Jólabókin - 24.12.1914, Blaðsíða 21

21
en þá skellihló hún að þeim og hristi höf-
uðið. Þau höfðu reynt að sýna henni
kulda og kæruleysi, látið sem þau vissu
ekki af henni, en þá hélt hún sig sem allra
næst þeim, smeygði sér upp á milli þeirra
og reyndi á alla lund að láta þau taka eftir
sér, — en fór svo niður að stóra agave-
blóminu við leynidyrnar og grét hástöfum.
Foreldrarnir þorðu aldrei að minnast á það,
sem þeim bjó þó í huga, sem sé að illur
andi byggi í dóttur þeirra. Og það þóttust
þau vera viss um, að hún væri hætt að
biðja Guð fyrir sér.
Og enn varð liún þeim fráhverfari eftir
kvöldið góða, er sýrlenzki prinsinn söng
henni fagurgalann við leynidyrnar.
Hún skeytti nú alls engu framar. Hug-
urinn var allur annarstaðar en þar, sem
hún var sjálf. Hún hló að öllu og grét af
engu. Hún gat ekki einu sinni setið róleg
á meðan faðir hennar las morgunbænina.
Og altaf fjölgaði umkvörtunum nágrann-
anna um óvarkárni hennar og óknytti.
Það var einn morgun, er hún stóð niðri
i garðinum hjá stóru agavejurtinni sinni,
að hún tók eftir ritspjaldi, sem lagt liafði
verið inn undir blöðin við jurtar-bolinn.