Jólabókin - 24.12.1914, Blaðsíða 39

39
um aö vera, en Lisel stóð ráðalaus og vissi ekki
hvað hún átti að gera, en áður en hún var búin
að átla sig, hafði Alois tekið hana á handlegg sér,
eins og hún væri lítið barn og borið hana ytir
lækinn. wPað er ekki vert að þú gerir þig blauta
fyr en á heimleiðinniw, sagði hann sluttur í sþuna
eins og honum var Iagið.
Það varð hvöss bugða á veginum og þar skygðu
trén ekki á útsýnið. »Líttu niður«, sagði Alois.
En sú hæð! Húsin niðri í þorpinu voru tilsýndar
eins og dálítil brúðuhús. »Skyldi mamma sofa
ennþá?« sagði Lisel við sjálfa sig, »ef til vill er
hún komin á fætur og farin að flóa mjólk handa
yngstu börnunum.
Hitinn fór stöðugt vaxandi. Lisel varð kófsveitt
og lafmóð af göngunni. Hún þurkaði framan úr
sér með erminni, því hún hafði ekki tímt að taka
fallega hvíta vasaklútinn sinn með, hann lá sam-
anbrotinn heima á borði hjá talnabandinu, því
hún vildi eiga hann hreinan þegar hún færi í
kirkjuna. »Nú er klukkan sex«, sagði smalinn,
»nú erum við rétt komin að Alparósunum«. Það
lieyrðist vatnsniður bakvið trén. »1*30 er Maríu-
lindin«, sagði Alois, »hún er rétt hérna hjá bæna-
húsinu; ég hlakka til að fá mér að drekka«. Litlu
seinna komu þau að lindinni, og þar var lágurt
um að litast, því bakkarnir umhverfis hana voru
alveg blóðrauðir at Alparósum!
Lisel varð alveg frá sér numin af gleði við
þessa sjón og flýtli sér í ósköpum að tina blómin.
— Alois signdi sig, tók vatnið upp í lúkunum og
drakk i þremur stórum teygum. Lisel þorði ekki
að eyða tímanum með að drekka, því þau máttu
ekki standa lengi við. Eftir nokkur augnablik
var karfan hennar orðin hálffull af ljómandi fal-
legum rauðum rósum. Svo lögðu þau á stað aftur.
Vegurinn fór stöðugt versnandi, varð bæði brattari
og grýttari. Lisel herti sig eins og hún gat, stund-
um skildi hún ekkert í, hvar hún ætti að fá i'ót-
festu, hún reyndi að feta í í'ör smalans, því þar
sem hann gat fundið fótfestu, þar gat liún líka
staðið, því fæturnir á honum voru miklu stærri