú verð ég að bíða með að
tala við hann um þetta, þangað til ég get náð í
blóm handa honum«.
Alois klappaði henni á kollinn með stóru, brúnu
hendinni sinni: bPú ert góð stúlka, Lisel mín!«
sagði hann, »og ég skal segja þér, að mér er það
mikið áhugamál, að henni Irenu geti liðið vel!«
Svo hélt hann leiðar sinnar hægt og þreytulega.
Daginn eftir gat Lísel ekki komist neitt út. Éegar
hún kom úr skólanum, varð hún að hjálpa móður
sinni. En næsta dag var hún send með egg til
nunnanna; þá gafst henni lækifæri til að stað-
næmast við kristsmyndina og tala við frelsarann.
Hún hafði hjartslátt, þegar hún nálgaðist krists-
myndina, og þorði naumast að líta upp. — En
hvað var þetta? — Var hún vakandi eða var þetta
draumur? — farna hékk myndin af frelsaranum
á krossinum, og hún var skreytt þeim fegurstu
blómum — bæði alparósum og »Edelweiss« — ná-
kvæmlega eins og hún hafði sagt, að hún ætlaði
að skreyta hann.
Lisel signdi sig og stóð alveg steinilostin. Petta
var undur, verulegt undur! Frelsarinn hafði fengið
blómin hennar samt sem áður.-----------En henni
datt ekki í hug að Alois hefði átt þátt í þessu
undri. — Hún spenti greipar og bað um að Ir-
enu mætti batna bráðlega, og hún bað lika fyrir
Alois geitasmala, sem hafði orðið fyrir svo mikilli
sorg.
Litlu seinna kom hún ,að húsinu hans Jósefs
Semmlers. Móðir hennar Irenu stóð við gluggann
og benti henni að koma inn. »Viltu sjá hana Ir-
enu mína«, sagði liún«, nú líður henni vel«. Lisel
varð ekkert hissa á því, hún hafði beðið um það
og það var ekki eins mikið undur og þetta með
blómin., Hún fylgdi konunni inn í stofuna. — Og
þar lá írena náföl með aftur augun. En það var
sami gleðisvipurinn á andlitinu á henni og þegar
Lisel skildi við hana síðast. — Og blómin----------