Jólabókin - 24.12.1914, Blaðsíða 18

18
slátt og fögur mannsrödd lofaði Míru á
þessa leið:
— Eg hefi aldrei séð sólina skína, fyr en eg
sá þig. Eg hefi sjálfur aldrei verið til, fyr
en þú kvaddir mig til lífs. Eitt andartak
spegtaði eg mig í djúpi augna þinna, og
þegar eg kom til sjálfs mín aftur, hafði eg
verið burtu öidum saman. Gulli mínu öllu
hefi eg fleygt á þjóðveginn, því að eg sá
að það var ekki annað en sandur í sam-
anburði við gullauðinn, sem glóir og glitr-
ar í hárinu á þér. Eg vil aldrei framai-
stíga fæti mínum á fjallamjöllina, þvi að
hún er dökk og óhrein i samanburði við
þinar skínandi hvítu tennur. Allar rósir
sýnast mér vera visnar, síðan eg sá varir
þinar. Marmara-líkneskin min braut eg í
sundur, þau voru vansköpuð; eg hafði ekki
veitt því eftirtekt fyr en í dag, er eg sá
brjóst þitt og hendur. Auga mitt grætur,
er eg horfi á þig, og hjartað er í dauðateygj-
um af gleði. Eg mundi hafa hlegið að
hverjum þeim, er sagt hefði að lil væri lif-
andi fílabein; en nú, er eg sé hörund þitt,
veit eg að það er satt. Veiztu það sjálf, að
andi þinn angar eins og ilmjurt? Það er
eins og hringt sé þúsund lillum silfurklukk-
um í loftinu, þegar þú hlærð. ó, þú yndis-
lega, allir fuglar skóganna fagna tilveru þinni I